Δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιολάτρευτο από ένα πιτσιρίκι που μαθαίνει να μιλά. Οι καινούριες λέξεις, οι πρώτες προτάσεις, οι μπερδεμένες συλλαβές και η μωρουδίστικη προφορά είναι τα όμορφα στάδια που περνά κάθε παιδί στην προσπάθεια του να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του.
Ακόμα όμως και όταν τα παιδιά φτάσουν σε μια ηλικία που μιλούν καθαρά, υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα: αλλά λένε και άλλα εννοούν!
- «Μαμά, πεινάω!»: Μπορεί να πεινάω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θέλω να φάω τις μπάμιες που μαγείρεψες. Τι θα έλεγες για πατάτες τηγανιτές ή ακόμα καλύτερα μια μεγάλη σοκολάτα για μεσημεριανό;
- «Θέλω κι εγώ να παίξω!»: Αυτή η φράση συνήθως απευθύνεται σε ένα άλλο παιδάκι που παίζει ήσυχα με ένα παιχνίδι ή κάνει κούνια στην παιδική χαρά. Φυσικά εννοείται πώς δε θέλω να παίξω, θέλω απλά να σου πάρω το παιχνίδι ή την κούνια για να μην το έχεις εσύ και μόλις καταφέρω και σε διώξω, αφήνω αμέσως το παιχνίδι που πλέον μου είναι αδιάφορο.
- «Μπαμπά, μπορώ να….»: Μπαμπά, ρώτησα τη μαμά, αλλά δε με άφησε, οπότε καταφεύγω σε σένα, που σε χειρίζομαι πιο εύκολα, για να με αφήσεις. Έτσι δεν είναι;
- «Μα δε νυστάζω!»: Εννοείται ότι σκουντουφλάω από τη νύστα και τα μάτια μου κλείνουν, αλλά φυσικά δε θέλω να κοιμηθώ και δεν πρόκειται να πάω στο κρεβάτι μου.
- «Μπορείς να μου διαβάσεις άλλη μια ιστορία;»: Όταν λέω άλλη μια, εννοώ τουλάχιστον άλλες τρεις. Και πρόσεξε μην πηδάς γραμμές ή σελίδες, γιατί θα σε αναγκάσω να μου το ξαναδιαβάσεις από την αρχή! Εξάλλου εσύ δε θες να ενθαρρύνεις την αγάπη μου για τα βιβλία;
- «Χαζός ή οποιαδήποτε άλλη βωμολοχία»: Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, αλλά κάθε φορά που τις λέω, μου αρέσει να βλέπω την ίδια αντίδραση: κάποιοι μεγάλοι κρυφογελάνε και η μαμά αγριοκοιτά τον μπαμπά λέγοντάς του πώς από αυτόν τις έμαθα!
