Η εικόνα που δίνει το παιδί μας στους γύρω μας είναι η αντανάκλαση της ανατροφής που πήρε από εμάς, είναι ο καθρέφτης μας είναι η απόδειξη ότι είμαστε καλοί ή κακοί γονείς…σωστά; Λάθος!
Σίγουρα το παιδί πήρε τις βάσεις και τα πρότυπα της συμπεριφοράς του από τους γονείς του, σίγουρα κατά την μικρή του ηλικία «αποθήκευσε» κάποιες συμπεριφορές, κάποιες αξίες, κάποια εικόνα του κόσμου, όμως το παιδί είναι ένας τελείως ξεχωριστός και μοναδικός άνθρωπος.
Είναι κάτι άλλο από τους γονείς του, δεν είναι ένα πιστό αντίγραφο, ούτε πρέπει να είναι η καλύτερη εκδοχή των γονιών του.
Πολλοί γονείς εσφαλμένα βλέπουν το παιδί τους σαν καθρέφτη τους, έναν ναρκισσιστικό καθρέφτη για την ακρίβεια και τρέφουν το Εγώ τους μέσα από το παιδί. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί δεν είναι το «Τέλειο»; Τι γίνεται εάν έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία, είναι κοντό, είναι παχουλό, ψευδίζει, δεν θέλει να γίνει μεγαλοδικηγόρος;
Τότε ξεκινάει η ρήξη και ο γονέας χάνει την πραγματική οπτική του και προσπαθεί να καλύψει αυτό το ναρκισσιστικό πλήγμα που του έχει προκληθεί.
Η ουσία της σχέσης χάνεται και κοιτάμε το παιδί σαν μια βιτρίνα. Το μαλώνουμε για κάτι που δεν μπορεί να δώσει, το διορθώνουμε μπροστά στους άλλους για να πάρει μόνο εκείνο την ντροπή, να μην φανεί ότι εμείς φταίμε…εμείς το διορθώσαμε άρα δεν το έμαθε από εμάς…και δυστυχώς αφήνουμε το παιδί με μια ευάλωτη και πληγωμένη εικόνα για τον εαυτό του…
Τι θέλουν από μένα; Δεν με αγαπούν; Αυτές οι σκέψεις βασανίζουν την ευαίσθητη παιδική ψυχούλα απλά και μόνο για μια «καλή» εικόνα γονέα.
Αξίζει; Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι στον κόσμο που να αξίζει να πληγώνει ένα παιδί…
Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
psuxis-logos.blogspot.com
