Σας ακούγεται οικείο αυτό το σενάριο; Ακούτε δύο από τα παιδιά σας στο διπλανό δωμάτιο να μαλώνουν. Ξεκινάτε να προσπαθείτε να τα ηρεμήσετε. Αρχίζουν να κλαψουρίζουν το ένα για το άλλο για ένα παιχνίδι ή κάτι τέτοιο. Επιστρέφετε στην άνετη καρέκλα σας βλέποντας κάτι στην τηλεόραση και χωρίς τη διάθεση να κάνετε το διαιτητή, ελπίζοντας ότι μπορούν να τα λύσουν μόνοι τους και να συνεχίσουν να παίζουν όμορφα. Αντίθετα, η κατάσταση κλιμακώνεται σε κραυγές και δάκρυα. Ώρα να πάρετε θέση. Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η τρίτη φορά σήμερα το πρωί που μαλώνουν οι δυο τους.
Έτσι, ως γονέας, πηγαίνετε με ψυχραιμία και προσπαθήστε να ηρεμήσετε την κατάσταση; Όχι, πηγαίνετε με νεύρα, όπως ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ σε εκείνη την σκηνή από το Kindergarten Cop. Νιώθεις την ανάγκη να φωνάζεις πιο δυνατά από τα παιδιά σου για να σε ακούσουν.
Συγχαρητήρια, μόλις αποτύχατε. Είναι πιθανόν, αντί να επιλύσετε το επιχείρημα μεταξύ των παιδιών σας κατά τρόπο ουσιαστικό, να έχετε προκαλέσει περισσότερα δάκρυα και βαθύτερα συναισθήματα βλάβης. Δεν είναι διασκεδαστικό να βλέπετε τα παιδιά σας να τρομάζουν, εξαιτίας των δικών σας ενεργειών και να σας λένε«μπαμπά, σε παρακαλώ σταμάτα να μου φωνάζεις!».
Κοιτάξτε να δείτε. Δεν είμαι ειδικός στη γονική μέριμνα – είμαι πολύ μακριά από αυτό. Δεν είμαι παιδό-ψυχολόγος. Δεν έχω όλες τις απαντήσεις για την αντιμετώπιση καταστάσεων. Αλλά ξέρω πώς είναι να φωνάζω στα παιδιά μου. . . και το μισώ όταν το κάνω. Γνωρίζω επίσης ότι μερικές φορές, φωνές μοιάζει σαν να είναι ο μόνος τρόπος να τους κάνω να ανταποκριθούν. Τι πρέπει λοιπόν να κάνω; Πρέπει να υπάρχει καλύτερος τρόπος! Δεν είμαι θυμωμένος άνθρωπος. Τα παιδιά μου δεν είναι κακά παιδιά – σε καμία περίπτωση.
Πρόσφατα έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, για χάρη των παιδιών μου. Υποσχέθηκα να προσπαθήσω να περάσω 7 μέρες χωρίς να τους φωνάξω. Ήταν μια αυτοσυντηρούμενη πρόκληση. . . μια πειθαρχική εξέταση σε πολλαπλά επίπεδα. Έτσι, για 7 ημέρες, όταν τα παιδιά μου άρχισαν να μαλώνουν, έπρεπε να σκέφτομαι πώς να χειριστώ την κατάσταση χωρίς να αυξήσω τη φωνή μου.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, βρήκα οτι το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να τους χωρίσω με ηρεμία. Στη συνέχεια, γονάτισα στο επίπεδο τους και τους μίλησα. Προσπάθησα να εξηγήσω ότι οι ενέργειές τους προκαλούσαν αναστάτωση και έπρεπε να σταματήσουν. «Δεν θέλεις να βλάψεις τον αδελφό σου, έτσι;» Θα ρωτούσα. Αυτή η ερώτηση φάνηκε να χτυπά μια χορδή σε καθένα από αυτά. Τους επέτρεψα να μου εξηγήσουν τι συνέβη, χωρίς να τα διακόπτω. Στη συνέχεια, βάσει των στοιχείων που παρουσιάστηκαν, είτε έβαζα μια μικρή τιμωρία – είτε απλά έλεγα: «Αν συνεχίσουν οι μάχες, θα υπάρξει τιμωρία.» Αλλά το έκανα όλα χωρίς φωνές και χωρίς θυμό. Στο τέλος της συζήτησης τα αγκάλιαζα και τα άφηνα να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.
Επτά ημέρες αργότερα, ποια ήταν τα αποτελέσματα; Λοιπόν, πρώτα απ ‘όλα, χρειαζόταν σίγουρα περισσότερος χρόνος για να επιλυθεί κάθε θέμα. Αλλά άξιζε τον κόπο! Αυτές οι επτά ημέρες ήταν γεμάτες με λιγότερα δάκρυα και περισσότερα χαμόγελα. Ένιωσα πιο κοντά στα παιδιά μου. Είχαμε μια βαθύτερη κατανόηση ο ένας για τον άλλον. Σίγουρα, η αρτηριακή μου πίεση ήταν χαμηλότερη αυτή την εβδομάδα. Ήταν ένα περιβάλλον χωρίς άγχος και, τολμώ να πω, όλοι ένιωθα λίγη περισσότερη αγάπη στο σπίτι μας. Ήταν μια τόσο καλή εβδομάδα που προσπάθησα να το συνεχίσω άλλες επτά ημέρες, και έπειτα άλλες επτά. Θυμηθείτε, χρειάζονται 21 ημέρες για να σχηματίσουν μια συνήθεια.
Θα πρέπει να βρείτε τι λειτουργεί για σας. Κάθε οικογένεια είναι διαφορετική. Αυτό που δουλεύει για έναν μπαμπά ίσως να μην λειτουργεί για έναν άλλο. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσετε ότι, παρόλο που τα παιδιά σας είναι η αρχική αιτία της μάχης και της διαφωνίας, έχετε τον έλεγχο του αποτελέσματος και των επιπτώσεων. Προσπαθήστε λοιπόν να βρείτε τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης αυτών των καταστάσεων, αλλά να το κάνετε χωρίς θυμό. Και τα αποτελέσματα θα σας εντυπωσιάσουν!
babyradio.gr
