Ο τίτλος είναι παραπλανητικός, δε λείπω δα και ταξίδι. Μέχρι την Αθήνα πετάγομαι όλη την εβδομάδα κι επιστρέφω στην οικογένειά μου τα Σαββατοκύριακα, σε απόσταση μίας ώρας. Όντως για δουλειά βέβαια, η οποία μας δίνει το δικαίωμα να επιβιώνουμε στις δύσκολες αυτές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα.
Όπως πολλοί από εμάς, έτσι κι εμείς, χρωστάμε. Εφορίες, δεες, νερά, κοινόχρηστα και σε λοιπές «κοινωφελείς εταιρείες». Θα μου πείτε, αφού είπες ότι δουλεύεις, πως γίνεται να χρωστάς παντού. Και μάλιστα, τα ωράρια της δουλειάς μου είναι συνήθως από το πρωί μέχρι τις 9-10 το βράδυ. Τα χρήματα όμως, όπως είπαμε, φτάνουν για να επιβιώσουμε. Κι αυτά βέβαια, όταν μπορούν, γιατί μη φανταστείς φίλε αναγνώστη ότι κάθε μήνα υπάρχει εισροή χρημάτων. Όοοοοχι. Είπαμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Αρκεί να δουλεύεις. Είναι υποχρέωσή σου.
Και σε ρωτάω, αξίζει τον κόπο να είμαι μακριά από την οικογένειά μου; Αξίζει τον κόπο να γίνεται το στομάχι μου κόμπος, σχεδόν καθημερινά;
Δε θέλω να είμαι αγνώμων, ξέρω πολύ καλά ότι αυτή η δουλειά είναι που μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε ένα πιάτο φαΐ. Ξέρω καλά ότι μέσω αυτής της δουλειάς γνώρισα ανθρώπους άξιους κι έκανα αρκετούς φίλους. Όμως δεν ξέρω αν ποτέ τα παιδιά μου με συγχωρέσουν για αυτή την απουσία μου. Δεν ξέρω κατά πόσο θα τους δημιουργήσω προβλήματα στην μετέπειτα ζωή τους. Αν και η αλήθεια είναι, ότι κατά βάθος το ξέρω.
Επιστρέφοντας από τις ολιγοήμερες διακοπές, η κόρη μου έβαλε τα κλάματα και μου ζήτησε να μη φύγω. Να βρω μια δουλειά εκεί, κοντά τους, να είμαστε μαζί. Μου σπάραξε την καρδιά. Ο γιος μου πάλι (πιο μικρός) ήταν πιο cool, απλά ήθελε να έρθει μαζί μου και να πάμε μαζί στη δουλειά καθημερινά. ΜΑΖΙ, αυτή είναι η λέξη κλειδί και δε ξέρω πως θα τα καταφέρω. Το θέλω και πρέπει όμως.
