Σκεφτήκατε ποτέ πως ίσως το καλύτερο που έχετε να κάνετε για τα παιδιά σας, είναι να τα αφήνετε να ρισκάρουν;
Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ασφαλή και ευτυχισμένα, να έχουν ευκαιρίες, να αγαπηθούν. Όμως, μερικές φορές σκέφτομαι ότι τα παιδιά μου χάνουν κάτι εξίσου σημαντικό: την περιπέτεια.
Έρευνες λένε ότι τα παιδιά θα έπρεπε να συμμετέχουν σε πιο επικίνδυνα παιχνίδια και ότι οι ζωές τους – ιδιαίτερα στο σχολείο – περιλαμβάνουν περισσότερη εργασία, απ’ ότι παραδοσιακό και ανέμελο παιχνίδι, που είναι πιο ευεργετικό για την ανάπτυξή τους.
Βαθιά μέσα μας, ξέρουμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Σήμερα, το παιδικό παιχνίδι –ειδικά στις πόλεις- είναι ασφαλές και βαρετό. Οι περισσότερες παιδικές χαρές έχουν σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποφεύγονται τυχόν ατυχήματα με αποτέλεσμα να εξαλείφεται κάθε κίνδυνος.
Βρετανικές έρευνες αναφέρουν ότι το επικίνδυνο παιχνίδι, που ίσως περιλαμβάνει ύψη, ταχύτητα, «κινδύνους», όπως νερό και γκρεμούς και μοναχική εξερεύνηση, προσφέρει στα παιδιά συγκίνηση και ενθουσιασμό. Το να μαθαίνουν να εξισορροπούν το αίσθημα του φόβου με τον ενθουσιασμό, είναι το θεμέλιο της υγιούς αυτοεκτίμησης, αυτοδυναμίας και ανθεκτικότητας για την αντιμετώπιση των πιεστικών παραγόντων της ζωής.
Σαν γονιός δεν ήμουν πολύ αυστηρός με τα παιδιά μου. Ίσως τα άφησα να ρισκάρουν περισσότερο, συγκριτικά με άλλα. Είμαι, όμως, μοντέρνος και οι μοντέρνοι γονείς αντιτίθενται στον κίνδυνο. Φυσικά και δεν θέλουμε να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε κίνδυνο. Όμως, ίσως πρέπει να καταλάβουμε, ότι αυτό το ρίσκο δεν είναι το ίδιο με τον αυτούσιο κίνδυνο. Ίσως πρέπει να τα αφήσουμε και λίγο από τα μάτια μας.
Υπάρχουν σοβαρότεροι κίνδυνοι από το να αφήνουμε τα παιδιά ελεύθερα. Στην εποχή μας, τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης στα παιδιά είναι υψηλά. Μερικά από αυτά ενηλικιώνονται και δεν γνωρίζουν ακόμη τα βασικά σχετικά με την αυτάρκεια. Οι έρευνες επισημαίνουν ότι η ανάπτυξη της κατάλληλης αντοχής, υγείας και ευημερίας προϋποθέτει το ανεξάρτητο παιχνίδι. Δεν προτείνω να αφήσουμε τα παιδιά μας, μόνα τους, όλη την ημέρα στο πάρκο, με ένα κολατσιό -αν και είναι βέβαιο ότι εκείνα θα λάτρευαν την ιδέα-, αλλά απλά να τα αφήσουμε να παίξουν λίγο έξω από το σπίτι, χωρίς τη συνεχή μας επίβλεψη.
Δεν θέλω να είμαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που αναπολούν τις παλιές καλές εποχές. Σίγουρα, τα παιδιά μας απολαμβάνουν τις δικές τους καλές μέρες. Οι διασκεδάσεις τους (X-Box, PlayStation, iPhone, iPad κλπ.) είναι πολλές. Αυτό που φοβάμαι ότι έχουν χάσει τα παιδιά μου είναι η χαρά της περιπέτειας, το να εξερευνούν μόνα τους, να περιπλανιούνται για ώρες με το ποδήλατο μέσα στη γειτονιά ή να χώνονται μέσα σε θάμνους, παίζοντας κρυφτό. Ναι, υπάρχουν αναρίθμητες δυνατότητες για μάθηση: τέννις, κολύμβηση, ωδείο, θεατρικές ομάδες, ποδόσφαιρο. Όμως, αυτό που θέλω περισσότερο να μάθουν είναι να έχουν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Να γνωρίσουν το φόβο και τη συγκίνηση όταν βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού και να ξέρουν πότε ακριβώς πρέπει να κάνουν πίσω και να γυρίσουν σ’ εμάς, ενθουσιασμένα για την τόλμη και τις δυνατότητες τους και κυρίως, περήφανα για τους εαυτούς τους.
Τι θα λέγατε λοιπόν, να αφήνατε τα παιδιά σας να πάρουν μερικά ρίσκα;
