Είμαι σύζυγος και πατέρας. Το πρώτο εδώ και 4 χρόνια, το δεύτερο εδώ και δύο. Ανήκω στην κατηγορία των ανδρών που βοηθάνε στο σπίτι. Μου αρέσει να μαγειρεύω (χωρίς να αφήνω μια βομβαρδισμένη κουζίνα πίσω μου), να πλένω τα πιάτα, να απλώνω, να μαστορεύω, να πηγαίνω σούπερ μάρκετ.
Η σύζυγός μου απολάμβανε τη προθυμία μου να συμμετέχω ενεργά στις δουλειές του σπιτιού καθημερινά μιας και η δουλειά μου το επέτρεπε. Έτσι το μοίρασμα των υποχρεώσεων έφερνε μια αρμονία στο σπίτι. Όταν ήρθε το μωρό μας, ήμουν ενθουσιασμένος και φυσικά έτοιμος να βοηθήσω στα πάντα. Ίσως το μόνο που δεν μπορούσα να κάνω είναι να θηλάσω, και πιστέψτε με αν μπορούσα θα το έκανα κι αυτό.
Ωστόσο με τον ερχομό του μωρού η σύζυγός μου άλλαξε. Είχε γίνει κυριολεκτικά ένα με το μωρό. Δεν το άφηνε από τα χέρια της. Ήθελε εκείνη να το κοιμίσει, εκείνη να το αλλάξει, εκείνη να τρέξει πάνω από την κούνια του όταν έκλαιγε, εκείνη να το κάνει μπάνιο. Στην αρχή πίστευα ότι αυτή η εμμονή και ο συγκεντρωτισμό που φυσικά την είχε εξαντλήσει, οφείλοταν στην επιλόχειο κατάθλιψη. Όμως η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε και μήνες μετά και μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές που το παιδι μας πλέον είναι 2 ετών.
Έχω φτάσει στο σημείο κυριολεκτικά να διεκδικώ «δουλειές» που αφορούν το παιδί, όπως να το αλλάξω, να το κάνω μπάνιο, να το ταΐσω και αυτό έχει γίνει αντικείμενο πολλών καυγάδων μας. Η σύζυγός μου πιστεύει ότι όσον αφορά το παιδί πάντα κάτι δεν κάνω καλά. Στην αρχή, δεν το κρατούσα καλά, δεν το έπλενα καλά, δεν το «χτυπούσα» καλά στην πλατούλα να ρευτεί, δεν το ακουμπούσα σωστά στο κρεβάτι του, δεν, δεν, δεν. Άρχισα να φοβάμαι να ακουμπήσω το ίδιο το παιδί μου και αυτό μου δημιουργούσε τεράστιο στρες. Πιστεύω δε ότι και στο παιδί δημιούργησε το ίδιο στρες, καθώς είναι και ψυχολογογικά αποδεδειγμένο πως το παιδί χρειάζεται και τους δυο γονείς.
Όταν το παιδί μεγάλωσε λίγο και άρχισε να περπατά, ξεθάρρεψα καθώς πια δεν ήταν τόσο «εύθραυστο» και ένιωθα πιο άνετος να παίξω μαζί του. Τότε άρχισαν πάλι οι παρατηρήσεις ανά δευτερόλεπτο: «Μην το σηκώνεις έτσι, μόλις έχει φάει θα κάνει εμετό», «μην το κάνεις αεροπλανάκι θα ζαλιστεί’, «μην το κουνάς τόσο δυνατά στην κούνια θα πέσει». Εκτός από το παιχνίδι άρχισαν και οι συμπεριφορικές συμβουλές: «Μην του λες πολλά μπράβο, το παρακάνεις», «μην του λες πολλά μη, δεν το αφήνεις να εκφραστεί», «άστο να λερωθεί του κάνει καλό» και μετά «είπαμε να τον αφήσεις να λερωθεί αλλά όχι τόσο πολύ».
Δεν ξέρω αν από την αρχή είναι σωστό να «μου επιτρέπει» η μητέρα του παιδιού μου να ασχοληθώ με το παιδί μου και να μου υποδεικνύει κάθε τρία λεπτά τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Αφενός με ακυρώνει σαν άνθρωπο και ως επί τω πλείστων σαν πατέρα. Αυτό που θεωρώ λογικό είναι οι γονείς να συζητούν και να βρίσκουν μια κοινή γραμμή μεγαλώματος ενός παιδιού. Να χαράζουν μια πορεία στο «τι είναι καλό να του λέμε» και στο «τι όχι». Αλλά να δέχομαι διαρκώς «διορθώσεις» και «επιπλήξεις» και να νιώθω ότι τίποτα δεν κάνω καλά με έχει κάνει να «φοβάμαι» να ασχοληθώ με το παιδί μου.
Εννοείται ότι της έχω μιλήσει για όλα αυτά και νιώθω ότι δεν καταλαβαίνει ότι το κάνει. Το επόμενο βήμα είναι η επίσκεψη σε έναν ειδικό που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους γιατί θεωρώ πως το μεγαλύτερο κακό το κάνουμε στο παιδί.
Στις μέρες μας ο ρόλος της μάνας έχει υψωθεί σε τέτοιο βαθμό καθιστώντας αυτόν του πατέρα δευτερεύοντα. Δεν διεκδικώ τα γονεϊκά πρωτεία, δεν έχω τέτοια θέματα. Διεκδικώ όμως το δικαίωμά μου να ασχολούμαι με το παιδί μου χωρίς τις εντολές του Μωυσή πάνω από το κεφάλι μου. Και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο είναι για να το διαβάσουν και άλλες μητέρες που ίσως αναγνωρίσουν στον εαυτό τους αυτές τις πρακτικές και καταλάβουν πόσο βλάπτουν το παιδί τους αλλά εν τέλει και το γάμο τους.
Μάνος
