Έχετε δει πώς αλλάζει το πρόσωπο ενός άντρα όταν αντικρίζει ένα μωρό; Πώς αλλάζει το σύνολο του είναι του μέσα σε μία στιγμή; Μπορεί να λένε ότι οι γυναίκες είναι αυτές που τρελαίνονται όταν δούνε μωρό, αλλά η πραγματική μεταμόρφωση είναι αυτή που συμβαίνει στον άντρα. Είναι σαν να μαγνητίζεται το βλέμμα του και πλέον μόνο το μικρό μωρό υπάρχει στο οπτικό του πεδίο.
Και μιλάμε για το παιδί κάποιου άλλου. Φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ο άντρας γίνεται πατέρας. Βασικά πιστεύω ότι εκείνη τη στιγμή, την πρώτη φορά που ακούει το κλάμα του δικού του παιδιού, το αγόρι γίνεται άντρας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι απλά αγόρι. Μαλώνει για αμάξια, ομάδες, γυναίκες. Το παίζει σκληρός, απότομος, macho και δήθεν. Το παίζει ιστορία.
Μετά καταλαβαίνει το προφανές. Το να το παίζεις πατέρας είναι το πραγματικά δύσκολο. Το να το παίζεις ιστορία είναι τζάμπα. Μπορείς να το κάνεις χωρίς ρίσκο. Όταν όμως αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι υπεύθυνος και για τη ζωή που μόλις έφερε η γυναίκα της ζωής σου στον κόσμο, τότε είναι που αλλάζει κάτι μέσα σου. Μεγαλώνεις; Ωριμάζεις; Δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη λέξη. Κι όμως είναι περίεργο, γιατί πέρα από την προφανή αλλαγή προς το πιο σοβαρό, το πιο υπεύθυνο, ο άντρας την ίδια στιγμή γίνεται και πιο παιδί. Είναι αντιφατικό, αλλά συμβαίνει.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι όλοι μιλάνε για χαζομπαμπάδες. Ούτε ότι τα παιδιά και ειδικά οι κόρες, έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στους μπαμπάδες. Ο λόγος είναι απλός. Ο άντρας μόλις γίνει μπαμπάς ξεχνάει τι σημαίνει το όχι.Και επίσης ξεχνάει πόσο χρονών είναι. Όσο το παιδί είναι μικρό, περνάει μαζί του χρόνο σε κάθε ευκαιρία. Έχοντας όμως πάντα στο πρόσωπό του εκείνο το χαζό χαμόγελο που λέει απλά μία λέξη. «Ευτυχία».
Είναι η πιο ευτυχισμένη του στιγμή όταν αγγίζει αυτό το μικρό πλάσμα. Και μόλις το πλάσμα αυτό αρχίσει να μεγαλώνει και να ζητάει πράγματα, τότε είναι που ξεχνάει τη λέξη όχι. Πώς μετά να μην έχουν τέτοια αδυναμία τα παιδιά στους μπαμπάδες; Αφού είναι πάντα οι καλοί της ιστορίας. Και αναπόφευκτα οι μαμάδες, με το πραγματιστικό ρεαλισμό της γυναικείας τους φύσης, είναι αυτές που προσπαθούν να κρατήσουν τα πράγματα σε φυσιολογικά επίπεδα.
Νομίζω η πιο σωστή περιγραφή της επίδρασης ενός παιδιού στη ζωή και την κοσμοθεωρία ενός άντρα είναι αυτή που έδωσε ο Johnny Depp όταν περιέγραψε τα συναισθήματα που ένιωσε όταν αντίκρισε το πρώτο του παιδί. «Ήταν σαν ένα πέπλο να τραβήχτηκε μπροστά από τα μάτια και να μπόρεσα επιτέλους να δω την πραγματική εικόνα της πραγματικότητας.» Αυτό ακριβώς.
Ένας άντρας αλλάζει εκείνη τη στιγμή επειδή γίνεται ότι περιέγραψε ο Depp. Έρχεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Γίνεται απτή. Κλαίει τα βράδια και γελάει όταν κάνεις τον καραγκιόζη. Ζητάει μπάλες ποδοσφαίρου πριν καλά καλά αρχίζει να περπατάει και φουστανάκια πριν καν αρχίσει να μιλάει.
Μα πώς να πεις όχι σε δύο ματάκια που σε κοιτάνε και σου ζητάνε κάτι; Τον κόσμο όλο να πρέπει να φέρεις ανάποδα, θα το κάνεις. Όχι επειδή πρέπει. Αλλά επειδή θέλεις. Επειδή είναι πλέον το μοναδικό πράγμα που θέλει να κάνει ένας άντρας. Να ικανοποιεί τις επιθυμίες αυτού του μικρού πλάσματος. Που το μεγαλύτερό του αφοπλιστικό όπλο είναι ένα και κανείς δεν το λέει ποτέ.
Έχει τα μάτια και το χαμόγελό της.
