Φέτος δεν είχα την «καλή» εβδομάδα. Τη Μεγάλη Εβδομάδα θα την περνούσαν με τη μαμά τους. Αλλά έτσι είναι όταν χωρίζεις. Μαθαίνεις να μοιράζεσαι.
Παρόλα αυτά ήθελα στη μια εβδομάδα που θα είχαμε να τα χωρέσουμε όλα. Και το ίδιο ήθελαν κι εκείνες. (6 και 8,5 ετών). Όταν είμαστε μαζί, θέλουμε να τα ζήσουμε ΟΛΑ. Κάτι σαν unlimited offer, όπου τρέχεις να τα προλάβεις όλα, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, μέχρι να λήξει η προσφορά. Έχει κι αυτό την ομορφιά του όμως. Σε μαθαίνει να ζεις.
Αφού καλύψαμε τα υπαρξιακά μας με τις πιο αγνές κι αφελείς ερωτήσεις, κάναμε τα χατίρια μας, τις αγκαλιές μας, τις τρέλες μας κι ό,τι άλλο ποθούσε η καρδιά μας. Παίξαμε, κολυμπήσαμε, γελάσαμε, γαργαληθήκαμε, διαβάσαμε, αθληθήκαμε, κωλοβαρέσαμε, χορέψαμε, τσακωθήκαμε, τολμήσαμε, βαρεθήκαμε, ριψοκινδυνέψαμε. Ζήσαμε ρε αδερφάκι μου. Κι αυτό έκανε όλη τη διαφορά. Αυτές τις μαγικές στιγμές, δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Είναι συγκλονιστικό όταν ζεις μια τέτοια στιγμή, να ξέρεις την ίδια ακριβώς στιγμή ότι δεν θα την ξεχάσεις ΠΟΤΕ.
Κι είναι μαγικό να σε ενώνει με τα παιδιά σου ένας άγραφος κώδικας τιμής για όλα αυτά που ζεις μαζί τους. Κάτι σαν ένα μυστικό που θα σας δένει για πάντα..
Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα να σέβομαι τα όριά τους. Έμαθα ότι η ζωή τους δεν μου ανήκει. Έμαθα να επιλέγω για μένα κι όχι γι’ αυτά. Έμαθα να τις ρίχνω στα βαθιά για να μάθουν να κολυμπάνε από μόνες τους. Αυτό οφείλει να κάνει ο γονιός για τα παιδιά τους, αλλά πρώτα από όλα για τον ίδιο του τον εαυτό. Έμαθα ότι τα παιδιά δεν κάνουν αυτό που τους λες, αλλά αυτό που κάνεις. Leading by example, το λένε έξω.
Είναι πολύ σημαντικό κάθε στιγμή να κάνεις το καλύτερο που μπορείς τη δεδομένη στιγμή και να είσαι απόλυτα χαρούμενος γι’ αυτό, χωρίς να περιμένεις το τελικό αποτέλεσμα να σε βαθμολογήσει.
Όταν όμως τις παρέδωσα στο τέλος της εβδομάδας, λες και κάποιος μου πήρε την ψυχή. Απαλά, αλλά πόνεσε πολύ. Μετά από μια εβδομάδα στη διαπασών, σαν να έπεσε ο Γενικός. Όμως κι αυτό μες στη ζωή είναι.
Είναι μεγάλο πράγμα να Ζεις. Και το να ζεις δεν είναι μόνο στα καλά. Είναι να αφήνεσαι να ζήσεις. Να χαρείς αλλά και να πονέσεις. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Χωρίς να φοβάσαι μη σπάσεις καμιά πορσελάνη ή κανένα κρύσταλλο. Εκεί είναι η διαφορά. Το πλοίο, λέει, έξω από το λιμάνι θα κινδυνεύσει. Όμως, άμα μείνει μέσα, ένα είναι σίγουρο: θα σαπίσει.
Ζούμε τη ζωή σαν να πρόκειται να ζήσουμε 1 εκατομμύριο χρόνια. Τη σπαταλάμε. 1000 μήνες έχουμε να ζήσουμε. Τόσο βγαίνει. Και μετά, κάπου εκεί στο τέλος μετανιώνουμε για όλα αυτά που δεν ζήσαμε. Για τις ατέλειωτες ώρες που χάσαμε μπροστά στην τηλεόραση ή στο facebook, ή δεν ξέρω πού αλλού. Για τα ασήμαντα που κάναμε σημαντικά και για τα σημαντικά που κάναμε ασήμαντα. Για τις συγνώμες που δεν είπαμε, για τα ευχαριστώ που δεν μοιραστήκαμε, για τις αγκαλιες που δεν κάναμε, για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε. Πάνω από όλα όμως για τον εαυτό, αλλά και τη ζωή που δεν τιμήσαμε..
Τώρα τελευταία είχα διαβάσει ένα κορυφαίο:
«Ο ορισμος της Κόλασης: Tην τελευταία μέρα της ζωής σου στη γη, αυτός που είσαι να συναντήσει αυτόν που θα μπορούσες να είχες γίνει».
Πραγματικά Κορυφαίο.
