Μπαμπά μου…
Πατερούλη μου,
Σου είπα ότι σε ευχαριστώ;
Γιατί όταν ήμουν μικρή…
Στεκόμουν δίπλα σου και αισθανόμουν ότι κανείς δε μπορούσε να μου κάνει κακό.
Ήμουν στην αγκαλιά σου και ήξερα πως τίποτα δε μπορεί να με βλάψει.
Άκουγα τα κλειδιά της πόρτας και ήμουν ευτυχισμένη που γύρισες στο σπίτι μας.
Μιλούσες και σε κοιτούσα με θαυμασμό και περηφάνια.
Έλεγα στις φίλες στο σχολείο «ο μπαμπάς μου μου είπε…» και πίστευα ότι κανείς άλλος δεν είχε δίκιο.
Μου έλεγες «μπράβο» και νόμιζα ότι είχα καταφέρει το ακατόρθωτο.
Με έπιανες από το χέρι, περπατούσαμε και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία.
Και μετά μεγάλωσα λίγο.
Με μάλωνες και στενοχωριόμουν, αλλά μετά μου έδινες ένα φιλί και όλος ο κόσμος ήταν πάλι δικός μου.
Μου έδινες συμβουλές που τότε δεν τις καταλάβαινα και τώρα τις φυλάω σα θησαυρό.
Με έβλεπες να τσακώνομαι με τον αδερφό μου, μας έπαιρνες αγκαλιά και μας έλεγες: «Μη τσακώνεστε, είστε ο ένας για τον άλλον ό,τι πιο πολύτιμο». Και όντως αυτό είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μου έκανες.
Εκνευριζόμουν όταν μου έλεγες πως κάτι δεν το κάνω καλά, αλλά τελικά είχες δίκιο. Δεν έχω ταλέντο στο πιάνο, θα ήμουν πολύ κακή δικηγόρος και ζωγραφίζω χάλια.
Δε με άφηνες έτσι, όμως. Μου έλεγες πως έχω ταλέντο με τους ανθρώπους, ότι τα ποιήματα μου είναι τα αγαπημένα σου και ότι σου μοιάζω.
Αυτό το «μου μοιάζεις» ήταν επαρκής λόγος για να αισθανθώ την απόλυτη ευτυχία.
Σε ευχαριστώ για την αλήθεια σου.
Μετά ενηλικιώθηκα.
Προσπαθούσες να μείνεις μέχρι αργά έξω στα γενέθλιά μου, γιατί δεν ήθελα να είσαι σπίτι όταν έκανα πάρτι. Ήθελα να ήμουν μόνη με τους φίλους μου. Και δε μου χάλασες ποτέ το χατήρι, ενώ δε μπορούσες να κρατήσεις τα μάτια σου ανοιχτά από τη νύστα.
Σε έβλεπα που έλεγες «η κόρη μου» και φώτιζαν τα μάτια σου.
Δε σου άρεσαν τα σκισμένα μου τζιν και τα περίεργα χρώματα στα νύχια, αλλά μου έλεγες πόσο όμορφη είμαι.
Μετά μεγάλωσα κι άλλο.
Κατάλαβα μερικά ακόμα που δεν είχα καταλάβει. Πόσο δύσκολα βγαίνουν τα λεφτά, πόσο άγχος έχεις για τα παιδιά σου, πόσο αγώνα θέλει να κρατήσεις ένα σπίτι.
Και σε θαύμασα ακόμα πιο πολύ.
Συγγνώμη που δεν τα κατάλαβα νωρίτερα.
Συγγνώμη και για άλλα.
Για τα νεύρα μου όταν δεν καταλάβαινες πώς δουλεύει μια καινούρια συσκευή.
Που καμιά φορά η επιλογή μου ήταν ένας ακόμη καφές με τους φίλους μου και όχι μια βόλτα μαζί σου.
Για τον εκνευρισμό μου όταν άκουγα την ίδια ιστορία πολλές φορές.
Που προχωρούσα πιο μπροστά, ενώ δε μπορούσες να περπατήσεις γρήγορα.
Και σε ευχαριστώ ξανά.
Γιατί με έκανες αυτό που είμαι σήμερα και μπορείς να το καμαρώνεις.
Γιατί έχω πάντα στη σκέψη μου τα μάτια σου να με κοιτούν με αυτό το βλέμμα που σταματάει το χρόνο.
Γιατί είσαι ο πρώτος άντρας που αγάπησα στη ζωή μου και η αγάπη αυτή δε θα σβήσει ποτέ.
Σε ευχαριστώ για όλα.
Μην ξεχάσεις ποτέ ότι είσαι το πρότυπό μου,
η αδυναμία μου,
ο λόγος που είμαι αυτή που είμαι.
Και να θυμάσαι:
Πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μας, μόνο εμείς την ξέρουμε.
Εσύ και εγώ.
Μου λείπεις Πατερούλη μου.
Η κόρη σου.
