Όλοι οι γονείς νοιαζόμαστε για τα παιδιά μας, τα αγαπάμε, τα φροντίζουμε και θέλουμε να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα. Αγωνιζόμαστε και καταβάλλουμε καθημερινή προσπάθεια για να μην στερηθούν τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην αισθανθούν άσχημα και αδικημένα… Μας ενδιαφέρει μόνο το καλό τους!
Από την άλλη όμως πολλές φορές στην προσπάθειά μας να τα προλάβουμε όλα γεμίζουμε με ανησυχίες, άγχος και προβληματισμούς. Αρχίζουμε να αμφιβάλλουμε για το αν ανταποκρινόμαστε σωστά στο ρόλο του γονέα, έχουμε ενοχές και πάντα αμφισβητούμε τον εαυτό μας για το αν δρούμε σωστά. Πάντα νιώθουμε πως δεν προλαβαίνουμε, δε θα τα καταφέρουμε και πολλές φορές απογοητευόμαστε …
Δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε: «Μα φυσικά θα μπορούσα να το είχα κάνει και καλύτερα!», «Όχι, κακώς το έκανα έτσι, ήταν λάθος!», «Έπρεπε να τον-την κάνω καλύτερο-η μαθητή-τρια», «Έπρεπε να το κάνω καλύτερο παιδί».
Όλο ενοχές και ‘’πρέπει’’… Μάλλον εμείς πρέπει να ηρεμήσουμε και να δούμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα… Ας αποδεχτούμε και ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας όπως είναι και ας πάψουμε να έχουμε μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Όλοι είμαστε άρτιοι γονείς και προσπαθούμε για το καλύτερο των παιδιών μας, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε το μυαλό μας με άσκοπα πρέπει, το μόνο που θα μας βοηθήσει είναι αν δεχτούμε αυτό που είμαστε πραγματικά, αν κάνουμε αυτό που μπορούμε και είναι εφικτό για τις δυνατότητές μας. Δεν ωφελεί πουθενά να εξουθενωνόμαστε για να πετύχουμε ουτοπικά σχέδια.
Έτσι, πιθανόν να κατανοήσουμε ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα και πως οι αγωνίες μας δεν είναι και τόσο ουσιαστικές. Δεν χρειάζεται να αγωνιούμε υπερβολικά, καλύτερο είναι να αφεθούμε στην απλότητα και στην ουσία του ρόλου μας…
