Ελπίζω τουλάχιστον ότι… πάνε και πίσω δεν γυρνάνε τα στερεότυπα του παλιού καιρού για τα αγοράκια και τα κοριτσάκια και τον τρόπο που τα μεγαλώνουν οι μοντέρνες μαμάδες και μπαμπάδες.
Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι σήμερα στα σπίτι οι γονείς με τη συμπεριφορά τους διαχωρίζουν τα ανθρωπάκια τους, κορίτσια ή αγόρια.
Όλοι βοηθάμε να στρωθεί το τραπέζι, όλοι σηκώνουμε τα πιάτα, όλοι βάζουμε τα ρούχα στο πλυντήριο, όλοι τα διπλώνουμε και πάει λέγοντας.
Να μου πείτε να κάνουμε διαχωρισμό ανάμεσα στα μικρά και τα μεγάλα ανθρωπάκια μας να το καταλάβω.
«Οι μικροί να στρώσουν το τραπέζι».
«Οι μεγάλοι να σηκώσουν τα πιάτα».
Αυτό μάλιστα το καταλαβαίνουμε, όπως καταλαβαίνουμε το «οι μικροί να βάζουν τα ρούχα στο πλυντήριο» και οι «μεγάλοι να τα βγάζουν και να τα διπλώνουν».
Και όταν αργότερα τεθεί θέμα σιδερώματος, ναι, και τα δύο ανθρωπάκια σας έχουν να μάθουν να σιδερώνουν ένα πουκάμισο. Για το ανθρωπάκι-αγόρι που μπορεί να υπάρχει αμφιβολία, χρειάζεται να ξέρει, γιατί θα του χρειαστεί να πάει κάπου με σιδερωμένα ρούχα. Άσε που η γυναίκα του θα ευγνωμονεί την πεθερά της που του το έμαθε. Η ίδια πεθερά που του έμαθε να ράβει κουμπιά όχι μόνο σε πουκάμισο αλλά και σε παλτά… που ράβονται αλλιώς. Αυτό το ξέρουμε όλοι-άντρες και γυναίκες….
Αλλά γιατί να κουβεντιάζουμε την σήμερον ημέρα τέτοια αυτονόητα πράγματα, όπως το ότι πρέπει στα ανθρωπάκια μας να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να γίνουν αυτόνομοι, ανεξάρτητοι άνθρωποι που μπορούν με άνεση να φροντίσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους;
Γιατί μας απασχολούν ακόμα ίσως τα παλιά στερεότυπα, όσο και να καμωνόμαστε τους πιο σύγχρονους και μοντέρνους γονείς; Ίσως γιατί όταν κάνουμε ότι μιλάμε για πιάτα, πλυντήρια και κουμπιά, μιλάμε στην πραγματικότητα για την ταυτότητα των παιδιών μας. Η δημιουργία όμως της ταυτότητας των ανθρώπων, μικρών και ΜΕΓΑΛΩΝ δεν έχει να κάνει με πιάτα και κουμπιά. Είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που ακολουθεί την αναπτυξιακή της πορεία όπως ξέρει και όπως μπορεί.
Δεν υπάρχει κίνδυνος φυσικά να μπλέξουμε τα ανθρωπάκια μας αν μάθουμε στα αγοράκια να ράβουν κουμπιά και στα κοριτσάκια να κόβουν ξύλα για το τζάκι. Αν επιτρέψουμε και στα δυο να κλαίνε όταν πονάνε σωματικά η ψυχικά. Γιατί, παρακαλώ, λέτε οι άντρες δεν κλαίνε στο τρίχρονο αγοράκι ανθρωπάκι σας; Το λέω γιατί περιέργως το ακούω να λέγεται πολύ ακόμα.
Όπως άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά την ακόλουθη συζήτηση δυο τετράχρονων από οικογένειες χωρίς στερεότυπα.
Αγοράκι: Είμαι ο καπετάνιος.
Κοριτσάκι: Κι εγώ είμαι ο καπετάνιος.
Αγοράκι: Όχι δεν είσαι, όποιος δεν έχει πέος δεν είσαι καπετάνιος.
Τι να πω, το άκουσα.
Υπάρχουν διαφορές φυσικά.
Αλλά δεν έχουν να κάνουν με τα μικρά καθημερινά στερεότυπα.
