Υπάρχουν κάποιοι μπαμπάδες που ακροβατούν, ακροβατούν ανάμεσα στα όρια. Υπάρχουν κάποιοι μπαμπάδες που ξεχνούν εύκολα… Ξεχνούν ότι μπροστά τους υπάρχει ένα μικρό παιδάκι. Υπάρχουν κάποιοι μπαμπάδες που νιώθουν ανασφάλεια, νιώθουν ότι «δεν το έχουν» και χρειάζονται την επιβεβαίωση ότι είναι «καλοί μπαμπάδες». Ένας από αυτούς είμαι και εγώ, που παλεύω με τα «θηρία», τα δικά μου προσωπικά θηρία.
Ο μεγάλος αγώνας, η αγωνία του ακροβάτη πάνω στο σχοινί την ώρα που προσπαθεί να ισορροπήσει. Πάνω σε ένα σχοινί νιώθω να βρίσκομαι και εγώ, προσπαθώντας να πείσω τον γιο μου να βάλει μπουφάν για να βγει έξω στο κρύο. Πόσο πρέπει να επιμείνω; Μήπως αν επιμείνω πολύ θα πάμε σε μια μάχη χωρίς νόημα και χωρίς νικητές; Μα έξω έχει κρύο και πρέπει να βάλει μπουφάν και βιάζομαι, έχω αργήσει, και αυτός τεσσάρων χρονών και χωρίς καμιά αίσθηση του χρόνου (του δικού μου χρόνου) και του κρύου (του δικού μου κρύου). Πολλές φορές καταλήγουμε σε αυτή τη μάχη χωρίς νόημα, άλλες φορές τον αφήνω να βγει έξω στο κρύο χωρίς μπουφάν, άλλες φορές, για να τον πείσω, πρέπει να τον απειλήσω ότι δεν θα τον πάρω μαζί μου, αλλά πραγματικά ποτέ δεν νιώθω ότι αντέδρασα σωστά.
Παλεύοντας με τα δικά μου θηρία, με τις προσδοκίες μου, που ίσως ασυναίσθητα έχω ήδη φορτώσει τον γιο μου. Φωνές και κατσάδιασμα, επικριτικό βλέμμα για ένα ποτήρι χυμό χυμένο πάνω στη μοκέτα, για ένα ποτήρι που έσπασε ή για το φαγητό που έπεσε κάτω. Φωνές που πολλές φορές τον τρομάζουν και τον κάνουν να τρέχει κλαίγοντας και να κλείνεται στο δωμάτιο του και μετά… ντροπή. Βγαίνω λίγο έξω, κοιτάω τη σκηνή από λίγο πιο μακριά και πραγματικά ντρέπομαι. Ντρέπομαι που για μια ακόμα φορά ξέχασα… Ξέχασα ότι ο γιος μου είναι τεσσάρων χρονών και είναι πολύ φυσικό να κάνει ζημιές. Ντρέπομαι που του φωνάζω, επειδή με ξεβόλεψε και τώρα πρέπει να καθαρίσω τη μοκέτα. Άλλες φορές τα καταφέρνω και του λέω «δεν πειράζει, σε όλους μπορεί να συμβεί» και νιώθω περήφανος για μένα.
«Μην περιμένεις…»
Μια φίλη μου, η Χριστίνα, μου είπε κάποτε «πρέπει να νιώθεις ότι είσαι μπαμπάς και μην περιμένεις την άδεια να είσαι μπαμπάς». Ωραίο ακούγεται, ε; Δύσκολο στην πράξη για μένα, ίσως γιατί όσο επικριτικός είμαι με τον γιο μου είμαι και με μένα. Το ξέρω: τέλειοι μπαμπάδες δεν υπάρχουν, ούτε τέλεια παιδιά. Το ξέρω: πρέπει να δυναμώσω την αυτοπεποίθησή μου και τη μνήμη μου. Πολλές φορές λέω μέσα μου «είμαι ο μπαμπάς, είμαι ο μπαμπάς…» για να το ακούω, για να το πιστέψω. Θέλω πολύ να το νιώσω και να μην με αμφισβητώ. Να νιώθω ότι είμαι ένας δίκαιος μπαμπάς.
Ως τότε θα ακροβατώ πάνω στο σχοινί, θα δίνω τη δικιά μου μάχη με τα θηρία. Πολλές φορές μέχρι στιγμής έχω πέσει και ίσως πέσω και άλλες. Ευτυχώς υπάρχει από κάτω το δίχτυ ασφαλείας: «Μπαμπά, σ’ αγαπάω πολύ» μου φωνάζει με τη φωνή του αλλά πιο πολύ με το βλέμμα του. Και εγώ σ’ αγαπάω, μικρέ μου, και, μην ανησυχείς, θα τα καταφέρω.
photodentro.gr
