Η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Δύσκολα μπαίνει σε λόγια, δύσκολα περιγράφεται με εικόνες… Εξάλλου είναι κάτι τόσο μοναδικό, τόσο προσωπικό που ο κάθε ένας μπορεί να μιλήσει με ασφάλεια και σαφήνεια μόνο για τον εαυτό του/της. Τα παιδιά μας τα αγαπάμε, τα λατρεύουμε… δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά!
Δεν έχουμε λόγια για αυτά τα μεγέθη, πολλές φορές –τις περισσότερες δηλαδή- μας ξεπερνάνε. Και ίσως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεχόμαστε αναντίρρητα να παραχωρήσουμε την προτεραιότητα σε κάποιον άλλο, σε κάτι άλλο…
Θα ήθελα μόνο να σταθώ σε μία εικόνα που κάθε φορά που την συναντώ με σημαδεύει! Η δύναμη της με καθηλώνει, η ιερότητά της με αφήνει άφωνο… Η απλότητά και η λιτότητά της με ξεπερνά!
Την στιγμή εκείνη που ένας γονιός στέκεται πάνω από το κρεβάτι και ‘’χαζεύει’’-φιλάει-σιγοψιθυρίζει… στο παιδάκι του που κοιμάται! Λέξεις, αγγίγματα, ευχές, προσδοκίες αναμεμειγμένα με τα γλυκύτερα των συναισθημάτων. Και ας μην γελιόμαστε:
Όταν λέμε το παιδάκι του, δεν εννοούμε μόνο το μωρό του ή το μικρό του το παιδί! Η εικόνα περιλαμβάνει όλα τα παιδιά κάθε ηλικίας. Γιατί για τον γονιό το παιδί του θα είναι πάντα παιδί όσο χρονών κι αν φτάσει…
‘’Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.’’
Μένω μόνο σε αυτήν την φράση. Δεν αναπτύσσω, δεν επεκτείνομαι.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά… παιδί μου – αγάπη μου – Εσύ, ότι είσαι.
Δεν αναπτύσσω, δεν επεκτείνομαι.
Μένω μόνο με αυτήν την φράση, την αρχέγονη, την ουσιαστική και αφήνω σε αυτά τα λόγια να χωρέσουν όλα μου τα συναισθήματα, ότι έχω και δεν έχω για εσένα…
(και αφήνω εσένα να τα κάνεις εσύ ότι θέλεις… παιδί μου – αγάπη μου – Εσύ, ότι είσαι) .
‘’Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.’’
