Όσο τραγικό και να ακούγεται, μάλλον είμαστε το μοναδικό site παγκοσμίως που μπορεί να σου γράψει βιωματικό θέμα: μεγαλώνοντας χωρίς μπαμπά και να μην είναι γραμμένο από έναν συντάκτη αλλά από 3-4! Και ναι, ένα μεγάλο ποσοστό των συντακτριών του ipop δεν έχουμε πατέρα, και είμαστε ακόμα μικρές –άρα δεν δικαιολογείται ότι τους χάσαμε λόγω ηλικίας κτλ και αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σου τη δική μας ιστορία. Μην περιμένεις να διαβάσεις κάποιο δακρύβρεχτο κείμενο, ένα κείμενο το οποίο θα σε κάνει να μας λυπηθείς, γιατί ο οίκτος είναι ότι χειρότερο μπορείς να αισθανθείς για εμάς (εξάλλου αν μας έβλεπες θα καταλάβαινες τι σημαίνει χαρά της ζωής!) και φυσικά αυτό δεν το θέλουμε…
Εύα Μανωλαράκη
«Μαμά που είναι ο μπαμπάς»…. Και η απάντηση πάντα η ίδια «ένα μακρινό ταξίδι». Λίγους μήνες μετά, ένα βράδυ στην κρεβατοκάμαρα η μαμά αποφάσισε να μου πει την αλήθεια… την οποία όμως είχα καταλάβει «Εύα ξέρεις ο μπαμπάς δεν είναι ταξίδι» για να ακούσει από τον 4χρονο τότε εαυτό μου «το ξέρω μαμά, ο μπαμπάς έχει πεθάνει. Θα παραγγείλουμε πίτσα τώρα;»… από τότε έχουν περάσει 22 χρόνια. Όπως καταλαβαίνεις μεγάλωσα χωρίς πατέρα.
Αν και πολλοί ψυχολόγοι θα έλεγαν πως ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς πατρική φιγούρα, ειδικά τα κορίτσια που έχουν ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους, έχουν ένα κενό μέσα τους, μπορώ να σου πω ότι δεν το ένιωσα αυτό το κενό ποτέ! Η μητέρα μου κάλυψε το κενό παίζοντας δύο ρόλους: της μητέρας και του πατέρα. Για εκείνη το να είναι η ηρωίδα μας και να μην δείχνει τον πόνο της αλλά και την κούραση της πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο, για μένα όμως τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν μέσα σε ροζ αποχρώσεις. Υπήρξα από τα τυχερά παιδιά που δεν δέχτηκαν bullying στο σχολείο και δεν άκουσα ποτέ την λέξη «ορφανό». Η απώλεια του μπαμπά μου με δυνάμωσε ενάντια στην έννοια του θανάτου και με έκανε να μην τον φοβάμαι.
Και αν και μπορεί να μην έχω αναμνήσεις από την εφηβεία μου με τον μπαμπά μου, θυμάμαι να με κάνει μπάνιο και να τον ταλαιπωρώ όταν έβλεπε ποδόσφαιρο…! Ναι, όντως είναι κρίμα που δεν ένιωσα πως είναι να μεγαλώνεις με τον μπαμπά σου και όντως η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική αν ο μπαμπάς μου ζούσε ακόμα, αλλά δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Όλα όμως συμβαίνουν για κάποιο λόγο …και πάντα όταν τον έχω ανάγκη έρχεται στα όνειρα μου!
Νίκη Πετράκη
Το να μεγαλώνεις χωρίς μπαμπά, είτε γιατί οι γονείς σου έχουν χωρίσει, είτε γιατί εκείνος με το που έμαθε για την εγκυμοσύνη της μαμάς, “την έκανε με ελαφρά”, είτε γιατί ο Θεός επέλεξε να τον πάρει κοντά του, είναι δύσκολο για κάθε παιδί που ενδεχομένως να βιώνει μία τέτοια κατάσταση.
Όσον αφορά τη προσωπική μου εμπειρία, θα τη χαρακτήριζα «ντεμί». Πέρασα κάποια χρόνια της ζωής μου χωρίς μπαμπά, όμως τώρα υπάρχει ένας άνθρωπος στη ζωή μου που τον φωνάζω «μπαμπά» και γεμίζει το στόμα μου. Τα χρόνια αυτά ήταν σίγουρα πολύ δύσκολα για τη μαμά, όμως εγώ απολάμβανα όλη τη προσοχή και τη φροντίδα της, χωρίς να ρωτάω και πολλά πολλά. Μεγάλο plus σε όλο αυτό ήταν και ο παππούς με τη γιαγιά (γονείς του βιολογικού μου μπαμπά) Τι άλλο να ζητήσει ένα παιδί από όλη αυτή την αγάπη;
Έχασα τον βιολογικό μου πατέρα όταν ήμουν μόλις 2 ετών, οπότε δεν έχω αναμνήσεις από εκείνον. Από τις φωτογραφίες και μόνο, ξέρω ότι είμαι μια μικρογραφία του. Ο νυν σύζυγος της μητέρας μου, ήρθε στη ζωή μας όταν ήμουν 7 ετών. Και δεν ήρθε μόνος του. Στην ηλικία των 9 απέκτησα μία αδερφούλα, την Αγγελική. Κάπως έτσι απέκτησα κι ένα τεράστιο γενεαλογικό δέντρο. Μία μαμά, ένα μπαμπά, μια αδερφούλα, τρεις γιαγιάδες, τρεις παππούδες, καμιά εικοσαριά θείες/θείους, αμέτρητα ξαδέρφια και τριτοξάδερφα και μία προγιαγιά. Η αγάπη που εισπράττω και που δίνω είναι απέραντη. Ότι κι αν έχει συμβεί μέχρι τώρα κι όσες δυσκολίες κι αν έρθουν στο μέλλον, ξέρω ότι όλοι αυτοί θα είναι εκεί για μένα και εγώ για εκείνους. Γιατί ναι, είμαστε δεμένοι και πάνω απ’ όλα είμαστε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!
Σταυρούλα Πεταλιού
Μπορεί να μην μεγάλωσα χωρίς μπαμπά αφού τον έχασα μετά από την εφηβεία δηλαδή όταν ήμουν δεκαεφτά ετών αλλά μάλλον θα περάσω μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου μακριά του σε σχέση με αυτό που πέρασα κοντά του. Ανήκω στην κατηγορία των ατόμων που επέλεξε ο Θεός για κάποιον λόγο να τους τον πάρει. Βασικά εγώ λέω ότι επειδή ήταν ο καλύτερος μπαμπάς (ή μπαμπούλιας όπως τον έλεγα μικρή ή απλά Πεταλιός, όπως τον έλεγα όταν νευρίαζα) ο Θεός τον ήθελε μαζί του για να έχει καλή παρέα.
‘Όπως και αν έχει, έχω οχτώ χρόνια και κάτι να ακούσω την φωνή του, να δω τα μάτια του και το χαμόγελο του αλλά όσο και να περάσουν δεν γίνεται να ξεχάσω τα όσα μου έμαθε, το πόσο περήφανος άνθρωπος ήταν και φυσικά γοητευτικός αφού και εγώ από αυτόν πήρα και εγώ και χαίρομαι (έλα ρε μάνα το ξέρω ότι διαβάζεις μην νευριάζεις αφού και εσύ το λες ότι ήταν κούκλος).
Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος, ο δικός μου μπαμπάς μου έμαθε να αγαπάω, να συγχωρώ και να παλεύω. Μπορούσα να τον ακούω ώρες να λέει ιστορίες από τη ζωή του, να μου κάνει τα δικά του μαθήματα για τις ανθρώπινες σχέσεις και να μου τονίζει πώς ότι και να μας βρει στην ζωή πρέπει να αντέχουμε. Και το παιχνίδι της μοίρας έδειξε για άλλη μία φορά ότι είχε δίκιο! ‘Έτσι είναι οι άνθρωποι, αντέχουν τα πάντα και επιβιώνουν σε όλες τις καταστάσεις.
Αν μπορούσα να αλλάξω την μοίρα θα τον κρατούσα μαζί μου για πάντα, δίπλα μου να μεγαλώνει και να γερνάει, αλλά δυστυχώς… Το θέμα είναι, όμως, ότι αν είχα την ευκαιρία να διαλέξω πατέρα, εγώ θα τον έβρισκα μέσα στο πλήθος και θα τον επέλεγα ανάμεσα σε χιλιάδες γιατί για εμένα ήταν είναι και θα είναι μοναδικός.
( Εντάξει ρε παιδιά… τελικά μπορεί και να έφυγε και ένα δάκρυ…_
Ευτυχία Μανωλαράκη
Σίγουρα το να μεγαλώνεις χωρίς μπαμπά σε κάνει λίγο ξεχωριστό και διαφορετικό! Τα περισσότερα παιδιά που ξέρω και έχουν μεγαλώσει χωρίς κάποιον γονιό το διακωμωδούν αυτό, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να τους κοιτάζουν με σοκ! -Ναι και εγώ έχω πει οτι ο μπαμπάς μου δουλεύει πορτιέρης στον Άγιο Πέτρο το παραδέχομαι! Πριν προλάβεις να μας κακοχαρακτηρίσεις σκέψου το πόσο αμήχανο είναι να σε κοιτάζουν με οίκτο λες και είσαι ο Βασιλάκης Καΐλας για κάτι με το οποίο έχεις μάθει να ζεις και το έχεις δουλέψει! Γιατί όσο περίεργο και αν σου φαίνεται σαν συμπεριφορά, είναι απλά ένας μηχανισμός αντίδρασης!
Όπως είπε και ο αγαπημένος μου Χόρχε Μπουκάι «Τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό, ώστε να μην μπορείς να το διακωμωδήσεις. Ούτε ο θάνατος. Ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα είναι να μπορείς να γελάσεις, και να διακωμωδείς τα ίδια σου τα ελαττώματα».
Αν δεν έχεις μεγαλώσει χωρίς μπαμπά δεν καταλαβαίνεις! Είναι από αυτά τα πράγματα που ο μόνος τρόπος για να τα καταλάβεις είναι να γίνουν δικά σου βιώματα. Είναι σαν να ανήκουμε σε ένα ιδιαίτερο γκρουπ, να έχουμε μια δική μας ομάδα, κάτι σαν το fight club! Είναι η δυναμική της οικογένειας σου, η σχέση με τα υπόλοιπα μέλη αλλά και οι ευθύνες διαφορετικές! Σαν κορίτσι που μεγάλωσε χωρίς μπαμπά μπορώ να δηλώσω οτι βγήκα λειτουργική (μην τολμήσει κανείς να πει το αντίθετο!), να παραδεχτώ όμως, οτι αυτή η απουσία, σου δημιουργεί κάποια θέματα. Εντάξει πολλά θέματα αλλά η μαγκιά είναι να δουλεύεις και να βελτιώνεσαι στη ζωή σου!
Θα ήθελα να παραθέσω κάποιες ψυχολογικές έρευνες επί του θέματος αλλά δεν θα το κάνω γιατί δεν βγαίνουν υπέρ μου! «Τα παιδιά που μεγάλωσαν χωρίς πατρικό πρότυπο είναι πιο επιρρεπή σε χρήση ουσιών και παραβατική συμπεριφορά» και τέτοιες έρευνες! Δυστυχώς είναι αλήθεια! Σίγουρα μου δημιούργησε θέματα η έλλειψη πατρικού προτύπου, στο πως συσχετίζομαι με άνδρες, στο πως βλέπω την ζωή μου, ακόμη και στο πως λειτουργώ σαν γυναίκα. Όμως η απώλεια πάντα σου δίνει κάτι! Στη προκειμένη περίπτωση το να μεγαλώνω χωρίς μπαμπά με έκανε πιο δυνατή, πιο ανεξάρτητη και κυρίως μου έδωσε το πιο ισχυρό μάθημα: Η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη για αυτό πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι με τα μικρά πράγματα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Μεγαλώνοντας χωρίς τον μπαμπά
Εύα Μανωλαράκη
