Θυμηθείτε πότε ήταν η πρώτη φορά που σας έσφιξε το παιδί σας για πρώτη φορά το χέρι σας με τα μικρά του δαχτυλάκια.
Σας κράτησε και είπατε πως δεν θα το αφήσετε ποτέ να φύγει.
Μετά από λίγο αυτά τα χεράκια δεν πιάνουν μόνο το δικό σας χέρι αλλά τα παιχνίδια του, τα μαλλιά σας, τα ρούχα σας και ότι βρίσκουν μπροστά τους.
Μεγαλώνοντας αυτά τα χέρια αρχίζουν και πιάνουν το μολύβι και αρχίζουν να γράφουν, να μαθαίνουν μουσική και να κάνουν όσο περισσότερο θόρυβο μπορούν.
Άλλες φορές αυτά τα χέρια σκουπίζουν τα δάκρυά σας κρύβουν το πρόσωπό τους και καμιά φορά σπρώχνουν και κάποιον άλλον «κατά λάθος».
Όσο μεγαλώνουν αυτά τα χέρια κλείνουν με δύναμη την πόρτα πίσω τους φωνάζοντας πως σας μισούν και δεν θα σας ξαναμιλήσουν ποτέ.
Τα χρόνια περνάνε και αυτά τα χέρια ξεχνάνε να σας αγκαλιάσουν.
Όμως εσείς δεν το βάζετε κάτω και πηγαίνετε να του κρατήσετε το χέρι για όσο περισσότερο γίνεται.
Όμως έφτασε κιόλας η στιγμή που αυτά τα χέρια σας χαιρετάνε και φεύγουν από κοντά σας για να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή.
Ήρθε η ώρα να σας αφήσουν αλλά εσείς δεν πρέπει να ξεχάσετε την στιγμή που σας κράτησαν πρώτη φορά το χέρι και να προσπαθείτε να την ξαναζείτε όποτε μπορείτε.
Αυτό είναι να είσαι γονιός.
Να μην αφήσεις ποτέ το χέρι του παιδιού σου ότι και να συμβεί.
