Στη ζωή διαλέγουμε τους φίλους, τους συντρόφους και τους εχθρούς μας. Δε διαλέγουμε τους συγγενείς (αν και μερικές φορές συμβαίνει κι αυτό), τους συναδέλφους και τους συμμαθητές μας.
Ως εκ τούτου, το παιδί μας θα συμβεί να καθίσει δίπλα σε καθένα από τα άλλα παιδιά των υπόλοιπων γονιών του τμήματος. Γιατί πολύ απλά πρέπει να μάθει να συνυπάρχει, να διεκδικεί, να υποχωρεί, να κάνει επικοινωνιακά λάθη, να ζητάει βοήθεια, να αποτυγχάνει, να επεξεργάζεται τις πληροφορίες και τα ερεθίσματα του κοινωνικού του περίγυρου και να προβαίνει σε δικές του πιθανές λύσεις.
Ακόμα, η γονεϊκή παραίνεση/εντολή προς τη δασκάλα να αποκλειστεί από διπλανός κάποιος από τους συμμαθητές του παιδιού τους αποτελεί καθαρή επεκτατική κι επιθετική παρέμβαση στον παιδαγωγικό της ρόλο.
Είναι άλλο να εκφράσουμε τον προβληματισμό μας για μια δοκιμασμένη πολλές φορές κι αποτυχημένη συγκατοίκηση στο θρανίο εστιάζοντας στην υπέρβαση της δυσκολίας και με τον απαιτούμενο σεβασμό προς το «άλλο» παιδί και διαφορετικό πράγμα να παραγγέλνουμε την απομάκρυνσή του από το σπλάχνο μας.
Το φαινόμενο δυστυχώς δεν είναι τωρινό, σίγουρα όμως εντείνεται τα τελευταία χρόνια κι όταν προειδοποιώ τους γονείς ότι ένας αποκλεισμός φέρνει κι άλλους, συνήθως δεν αντιλαμβάνονται την παγίδα.
Τα πράγματα ωστόσο είναι απλά: Αν η ομάδα των παιδιών ή των γονέων ή και των δύο μαζί αποκτήσουν τη δύναμη να απομονώσουν μια φορά με οποιονδήποτε -άμεσο ή έμμεσο -τρόπο ένα παιδί, το κακό δε θα σταματήσει εκεί, αλλά ο αποκλεισμός θα εδραιωθεί ως μία αποδεκτή κι εφαρμόσιμη, εύκολη συνταγή σε κάθε λιγότερο ή περισσότερο δύσκολη διαπραγμάτευση. Το θέλουμε; Τότε να είμαστε έτοιμοι για όταν έρθει η δική μας η σειρά!
