Τα πολύ παλιά τα χρόνια η παιδαγωγική μέθοδος είχε πλείστες επιλογές διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων με τη νεολαία του σπιτιού χωρίς πολλά «σεις» και «σας». Οι καιροί πέρασαν και ήρθαν νέες καταστάσεις. Γεμίσαμε βιβλία και θεωρίες της φιλελεύθερης παιδαγωγικής και ξεχειλίσαμε από αυτενεργά παιδιά, συναισθηματικές νοημοσύνες και αγάπη μόνο. Που κακό δεν το λες, απλά στην πράξη πολλές φορές βγαίνει δεκαδικός.
Γιατί όλα ωραία και καλά, αλλά δεν είδα να λέει κανένα εγχειρίδιο στον μαγευτικό γονέα πως θα διαχειριστεί τα εκατό θέλω το δευτερόλεπτό ενώ έχει γυρίσει από δέκα ώρες δουλειά και με ένα κεφάλι καζάνι.
Πείτε μου σελίδα και παράγραφο που αναφέρει τρόπους αντιμετώπισης της επίμονης έκκλησης για βόλτες όταν το μόνο που μπορεί να σε σηκώσει από τον καναπέ είναι ένα δανεικό κλαρκ.
Πείτε μου στρατηγικές διαχείρισης της λεγόμενης μουλαρίσιας επιμονής που συνδυάζεται από φωνές με τόσα πρίμα που σου ταράζει τα μέσα σου.
Που είναι οι συστάσεις προς τη μάνα masterchef που δίνει ρέστα στην κουζίνα για να ακούσει «εγώ δεν το τρώω αυτό» από τον ένα «έκανες το φαγητό που αρέσει στον μικρό» από τον άλλο ;
Και ενώ είσαι έτοιμος να παραδώσεις πνεύμα γιατί έχεις περάσει ένα μαγευτικό δεκάωρο εργασίας και χαράς, έχεις μαζέψει το σπίτι Κόσσοβο και ρίχνεσαι στα τηγάνια για να δημιουργήσεις εμφανίζεται το παιδί όνειρο να του διαβάσεις την ιστορία γιατί… βαριέται. Δεν ονειρευόμουνα εγώ όλη μέρα να διαβάζω για το Μινωικό Πολιτισμό; Όλη μέρα με αυτό το όραμα ζούσα.
Και σου ανεβαίνει η πίεση και νιώθεις το εγκεφαλικό να πλησιάζει. Και τότε η λήθη σβήνει οδηγίες, κατευθύνσεις ψυχολογικές θεωρίες και τάσεις και βγαίνει από μέσα σου η φωνή Καμπαγιέ – στο πιο σκιαχτικό.
Και βλέπεις της θεωρίες της Μοντεσσόρι να σε εγκαταλείπουν.
Γιατί δεν μπορεί, όλα αυτά που αναφέρουν, υπάρχουν στιγμές που πρέπει κάτι να πάρεις για να τα τηρήσεις κατά γράμμα, σε κάθε περίπτωση. Μωρό μου σόρυ μα δεν μπορώ να είμαι μονίμως η Μοντεσόρι. Άνθρωπος είμαι και θα μπήξω τις φωνές, και θα χτυπήσω ενίοτε και το χέρι στο τραπέζι. Γιατί όλα καλά και όλα ωραία, αλλά η καθημερινότητα έχει άλλη χάρη.
Όταν είμαι σωφέρ επίδοξων αθλητών, ταξιτζής μαθητών ξένων γλωσσών, δάσκαλος μελέτης, μάγειρας, διοργανωτής πάρτι, παστρικοθόδωρος και τα χίλια μύρια όσα – τόσους ρόλους σε καθημερινή βάση ούτε ο Ντε Νίρο δεν έχει παίξει – θα έρθει η στιγμή που θα ξεχάσω την εναλλακτική μου πατρότητα με τα παιδαγωγικά τσιτάτα και θα γίνω ένας τσοπάνης με φωνή που σπάει baccarat διπλόπατο.
Κι αν δεν είναι αυτό ανθρώπινο, τότε τι είναι;
