Που τον θυμάμαι πάντα να με υποδέχεται με το πιο ζεστό του χαμόγελο!
Είτε αγχωμένος, είτε κουρασμένος να τρέξει να ικανοποιήσει κάθε μου επιθυμία..
Θυμάμαι τα πρωινά που με ξυπνούσε με κάθε τρόπο. Αφήνοντας λουλούδια δίπλα μου, κομμένα απ’ την ταράτσα μας κ με την υπέροχη αυτή κίνηση να μου φτιάχνει τη μέρα!
Με την μυρωδιά ενός ζεστού καφέ χωρίς πολύ ζάχαρη γιατί μου κάνει κακό και αλλοιώνει τη γεύση όπως έλεγε.
Ο βασιλιάς μου κ εγώ η πριγκιπέσα του.
Ο άνθρωπος που μ’ έχει κάνει να χαμηλώσω τα μάτια από σεβασμό και δέος.
Ο άνθρωπος που ποτέ δεν με άφησε να τον δω κουρασμένο και άρρωστο.
Θυμάμαι κοριτσάκι του δημοτικού ήμουν, όταν πήγαινα στην κρεβατοκάμαρα και του ζητούσα να με χαϊδέψει μέχρι να με πάρει ο ύπνος.
Και θυμάμαι που μ’ έπαιρνε στα χέρια του αποκοιμισμένη για να με πάει στο κρεβάτι μου.
Πόσο τυχερές είναι οι μητέρες που έχουν τέτοιας πάστας πατέρα για τις κόρες τους;
Πατέρες που είναι έτοιμοι να πάρουν κάθε πόνο απ την καρδούλα του παιδιού τους. Που είναι δίπλα τους ή μπροστά τους για να αντιμετωπίσουν εκείνοι τις κακοτοπιές ή να τις προλάβουν.
Πόσες φορές δεν μας απέδειξαν πόσο λάθος κάναμε που δεν τους ακούσαμε;
Που τους δείχναμε ανόητα ροζ συννεφάκια και μας προσγείωσαν -στον πραγματικό κόσμο τον σκληρό- ανώμαλα γιατί έτσι έπρεπε!
Και πως να ‘ναι άραγε για έναν πατέρα να ξέρει ότι αυτό το κοριτσάκι που μεγάλωσε με τόση φροντίδα, αγάπη και περίσσιο αυτοσεβασμό να είναι διαθέσιμη στον κίνδυνο όσο μεγαλώνει;
Ποιος θα την πληγώσει; Ποιος θα την απορρίψει; Και ποιος στ’ αλήθεια θα την σεβαστεί;
Ας το παραδεχτούμε. Καμία γυναίκα δεν ξεπερνάει ποτέ τον πατέρα της.
Και το άλλο σου μισό ακόμα, ποτέ δεν θα σε κοιτάξει με την ανιδιοτελή αγάπη που θα σε κοιτάξει ο πατέρας σου. Κανείς δεν θα σε βρίσκει πάντα πανέμορφη ακόμα κι όταν γκρινιάζεις γιατί η γη γυρίζει ή γιατί ο Τάκης δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Κανείς δεν θα σε υπερασπιστεί επίσης όπως ο πατέρας σου, που θα το κάνει μέχρι θανάτου.
Ένα μόνο κακό κάνουν οι μπαμπάδες και το ξέρουμε πολύ καλά!
Μας μεγάλωσαν σ’ ένα κόσμο με ελάχιστους πρίγκιπες. Διότι και οι μανούλες για κάποιον ανεξήγητο λόγο μεγαλώνουν τ’ αγόρια τους με ένα πρότυπο άντρα που οι ίδιες θα απέρριπταν οπωσδήποτε!
Αυτός λοιπόν είναι ο βασιλιάς μας, ο ήρωας μας. Ο μπαμπάς μας που έχει μαγικούς μηχανισμούς προστασίας και ασφάλειάς.
Κι εμείς αναζητούμε φεύγοντας από κοντά του έναν άλλο ήρωα, ισάξιο του κατ´ επιλογή με πανομοιότυπα χαρακτηριστικά.
Άραγε υπάρχει κάπου; Θα τον βρούμε ποτέ εκεί έξω;
Μήπως τον έχουμε ήδη βρει; Ή μήπως έτσι νομίζουμε;
Καρακώστα Σοφία
