«Τι θα γίνει αυτό το παιδί αν κάτι μου συμβεί;», «Πώς θα τα καταφέρω;», «Δεν έχω ιδέα τι να απαντήσω στην κόρη μου»…
Θα μπορούσαν, αγαπημένοι μου, τα παραπάνω να αποτελούν ερωτήματα οποιουδήποτε γονέα, αλλά το άρθρο σήμερα είναι αφιερωμένο στους μπαμπάδες και μόνο σε αυτούς! Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι μπαμπάδες, που δεν γύρισαν την πλάτη σε αυτό το μεγαλείο που λέγεται ανατροφή ενός παιδιού! Αυτοί που για όποιον λόγο βρέθηκαν σε κατάσταση όπου έπρεπε να μεγαλώσουν μόνοι τα αγγελούδια τους όχι μόνο δεν δυσανασχέτησαν, αλλά σα να μεγάλωσε κι άλλο από το συνηθισμένο η αγκαλιά τους, για να χωρέσει σίγουρα όποια απώλεια των παιδιών τους, όποιο άγχος τους, όποια απογοήτευση, όσα γιατί κι αν έκρυβαν τα αθώα τους ματάκια.
Δυστυχώς, αγαπημένοι μου, στη σύγχρονη κοινωνία έχει αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των διαζυγίων. Έτσι, λοιπόν, αν και δεν είναι το σύνηθες ,ωστόσο υπάρχουν περιπτώσεις ανδρών που αναλαμβάνουν την αποκλειστική φροντίδα και ανατροφή των παιδιών τους, μιας και γι’ αυτούς η εύρεση άλλης οικογένειας για το μεγάλωμά τους φαντάζει αδιανόητο και κακόγουστο αστείο.
Επιπλέον ο θάνατος και μοιραία η απώλεια της μητέρας αποτελεί ακόμη έναν λόγο όπου κάποιοι πατεράδες καλούνται να μεγαλώσουν μόνοι τους τα βλαστάρια τους.
Αναρωτηθήκατε ποτέ άραγε με πόσες απορίες και αδιέξοδα πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι αυτοί οι άνθρωποι; Πάντα πίστευα πως σε οποιαδήποτε μονογονεϊκή οικογένεια όλα τα συναισθήματα μοιάζουν όλο και μεγαλύτερα και τα δύσκολα και τα όμορφα! Πολλά τα άγχη, πολλά τα κοινωνικοοικονομικά εμπόδια που συναντούν συχνά πυκνά, αλλά πολλή και η αγάπη, για να μπορεί να ανοίξει το δρόμο στην καινούρια πραγματικότητα που βιώνουν!
Θεωρούμε πολύ συχνά πως οι άντρες είναι οι σκληροί, οι άθραυστοι, που δεν κλαίνε… κι όμως, αγαπημένοι μου, είναι πάνω από όλα γονείς, και εννοώ φυσικά τους συνειδητοποιημένους γονείς, που παλεύουν μέχρι την τελευταία στιγμή για τα αγγελούδια τους. Προσπαθούν, ακόμη κι αν η φύση δεν τους έχει χαρίσει το προνόμιο να κυοφορούν και να γεννούν τα παιδιά, να αναθρέψουν όσο το δυνατό καλύτερα τα βλαστάρια τους.
Ακούω συχνά να λένε πως στάθηκε και μάνα και πατέρας. Δε θα συμφωνήσω με αυτή τη φράση. Κανένας γονιός δεν προσπαθεί ή ακόμη καλύτερα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον άλλο, απλώς κάνει τα αδύνατα δυνατά να απαλύνει τον πόνο που φέρει οποιαδήποτε μορφή απώλειας στα παιδιά.
Ας τρυπώσουμε, λοιπόν, για λίγο στην καθημερινότητά τους!
Και ναι… είναι αυτοί που δεν τους φτάνει ο πόνος ή και ο θυμός που νιώθουν για την απουσία ή απώλεια της μαμάς έχουν και τον κοινωνικό περίγυρο να τους βομβαρδίζει με ένα σωρό αδιάκριτες ερωτήσεις που λειτουργούν σαν αλάτι στην πληγή τους.
Είναι αυτοί που όταν τα παιδιά αναρωτιούνται που είναι η μαμά πλάθουν με το μυαλό τους ευφάνταστες ιστορίες με σούπερ ηρωίδες εκείνες που δεν είναι πια εκεί.
Είναι οι άντρες που έχουν ξεχάσει τι θα πει προσωπικός χρόνος και κοινωνική ζωή. Η αφοσίωση που δείχνουν στα παιδιά τους δεν τους επιτρέπει να σκεφτούν που θα περάσουν το σαββατοκύριακό τους παρά ποιο μέρος θα έκανε τα αγγελούδια τους να χαρούν περισσότερο.
Είναι οι «δυνατοί», που κρυφοκλαίνε για να μην πληγώσουν περισσότερο τα παιδιά, αλλά κάθε βράδυ ακουμπάνε πολλά «γιατί» στο μαξιλάρι τους.
Είναι οι μπαμπάδες που πρέπει να μιλήσουν για όλα με τις κόρες τους κι ας μην έχουν ιδέα γιατί πράγμα τους μιλάνε και είναι σε συνεχή αναζήτηση πληροφοριών παντός τύπου!
Είναι αυτοί που μπλέκουν τα δάχτυλά τους αδέξια στα μαλλιά της κορούλας τους κι ας μην ξέρουν πώς γίνεται η κοτσίδα και η πλεξούδα που «η μαμά θα την έκανε καλύτερα!»
Είναι αυτοί που παριστάνουν διάφορους ρόλους προκειμένου να συμμετέχουν στα φανταστικά σενάρια των παιδιών ακόμη κι όταν δεν έχουν όρεξη για παιχνίδι ακόμη κι όταν δεν έχουν χρόνο γιατί μέσα σε όλα τα άλλα πρέπει να δουλεύουν σκληρά, ώστε τίποτα να μην τους λείψει.
Τέλος, αγαπημένοι μου, είναι οι μπαμπάδες που σίγουρα νιώθουν μόνοι, γιατί η μαμά λείπει και ίσως να μην επιστρέψει ποτέ και εκείνοι δεν μπορούν να μοιραστούν τις ανησυχίες και τους φόβους τους με κανέναν ούτε τις υποχρεώσεις αλλά και τις χαρές μα η παρηγοριά τους είναι το χαμόγελο και εκείνες οι σφιχτές αγκαλιές των παιδιών τους!
Και μην ξεχνάτε πως για να μπορεί κανείς να αποτελεί μέρος των αναμνήσεών μας πρέπει να είναι παρόν στο τώρα μας και αυτοί οι μπαμπάδες σίγουρα έχουν εξασφαλίσει σπουδαία θέση στις θύμισες των παιδιών τους…
Καλή αντάμωση!
«Απλά… σ’αγαπώ»
Αν σου πω πως προσπαθώ
Θα ‘ναι λίγο και μικρό.
Αν σου πω όλα τα μπορώ,
είναι ψέμα… δεν μπορώ!
Ψάχνω κάτι να σου πω
να ναι απλά αληθινό.
Ένα μόνο μπλέκεται στο στόμα μου
και θέλω να σου πω:
«είμαι εδώ μόνο για να σε αγαπώ»
Γ.Μ.
booktourmagazine.com
