“Γιατί τόσα χρόνια μου λέτε ψέματα ότι υπάρχει Άγιος Βαίλης;“.
Ο μπαμπάς του με κοίταξε χαμογελαστός, με εκείνο το ύφος που σημαίνει “δικό σου” κι εγώ παίρνοντας βαθιά ανάσα έκανα αυτό που πάντα επιλέγω να κάνω στα… δύσκολα: αυτοσχεδίασα.
“Ποιός σου είπε κάτι τέτοιο Κωνσταντίνε μου;”.
“Ο φίλος μου ο Παναγιώτης“.
“Και έχει ο φίλος σου ο Παναγιώτης στοιχεία ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;”
“Γιατί έχεις εσύ στοιχεία ότι υπάρχει;” (είναι και έξυπνα τα άτιμα…).
“Φυσικά και έχω. Τα δώρα που σου φέρνει κάθε χρόνο. Τα οποία του τα ζητάς εσύ γράφοντας ένα γράμμα που στη συνέχεια το κλείνεις σε φάκελο, αν θυμάσαι“.
“Ναι αλλά ο Παναγιώτης λέει ότι μετά εσείς οι γονείς διαβάζετε κρυφά τα γράμματα και πάτε και μας αγοράζετε τα δώρα, γι αυτό αν σας γράψουμε ότι θέλουμε ένα αληθινό αεροπλάνο δεν μπορείτε να μας το φέρετε”.
“Και πώς τα γνωρίζει όλα αυτά ο Παναγιώτης;”
“Του τα είπε η μεγάλη του αδελφή” (αχ αυτά τα μεγαλύτερα αδέλφια…)
“Λοιπόν, ξέρεις τότε τι προτείνω; Φέτος να γράψεις το γράμμα, να το σφραγίσεις σε έναν φάκελο και να πάμε μαζί να το ταχυδρομήσουμε, ώστε να είσαι βέβαιος ότι αποκλείεται να το διαβάσαμε εγώ κι ο μπαμπάς σου“.
“Τέλεια! Ετσι θα αποδειχτεί το ψέμα σας!”
Το γράμμα γράφτηκε, σφραγίστηκε και κρύφτηκε (ευτυχώς) στην ίδια κρυψώνα που έκρυβε τα πάντα ο γιος μας. Μέσα στην “μαγική σκούπα” του Harry Potter! Ο μπαμπάς του ανέλαβε να τον απασχολήσει με το αγαπημένο τους παιχνίδι (μποξ!) κι εγώ έτρεξα να ανοίξω τον φάκελο με την παλιά, δοκιμασμένη μέθοδο του ατμού. Κυριακή πρωί, ο Κωνσταντίνος έριξε με τα χεράκια του το γράμμα στο ταχυδρομικό κουτί και -ω του θαύματος!- λίγες ημέρες αργότερα το ηλεκτρονικό παιχνίδι που είχε ζητήσει, βρισκόταν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Έλαμψε το πρόσωπό του όταν τό είδε, σχολίασε μόνο “δεν θα πω τίποτα στον Παναγιώτη” και η κρίση έληξε εκεί.
“Φέτος δεν θέλω τίποτα από τον Άγιο Βασίλη” μας ανακοίνωσε την επόμενη χρονιά (ο φίλος Παναγιώτης είχε βάλει και πάλι το χεράκι του).
“Πέμπτη δημοτικού πάει πια, ας μην το τραβήξουμε κι αλλο με τον Άγιο Βασίλη γιατί θα μας καταλάβει” πρότεινε ο μπαμπάς του.
“Τελευταία φορά. Η πίστη στην ύπαρξη κάποιου που του φέρνει ό,τι λαχταράει η ψυχούλα του επιβραβεύοντάς τις προσπάθειές του και την καλή συμπεριφορά του, είναι μια πολυτέλεια που δεν θα την έχει ποτέ ξανά στη ζωή του“, τον παρακάλεσα εγώ γνωρίζοντας ότι αυτή τη φορά το project “Άγιος Βασίλης” δεν θα ήταν εύκολο.
Παραμονή των Χριστουγέννων, αργά το μεσημέρι, ξεκίνησε η εκτέλεσή του. Μαζευτήκαμε οικογενειακώς στο δωμάτιο του Κωνσταντίνου και εκδήλωσαμε τεράστιο ενδιαφέρον για ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι που ήταν το αγαπημένο του εκείνη την εποχή. Μαμά και μπαμπάς βαλθήκαμε να προσπαθούμε να περάσουμε τις πίστες, με εκείνον να μας κοροϊδεύει για την ασχετοσύνη μας. Παράλληλα, εγώ πηγαινοερχόμουν στην κουζίνα τάχα για να κοιτάζω το φαγητό και κάθε φορά πρόσθετα κι ένα κομματάκι στην έκπληξη που είχε προετοιμαστεί από νωρίς το πρωί.
Είχα φουσκώσει δεκάδες κόκκινα μπαλόνια και τα είχα κρύψει σε μια σακούλα σκουπιδιών στο μπαλκόνι. Είχα γράψει ένα γράμμα με παραλήπτη τον γιο μας και συντάκτη τον Άγιο Βασίλη. Είχα αγοράσει ένα επιτραπέζιο που ήξερα ότι το ήθελε πολύ ο Κωνσταντίνος. Και κάθε φορά που πήγαινα δήθεν στην κουζίνα έβγαζα κάτι από τα παραπάνω από την κρυψώνα του και το τοποθετούσα στο τζάκι. Εν συνεχεία επέστεφα στο δωμάτιο όπου όλοι μαζί συνεχίζαμε το παιχνίδι μας. Όταν όλα ήταν πανέτοιμα, έδεσα ένα πολύ μακρύ σκοινί στο σιδερένιο προστατευτικό του τζακιού και το πήρα μαζί μου μεχρι την πόρτα του παιδικού δωματίου. Την στιγμή που έμπαινα μέσα το τράβηξα με δύναμη, το σιδερένιο αντικείμενο έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα και έντρομοι κι οι τρεις τρέξαμε στο σαλόνι να δούμε τι συμβαίνει. Μέχρι να συνέλθει από το σοκ των δεκάδων μπαλονιών και του δώρου ο μικρός, εγώ είχα όλο το χρόνο να κρύψω το σχοινί και να σταθώ δίπλα του παριστάνοντας την έκπληκτη.
“Εχω γράμμα! Γράφει πως είναι από τον Άγιο Βασίλη. Αλλά αφού εμείς είμαστε μέσα, ποιός τα έφερε όλα αυτά και ποιός πέταξε κάτω το προστατευτικό; ” κόμπιασε εκείνος και με μάτια θολά από τα δάκρυα το άνοιξε και το διάβασε.
“Αγαπημένε Κωνσταντίνε,
έμαθα ότι φέτος δεν ήθελες να σου φέρω δώρο. Καταλαβαίνω ότι τώρα που εσύ μεγάλωσες προτιμάς να πηγαίνω τα δώρα μου στα μικρότερα παιδάκια και σε εκείνα που τα χρειάζονται περισσότερο. Ήθελα να σε ευχαριστήσω που τόσα χρόνια ήσουν πάντα ένα τόσο καλό παιδί και έκανες περήφανους τους γονείς σου. Ελπίζω να συνεχίσεις έτσι και σου δίνω τον λογο μου πως κάποτε θα ξαναβρεθούμε.
Άγιος Βασίλης
Υ.Γ. Συγγνώμη για την ζημιά που σας έκανα αλλά είμαι τόσο βιαστικός και το τζάκι σας τόσο στενό!“.
Στα 25 του σήμερα ο γιος μας, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων. Την ημέρα που -έστω και για λίγο- πίστεψε πως πέραν πάσης αμφιβολίας υπάρχει Άγιος Βασίλης!
Υ.Γ. Στην φωτο, δεξιά ο Κωνσταντίνος και αριστερά ο “μαρτυριάρης” φίλος του ο Παναγιώτης… Φίλος ζωής…
Μαρία Παναγοπούλου
