Ο Γιώργος ήταν κοντά στα 35… Η ιστορία ενός από τα δεκάδες παιδιά που έχουν νοσηλευτει με βαριά ιλαρά

Ο Γιώργος (Γιώργο θα τον λέμε από εδώ και πέρα λόγω ιατρικού απορρήτου ) ήταν κοντά στα 35.
Εμφανίσιμος, καλή δουλειά, πολλοί να τον φροντίζουν λιγότεροι να φροντίζει αυτός , πήγαινε σαν κάθε καλός Πατρινός κάθε Σάββατο για καφέ στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου.
Έβαλε το ακριβό smartphone στην τσέπη της φόρμας του και προχώρησε προς τα επείγοντα του νοσοκομείου.
Το είχε καταλάβει ότι δεν είναι ένα απλό κρύωμα όπως του είπε η μάνα του. Σιγουρευτηκε μόλις άρχισε να κάνει ψηλό πυρετό με ρίγος και γέμισε εξανθημα.
Μόλις τον είδαν στα επείγοντα είδε στα μάτια των νοσηλευτών σαν να κοίταζαν λεπρο.
Χαμήλωσε το βλέμμα, ήταν και από τη φύση του ντροπαλός.
Ιλαρά του είπαν με την πρώτη. Η μάνα του αμέλησε να του κάνει το εμβόλιο, απεχθανοταν τις ενέσεις όπως και αυτός άλλωστε.
Τον έστειλαν χωρίς πολλά πολλά στη Δερματολογικη για νοσηλεία.
Στο θάλαμο ήταν κι άλλοι σαν αυτόν. Εκεί γύρω στα 30 οι περισσότεροι, καλά παιδιά του φανήκανε. Μεγαλοεφηβοι όλοι. Δεν είναι και άσχημα σκέφτηκε. Θα ξεκουραστώ και λίγο.
Αλλά το ρίγος δεν τον άφηνε. Του τρυπαγε τα μελιγγια . Το βράδυ είχε άσχημο ύπνο. Το πρωί ένιωθε ακόμα πιο χάλια. Κοίταξε το χέρι του, ήταν κίτρινο. Θηλιά του εσφιγγε το λαιμό.
Έπιασε το χέρι της μάνας του. Δεν ήταν σίγουρος ποιο χέρι ήταν το δικό του. Κίτρινα του φάνηκαν και τα δύο. Την αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Είχε αμελήσει να του κάνει το εμβόλιο της ιλαράς αλλά ήταν η μάνα που ήθελε πάντα δίπλα του. Θα μπορούσε να το κάνει και ο ίδιος, αλλά όλοι ξέρουν ότι οι μεγάλοι δεν κάνουν εμβόλια. Η μήπως κάνουν;
Ο γιατρός του μέτρησε με ένα μηχάνημα με κόκκινο φως το Οξυγόνο.
Βαριά υποξαιμια. Φώναξε κι άλλους γιατρούς. Ήρθανε Παθολογοι, Πνευμονολογοι, Μεθιστες. Μίλαγαν έντονα μεταξύ τους σαν να διαφωνούσαν. Τι κακό κι αυτό με τους γιατρούς. Λες και είναι γεννημένοι να διαφωνουν. Κι όσο περισσότερο τους χρειάζεσαι, τόσο πιο πολύ διαφωνουν.
Και η δυσπνοια χειροτερευε. Σαν να γεμιζανε τα πνευμόνια του λάσπη και αίμα. Σαν να τον τραβούσε κάτι να τον βυθίσει σε ένα πηγάδι.
“Θα ανέβεις στο Πνευμονολογικο” του είπαν. Θα σε βάλουμε σε ένα μηχάνημα και αν δεν βελτιωθείς πας Μονάδα Εντατικής.
Το κεφάλι του πήγε να σπάσει. Όχι Μονάδα ρε γαμωτο. Εκεί οι μισοί πεθαίνουν. Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό.
Εκεί συνειδητοποίησε πως αν τα νεκροταφεία είχαν ηχώ, αυτό θα φώναζαν. “Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό”
‎ Στο Πνευμονολογικο είδε πάλι τον ένα από τους γιατρούς που διαφωνούσαν. Καλός του φάνηκε. Καπάτσος αλλά λίγο φαφλατας . Έδινε και οδηγίες σε μια νέα γιατρό σαν να της έκανε μάθημα . Τι κακό με αυτούς τους γιατρούς. Όσο περισσότερο τους χρειάζεσαι τόσο πιο πολύ κάνουν μάθημα. Μάθημα ρε φίλε τέτοια ώρα.
” Πνίγομαι γαμωτο. Σώστε με.”
Τον καλωδιωσαν γρήγορα. Δεκάδες τρυπηματα. Κοκτέιλ φαρμάκων Πόνος.
Και τα μελιγγια να τρυπανε και τα πνευμόνια να γεμίζουν αίμα και λάσπη. Μαζεύτηκαν και όλοι οι συγγενείς. Βαριά ηπατίτιδα και πνευμονιτιδα από ιλαρά άκουγε να τους λένε. 48 με 72 ωρες πολύ κρίσιμες.
” Πνίγομαι γαμωτο. Σώστε με”
Του έφεραν κι άλλο μηχάνημα. Αναπνευστηρας CPAP άκουσε. Του προσαρμοσαν ηλεκτρόδια, μάσκα.
Άκουσε τη μάνα του έξω να χτυπιέται “Δεν τον εμβολιασα ανάθεμα με την ώρα που έπρεπε”. Μην κλαις ρε μάνα. Ήσουν πάντα δίπλα μου. Μισούμε τις ενέσεις. Δεν το είπαμε;
“Πνίγομαι γαμωτο. Σώστε με”
Του έβαλαν τη μάσκα. Ανάσα το μηχάνημα , ανάσα κι ο Γιώργος. Μαζι να βγάλουμε τη λάσπη από τα πνευμόνια. Αγώνας σαν το νεογέννητο που αγωνίζεται με το πρώτο κλάμα να πετάξει το αμνιακό υγρό βγαίνοντας από τη μήτρα.
Δύο μέρες και δύο νύχτες πάλη με τη λάσπη στα πνευμόνια. Ανάσα το μηχάνημα ανάσα και ο Γιώργος. Πάλη να βγει από το πηγάδι.
Την τρίτη ημέρα είδε πάλι το Φαφλατά γιατρό. Ήταν δίπλα του όλες τις μέρες αλλά δεν το καταλαβαινε. Αγωνιζόταν να βγει από το πηγάδι. Την τρίτη ημέρα κατάλαβε ότι του χαμογελούσε και τουβγαλε τη μάσκα.
“Πότε θα φύγω γιατρέ; “. Έβγαινε φωνή πάλι από το στόμα του. Ο πυρετός έπεφτε.” Γιατρέ, μέλι από τα Καλάβρυτα θα σου φέρω. Που μοσχομυριζει Ανοιξη όπως λέει η μάνα μου”
Σε 6 μέρες πήρε εξιτήριο. Βγήκε από το νοσοκομείο και πήρε στην έξοδο δύο βαθιές εισπνοές. Η πρώτη μοσχομυριζε ζωή και η άλλη Ανοιξη.
(Αυτή είναι η 100 % πραγματική ιστορία του Γιώργου. Ενός από τις δεκάδες παιδιά που έχουν νοσηλευτει τον τελευταίο καιρό στα ελληνικά νοσοκομεία με βαριά ιλαρά όπως μου την περιέγραψε ο Φαφλατας και Καπάτσος Γιατρός του. Ο Γιώργος σώθηκε. Τρεις Γιωργηδες όμως από αυτούς δεν τα κατάφεραν να σωθούν. Η επιδημία συνεχίζεται)