Ο Sean, ένας μπαμπάς από τη Νέα Υόρκη, περιγράφει στο Fatherly.com την τελευταία φορά που έχασε την υπομονή του με το παιδί του, τι έφταιγε στην πραγματικότητα και πώς ένιωσε μετά.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που βάλατε τις φωνές;
«Στην κόρη μου, πολύ πρόσφατα μάλιστα».
Τι συνέβη;
«Η κόρη μου πάντα κοιμόταν καλά. Ο ύπνος της είναι ρολόι, εκτός από τις μέρες που συμβαίνει κάτι έκτακτο, για παράδειγμα έχουμε επισκέψεις ή είναι άρρωστη. Αλλά όταν γυρίσαμε από τις διακοπές και ενώ όλοι ήμασταν χαρούμενοι που θα κοιμόμασταν άνετα στο κρεβάτι μας μετά από ένα μήνα απουσίας από το σπίτι, η κόρη μου, αφού είχε μοιραστεί για ένα μήνα το ίδιο κρεβάτι με μένα, άρχισε να δυσκολεύεται να κοιμηθεί μόνη. Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας στο σπίτι, απλά δεν ήθελε να πάει μόνη της στο κρεβάτι. Αποκοιμιόταν με εμένα δίπλα της, αλλά μόλις έφευγα από το δωμάτιο ξυπνούσε και άρχιζε να κλαίει υστερικά ή έβγαινε από το δωμάτιο, ερχόταν κοντά μου και έλεγε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί».
Και πότε της βάλατε τις φωνές;
«Μέρα με τη μέρα άρχισα να απελπίζομαι όλο και περισσότερο. Τελικά ένα βράδυ, μετά από παρακάλια μίας ώρας, μου είπε ότι η αφίσα Ψάχνοντας το Νέμο, στον τοίχο του δωματίου της, ήταν τρομακτική. Και παρόλο που την είχε για περίπου ένα χρόνο, σαν καλός πατέρας την κατέβασα. Ήταν αργά και είχα κουραστεί να είμαι ξαπλωμένος στο πάτωμα. Τη φίλησα λέγοντάς της καληνύχτα και προσπάθησα ξανά. Φυσικά, γρήγορα άρχισε να κλαίει και να κλαψουρίζει και να παραπονιέται ότι δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Μετά ζήτησε ένα φωτάκι. Η κόρη μου είναι 5 ετών αλλά εντάξει, θέλω να την κάνω ευτυχισμένη, έτσι έφερα όλο το σπίτι άνω κάτω για να βρω κάποιο. Τελικά βρήκα, το έβαλα στην πρίζα και δοκίμασα ξανά να την αφήσω να κοιμηθεί. Μερικά λεπτά μετά, ήταν πάλι στο πόδι».
Εκεί εξαντλήθηκε η υπομονή σας;
«Ναι, τότε όρμησα στο δωμάτιό της και την έβαλα να ξαπλώσει φωνάζοντας “κοιμήσου!”, πράγμα που σχεδόν έκανε. Ετοιμάστηκα να φύγω από το δωμάτιό της και, φυσικά, τότε εκείνη πετάχτηκε και άρχισε να φωνάζει: “Δεν μπορώ να κοιμηθώ, απλά δεν μπορώ!”. Τότε τη ρώτησα: “Τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω να κοιμηθείς;” και μου απάντησε: “να κοιμηθείς μαζί μου!”.
Βγήκα εκτός εαυτού. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είπα, αλλά πρέπει να έβρισα. Μπορεί όμως και όχι. Στ’ αλήθεια δεν θυμάμαι. Γενικά δεν βρίζω μπροστά στα παιδιά μου, αλλά ξέρω πως τότε άρχισα να φωνάζω και να της ουρλιάζω ότι δεν καταλάβαινα ποιο ήταν το πρόβλημά της. Δεν ήξερα ούτε καν τι ώρα ήταν. Ήμουν ψόφιος από κούραση και ευερέθιστος. Μετά από ένα με δύο λεπτά, η γλυκιά μου 5χρονη κόρη είπε: “Μπαμπά, να σου πω την αλήθεια; Είμαι νευρική γιατί θα δω τους φίλους μου στο σχολείο…”».
Πώς σάς έκανε να νιώσετε αυτό;
«Ένιωσα αμέσως ότι ήμουν το μεγαλύτερο καθοίκι στον κόσμο και ήθελα να βάλω τα κλάματα. Είχα χάσει τον έλεγχο, ενώ το κοριτσάκι μου απλά είχε αγχωθεί που θα πήγαινε στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Δεν είχε δει τους φίλους της για πάνω από ένα μήνα. Το άγχος της ήταν περισσότερο που θα έβλεπε εκείνους παρά που θα πήγαινε στο σχολείο. Μετά από αυτό επιτέλους αποκοιμήθηκε».
Ο ύπνος της έγινε ξανά φυσιολογικός;
«Το επόμενο βράδυ ήταν λίγο καλύτερα και συνέχισε να βελτιώνεται μέχρι που ξεκίνησε σχολείο. Επίσης, την επόμενη μέρα προσκάλεσα κάποιους φίλους της στο σπίτι για να παίξουν. Μετά από αυτά, όλα επέστρεψαν στο φυσιολογικό».
