Οι πάντες τρέχουν για τις δουλειές τους, για τις υποχρεώσεις τους και δεν μένει ουσιαστικός χρόνος για να ασχοληθούμε με τα παιδιά.
Για τους περισσότερους από εμάς, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας εύκολος τρόπος να έρθουμε σε επαφή με τους άλλους.
Ισχύει ωστόσο το ίδιο, ή ορθότερα θα έπρεπε να ισχύει και για τα παιδιά ή τους έφηβους;
Σύμφωνα με έρευνες, τα περισσότερα παιδιά «κολλάνε» με τα social media γιατί δεν έχουμε κάτι καλύτερο να τους προσφέρουμε ως κοινωνία, ως σχολείο, ως οικογένεια.
Όπως αναφέρει ο Γιάννης Ξηντάρας, αν ασχοληθούμε με τα παιδιά, όταν τους προτείνουμε μια βόλτα, μια εκδρομή, μια ασχολία και όταν αυτό γίνεται συστηματικά στο πλαίσιο μιας καλά δομημένης σχέσης και όχι αποσπασματικά, τότε τα παιδιά συνήθως ανταποκρίνονται και δεν αποκτούν εξαρτήσεις. Μαθαίνουν μέσα από τις επιλογές που έχουν και επενδύουν τα ενδιαφέροντά τους σε περισσότερα από ένα πράγματα.
Κατά συνέπεια, στο ερώτημα τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε, η απάντηση είναι φαινομενικά απλή: να επενδύσουμε πρώτα (και όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά) εμείς σε αυτά, στην σχέση μας μαζί τους, να συνδεθούμε μαζί τους, πριν συνδεθούν με τον υπολογιστή.
