Τα κατοικίδια είναι εξαιρετικά σημαντικά για τους ανθρώπους με τους οποίους συμβιώνουν, και ιδιαίτερα για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μικρές οικογένειες, συχνά χωρίς αδέρφια ή κάποιον άνθρωπο της άμεσης οικογένειας που να αναλαμβάνει την φροντίδα τους όταν οι γονείς εργάζονται.
Τα παιδιά συχνά περιγράφουν το κατοικίδιο τους ως «τον καλύτερο τους φίλο» ή ακόμη και ως αδερφό, ενώ ακόμη κάποια παιδιά παραδέχονται πως η απώλεια του κατοικίδιου τους μπορεί να τους στοιχίσει περισσότερο και την απώλεια κάποιου συγγενή.
Οι αντιδράσεις του παιδιού στο θάνατο ενός κατοικίδιου περιλαμβάνουν κατάθλιψη, κλάμα και άγχος. Οι αντιδράσεις αυτές συνοδεύονται από θρήνο μεγάλης διάρκειας και έντασης, ο οποίος εξαρτάται από το δέσιμο του παιδιού με το κατοικίδιο, το απρόσμενο ή μη του γεγονότος και το επίπεδο της νοητικής ανάπτυξης του παιδιού.
Οι γονείς οφείλουν να αναγνωρίσουν την σοβαρότητα της τόσο στρεσογόνας κατάστασης σεβόμενοι τον πόνο του παιδιού και βοηθώντας το να διαχειριστεί με υγιή τρόπο τόσο τον θρήνο του όσο και την έννοια του θανάτου.
