Πάρα πολλές φορές από τις πρώτες κιόλας συζητήσεις με τους γονείς των παιδιών του νηπιαγωγείου, σχετικά με τις περιπτώσεις παιδιών που παρουσιάζουν αδυναμίες στην προσαρμογή, την κοινωνική τους συμπεριφορά, στην τήρηση των κανόνων και των ορίων, έχω έρθει αντιμέτωπη με τη δήλωση «Τί να σας πω! Ο παππούς και η γιαγιά φταίνε για όλα! Αυτοί το κακομαθαίνουν, που του κάνουν όλα τα χατήρια!»
Μάλιστα… Το πρώτο συναίσθημα που νιώθω κάθε φορά , μετά από μια τέτοια δήλωση, θα ομολογήσω πως είναι (τουλάχιστον) δυσαρέσκεια. Δυσαρέσκεια γιατί:
-Οι γονείς αυτοί απροκάλυπτα και χωρίς δεύτερη σκέψη εκθέτουν μέλη της οικογένειας τους και μάλιστα μέλη τόσο πολύ σημαντικά για τη ζωή τους. Ανθρώπους, οι οποίοι «κατηγορούνται» χωρίς να τους δοθεί το δικαίωμα της υπεράσπισης του εαυτού τους!
-Με τη δήλωση αυτή οι γονείς κατά κάποιο τρόπο αποποιούνται την ευθύνη που τους αναλογεί αποκλειστικά, απέναντι στα παιδιά τους. Ο πρώτος και βασικός υπεύθυνος για την ασφάλεια, την ανατροφή, τη φροντίδα, τη διαπαιδαγώγηση κλπ. κάθε παιδιού, είναι ο γονιός και μόνο αυτός. Από τον γονιό εξαρτάται ποιος θα είναι ο ρόλος των υπόλοιπων ενήλικων μελών της οικογένειας και ποια τα πλαίσια των σχέσεων τους με το παιδί.
-Πολλές φορές οι γονείς δεν διστάζουν να κάνουν τη δήλωση τους ενώπιον των παιδιών και χωρίς, θέλω να πιστεύω, να το θέλουν, αμαυρώνουν την εικόνα του παππού και της γιαγιάς, και καλλιεργούν την έλλειψη σεβασμού προς τα πρόσωπά τους. Καθώς τα παιδιά υιοθετούν τις αξίες που τους μεταδίδουμε με το παράδειγμα των λόγων και των πράξεων μας και όχι με τα κηρύγματα και τις νουθεσίες.
Αφού λοιπόν οι περισσότεροι παππούδες (με τον όρο αυτό εννοώ παππού και γιαγιά μαζί!) δεν θα υπερασπιστούν ποτέ τους εαυτούς τους ενώπιον μου, θα προσπαθήσω να το κάνω εγώ αντί αυτών! Με την προσδοκία να θέσω τα πράγματα στη βάση που οφείλουν να βρίσκονται για το καλό των παιδιών και με το δικαίωμα που μου δίνει η εμπειρία μου ως εκπαιδευτικός και μητέρα. (Μα πάνω από όλα, θέλοντας να αποτίσω έναν μικρό φόρο τιμής στους υπέροχους παππούδες του δικού μου (τυχερού ομολογουμένως) παιδιού, που δυστυχώς κάποιος από αυτούς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το δικό του έργο αγάπης…)
«Τα χατήρια των παππούδων»
-Τα χατήρια νομίζω ότι είναι αναμφισβήτητα συνώνυμο με τους παππούδες. Αν δεν κάνουν οι παππούδες στα εγγόνια τους χατήρια, ποιος θα κάνει; Μα αυτό περιμένουν τα παιδιά από αυτούς, μην πω το λαχταρούν! Με τον παππού και τη γιαγιά θα κάνουν την πρώτη τους μικρή επανάσταση ενάντια στον ζυγό των κανόνων του μπαμπά και της μαμάς! Και μετά θα σπάσουν πλάκα με τα θυμωμένα πρόσωπά τους! Και αυτό δεν θα το ξεχάσουν ποτέ… Γιατί θα είναι μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας, που όταν μεγαλώσουν θα το θυμούνται και θα χαμογελούν… Αγαπήστε λοιπόν τα χατήρια αγαπητοί γονείς, κάνουν (τις περισσότερες φορές!) καλό!
-Χατήρια όμως δεν είναι και αυτά που κάνουν οι παππούδες στους γονείς, όταν υποδέχονται τα εγγόνια τους νυχθημερόν ή σε ανύποπτο χρόνο, πολλές φορές χωρίς προειδοποίηση ή πρόγραμμα, και χωρίς ίσως σοβαρό λογό; Όταν ένα παιδί περνάει πολλές ώρες με τον παππού και τη γιαγιά δεν είναι αυτονόητο ότι εκείνοι αποκτούν περισσότερα δικαιώματα στον τρόπο ανατροφής και διαπαιδαγώγησης του, καθώς τους αφορά πλέον προσωπικά; Ειλικρινά θεωρώ αδιανόητο από τη μια να θεωρούμε δεδομένα διαθέσιμους τους παππούδες να φυλάξουν τα παιδιά μας οποιαδήποτε στιγμή και όσο εμείς το επιθυμούμε και στη συνέχεια να δυσανασχετούμε με το δικαίωμά τους να εκφέρουν γνώμη γι’αυτά. Εκείνοι που ενδέχεται να έχουν πιο ολοκληρωμένη απόψη πάνω σε ένα ζήτημα που απασχολεί το παιδί , αφού έχουν ασχοληθεί περισσότερες ώρες μαζί του! Χωρίς επιπλέον να λαμβάνουμε υπόψιν ότι και η δική τους συμπεριφορά διαμορφωνεται, πέραν από το συναίσθημα και τη νοοτροπία, και από τις συνθήκες της καθημερινότητας τους. Μήπως είναι κουρασμένοι από την πολύωρη φύλαξη των παιδιών; Μήπως για εκατοστή φορά έχουν ανατρέψει το δικό τους πρόγραμμα; Μηπώς δεν έχουν καθόλου προσωπικό ελεύθερο χρόνο, που είναι πολύ σημαντικός και σε αυτή την ηλικία; (Βέβαια εδώ σίγουρα θα χαμογελάσουν οι παππούδες που έχουν καιρό να δουν τα εγγόνια τους και έχουν βαρεθεί τον τόσο ελεύθερο χρόνο… όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία!)
Φυσικά, όπως καταλαβαίνετε, δεν μιλώ εδώ για τις περιπτώσεις ζευγαριών με εξαντλητικά ωράρια εργασίας ή με οικονομικά προβήματα, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αφήσουν τα παιδιά τους υπό την επίβλεψη του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος για πολλές ώρες. Ούτε και για τις περιπτώσεις παππούδων που λειτουργούν αυθαίρετα ,χωρίς διακριτικότητα και παρεμβαίνουν στη ζωή των παιδιών και των εγγονιών τους απροκάλυπτα και επικριτικά. Μιλώ για τους ανθρώπους που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον, ζουν ισορροπημένες ζωές και συντηρούν ισορροπημένες σχέσεις.
Ας τοποθετήσει λοιπόν ο κάθενας μας τον εαυτό του στη σωστή κατηγορία σχέσεων γονέων-παιδιών-παππούδων, κι ας προσπαθήσει να αναθεωρήσει, να αλλάξει, να βελτιώσει τη στάση του απέναντι σ’αυτούς τους τόσο σημαντικούς ανθρώπους, που τους αναλογεί πολλή αγάπη και μεγάλος σεβασμός.
meleniro.gr
