Ένα από τα πιο ασφαλή μέρη που κρατάμε ως φυλαχτό στις μνήμες της παιδικής μας ηλικίας –αν όχι το πιο ασφαλές– είναι οι πλάτες του μπαμπά μας. Που όταν μας σήκωνε στα χέρια σαν να ήμασταν πούπουλο και με ταχυδακτυλουργική μαεστρία μάς πέρναγε πάνω από το κεφάλι του και μας έβαζε να καθίσουμε στους ώμους του, νιώθαμε να είμαστε κυρίαρχοι του κόσμου.
Εκεί που νιώθαμε μικροί, αόρατοι και ασήμαντοι, ερχόταν ο μπαμπάς και μια απλή κίνηση μας έβαζε στο κέντρο του κόσμου ή μας έκανε το κέντρο του κόσμου. Είτε γιατί είχαμε κουραστεί και δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε άλλο είτε γιατί νυστάζαμε είτε γιατί άρχιζε η μεγάλη γκρίνια και όλα μας έφταιγαν – ερχόταν ως διά μαγείας αυτή η στιγμή και βρισκόμασταν πάνω στην πλάτη του.
Σίγουρα κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί με ακρίβεια ποια ήταν η πρώτη φορά που μας σήκωσε και μας έβαλε να καθίσουμε πάνω στους ώμους του – ούτε ίσως να πει σε ποια ηλικία ήμασταν όταν συνέβη για πρώτη φορά… Οι μπαμπάδες έχουν μια τάση να κάνουν αυτή την κίνηση απ’ όταν είμαστε μωρά. Από τη στιγμή που νιώθουν ότι μπορούν να έχουν τον έλεγχο των κινήσεών μας και του μικροσκοπικού μας σώματος τους αρέσει να μας πετάνε ψηλά στον αέρα, να μας κάνουν αεροπλανάκι, να μας κάνουν κούνια με τα χέρια τους – να κάνουν πράγματα που από μακριά μπορεί να μοιάζουν κι επικίνδυνα αλλά κάνουν όλα τα μωρά του κόσμου τη στιγμή που τα ζούνε να ξεκαρδίζονται, να γελάνε, να νιώθουν ασφαλή κι ευτυχισμένα.
Ύστερα όταν μεγαλώσουμε και αρχίσουμε να αποκτάμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει και του τι νιώθουμε, ζητάμε από μόνα μας άδεια και πρόσβαση για αυτό το βασίλειο που έχει θέση μόνο για ένα. Ένας στιγμιαίος θρόνος που διεκδικείς μόνο για τον εαυτό σου ή μαθαίνεις να μοιράζεσαι όταν έχεις αδέρφια.
Ένα θρόνο από τον οποίο μπορείς να δεις μια παρέλαση, που μπορεί να γίνει σκάλα για να σε βοηθήσει να πιάσεις κάτι που δεν φτάνεις –όπως τα φρούτα στα δέντρα– ή να μεταμορφωθεί σε βατήρα ή εξέδρα το καλοκαίρι και να σου προσφέρει τις πιο τέλειες βουτιές στη θάλασσα που θα έχεις να θυμάσαι για πάντα.
Για τα παιδιά, οι πλάτες του μπαμπά τους είναι γερές, δυνατές, στιβαρές, απόρθητες κι ανίκητες σαν ψηλά κάστρα – μερικές φορές αποκτούν στο μυαλό και την ψυχή μας μυθικές διατάσεις. Δεν έχει σημασία το πραγματικό μέγεθος. Δεν έχει σημασία που κάποτε μικραίνουν στα μάτια μας και αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μας έδωσαν τόση ασφάλεια, τόση σιγουριά, τόση αυτοπεποίθηση, χωρίς να χρειαστεί να μεσολαβήσουν λόγια. Προσφέρουν τρυφερότητα και αγάπη – γι’ αυτό τις θυμόμαστε με συγκίνηση και γι’ αυτό αναβιώνουμε την ίδια συγκίνηση όταν πλέον βλέπουμε το δικό μας παιδί ανεβασμένο στην κορυφή του κόσμου… την πλάτη δηλαδή του μπαμπά του.
childit.gr
