Δεν έχω συχνά την ευχαρίστηση να βγαίνω για ψώνια μόνο με το ένα παιδί μου, αλλά χθες τα κατάφερα και βγήκα μόνο με τον μικρό, που είναι 2 χρονών. Παίζαμε σε όλη τη διαδρομή, γελούσαμε και περνούσαμε φανταστικά, και εγώ αναπολούσα τις στιγμές που είχα μόνο ένα παιδί. Ξαφνικά, η ηρεμία μας διαταράχτηκε από ένα δυνατό κλάμα.
Κοιτάξαμε τριγύρω στο πάρκινγκ και τότε είδαμε το Πρόβλημα. Ένα παιδάκι περίπου 2 χρονών τσίριζε και έκλαιγε. Προφανώς βίωνε ένα tantrum το οποίο απ’ ότι φαινόταν έκανε τους γονείς του να νιώθουν πολύ άσχημα. Για να είμαι ειλικρινής, εκείνη τη στιγμή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που δεν ήμουν εγώ ο γονιός με το παιδί που κλαίει! Κοίταξα την μαμά του… Φαινόταν εξουθενωμένη, άυπνη και ηττημένη, ενώ έλεγε στον μικρό: «Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν όλα τα άλλα παιδάκια; Βλέπεις κάποιο άλλο να κλαίει; Μόνο εσύ κλαις… Σε παρακαλώ μπες μέσα στο αυτοκίνητο να φύγουμε…»
Τελικά η μαμά έβαλε με το ζόρι τον μικρό στο αυτοκίνητο βιαστικά και έφυγε, ενώ εγω συνέχισα τη διασκέδαση μας με τον μικρό μου.
Στο τέλος της ημέρας πήγαμε να πάρουμε την μεγάλη μου κόρη από τον παιδικό. Στο ίδιο πάρκινγκ με πριν, ο μικρός μου επέμενε να πάρει στο αυτοκίνητο το ποτηράκι του με το ζεστό κακάο που είχαμε αγοράσει νωρίτερα, και ακόμη δεν το είχε πιει. Το σκέφτηκα για λίγο αλλά ήμουν σίγουρος οτι θα το έχυνε όλο στα καθίσματα… Και ακόμη κι αν δεν το έριχνε, μόλις το έβλεπε η αδερφή του θα ζητούσε και εκείνη, και δεν της είχαμε πάρει! Οπότε του εξήγησα οτι θα περιμένω λίγο μέχρι να το πιει και να μπούμε μετά στο αμάξι για να φύγουμε.
Ξαφνικά, ο μικρός μου άγγελος, ο οποίος ήταν τόσο ήσυχος όλη την ημέρα έπαθε κρίση… Άρχισε να τσιρίζει και να κλαίει μέχρι που πέταξε και το ποτηράκι του κάτω και χύθηκε όλο το γάλα στο δρόμο… Ξαφνικά εγώ είχα το παιδί που έκλαιγε. Κοίταξα τριγύρω μου και με κοιτούσαν πολλά ζευγάρια μάτια, που ήμουν σίγουρος, σκεφτόντουσαν (όπως και εγώ πριν) πόσο τυχεροί είναι που δεν έχουν αυτοί το παιδί που κλαίει!
Τον άφησα να κλάψει ενώ τον αγκάλιαζα και πραγματικά είχα γίνει κατακόκκινος από την ντροπή μου... Μόλις ηρέμησε λίγο τον έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για να πάρουμε την μεγάλη μου κόρη. Ο μικρός δεν είχε ηρεμήσει ακόμα εντελώς και μόλις είδε την αδερφή του ξανάρχισε να κλαίει με λυγμούς…
Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να ενδώσω εκείνη τη στιγμή που άρχισε να κλαίει; Θα ήταν καλύτερα να τον αφήσω να πάρει το ποτηράκι του μέσα στο αυτοκίνητο; Σαφώς και θα ήταν η εύκολη λύση, αλλά έτσι δεν θα μάθαινε ποτέ να φέρεται… Θα πίστευε οτι κάθε φορά που θα βάζει τα κλάματα θα γίνεται αυτό που θέλει…
Μαζί με τον γιο μου όμως, πήρα και εγώ ένα μάθημα! Το οτι ένα παιδί κλαίει και τσιρίζει δημόσια, δεν σημαίνει οτι οι γονείς του δεν είναι καλοί και δεν μπορούν να το ελέγξουν.
