Αγαπημένο μου παιδί,
Λυπάμαι που, αν και πέρασαν αρκετά χρόνια, εσύ ακόμα κουβαλάς, εν αγνοία σου το βάρος του να μαθαίνουμε πάνω σου.
Λυπάμαι που πέρασες ατελείωτες ώρες με ενήλικες γιατί ήμουν καινούριος γονιός και δεν είχα προλάβει να κάνω φίλους-γονείς
Λυπάμαι που έδωσα βάση στο να τηρώ το πρόγραμμα του ύπνου σου με θρηκευτική ευλάβεια ενώ εσύ μπορεί να μην ήσουν έτοιμος ακόμα να μεταφερθείς στον κόσμο των ονείρων, γιατί πεινούσες, κρύωνες, πονούσε η κοιλιά σου. Και εγώ δεν το καταλάβαινα και έκλαιγα και απελπιζόμουν, αλλά το τελευταίο πράγμα που έκανα ήταν να μετρώ τις ανάγκες σου, γιατί δεν ήξερα.
Λυπάμαι που πολλές φορές σε άφηνα να κλαις, γιατί έτσι νόμιζα ότι ήταν το σωστό. Γιατί έτσι νόμιζα ότι θα σε κάνω «δυνατό».
Λυπάμαι που σου έδινα αυτό το πραγματικά άγευστο φαγητό για μωρά – παρόλο που ήταν σπιτικό. Αργότερα κατάλαβα ότι ήταν καλύτερα να τρως αυτό που τρώγαμε κι εμείς από ένα σημείο και μετά. Για μήνες, κατάπινες ανάλατες γλυκοπατάτες, καρότα και αρακά και κάθε λαχανικό που μπορούσα να ρίξω στον ατμομάγειρα. Λυπάμαι πολύ για αυτό. Ελπίζω μια μέρα να γίνεις επιφυλακτικός σε γευστικές περιπέτειες, εξαιτίας μου.
Λυπάμαι που σε έσερνα σε κάθε λογής δραστηριότητα για μωρά με τη δικαιολογία να μάθεις να κάθεσαι μόνος σου και να γίνεις κοινωνικός. Ναι ίσχυε αυτό, αλλά περισσότερο αυτό που αποζητούσα ήταν τη συναναστροφή με άλλους ενήλικες και εσύ αποτελούσες μια πολύ βολική δικαιολογία.
Λυπάμαι για τους υπερβολικούς κανόνες και τη πειθαρχία. Σε βάλαμε περισσότερες τιμωρίες απ’ όσο έπρεπε και σε αφήσαμε περισσότερη ώρα στο καρεκλάκι της σκέψης – το οποίο δεν χρησιμοποιούμε πια. Τόσο η μαμά σου όσο κι εγώ ήμασταν πρωτάρηδες και δεν είχαμε μάθει ακόμα να βάζουμε προτεραιότητες στις μάχες που θα δώσουμε.
Πάνω σου μάθαμε για τις εργασίες του σχολείου, για το πώς είναι να «διαβάζεις» ένα παιδί, και πόσες ώρες πρέπει να ασχολείται με τα μαθήματά του.
Λυπάμαι για τόσα πολλά που όταν τα θυμάμαι νιώθω τύψεις και αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως αυτός είναι ο λόγος που είσαι ένα σοβαρό παιδί. Υποθέτω ότι ο κόσμος χρειάζεται όλα αυτά τα υπεύθυνα πρωτότοκα παιδιά για να κυλάνε αρμονικά τα πράγματα, αλλά συχνά φοβάμαι πως σου «έκλεψα» την ανεμελιά της παιδικής σου ηλικίας με τους κανόνες μου και τις φοβίες μου. Η αλήθεια είναι ότι μαζί σου έζησα όλες τις «πρώτες φορές».
Εσύ άνοιξες τον δρόμο για να είμαι καλύτερος γονιός, ή μάλλον πιο σωστός με τον αδερφό σου.
Και αν κάνω τώρα περισσότερα πράγματα σωστά είναι γιατί έχω κάνει τόσα λάθη στο παρελθόν μαζί σου. Και νιώθω ότι στο χρωστάω. Γιατί εσύ μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο, εσύ με έκανες γονιό.
Και ξέρω ότι είναι βαρύ αυτό για ένα παιδί και το αναγνωρίζω.
