Ζούμε σε μια εποχή που οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι και εμείς μοιάζουμε με καλοκουρδισμένα ρομποτ, τα οποία από το πρωί που θα σηκωθούν μέχρι να ξανακοιμηθούν το βράδυ βαδίζουν με τους ίδιους ξέφρενους ρυθμούς. Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες απαιτούν από τους γονείς να δουλεύουν συχνά ατελείωτες ώρες για να καλύψουν τα έξοδα του σπιτιού, με συνέπεια οι ώρες που πραγματικά συναντιέται η οικογένεια και τα μέλη της περνούν χρόνο μαζί να είναι πολύ λίγες.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να δημιουργείται ένας ατελείωτος φαύλος κύκλος, όπου οι γονείς δουλεύουν πυρετωδώς προσπαθώντας να καλύψουν βασικά έξοδα, δεν βλέπουν τα παιδιά τους και συνεπώς έχουν ξεχάσει πώς να συνδέονται μαζί τους και επομένως ο μόνος κοινός τόπος και το μόνο μέσο σύνδεσης είναι τα υλικά αγαθά που ζητούν τα παιδιά με επιμονή. Είναι όμως τα υλικά αγαθά που πραγματικά έχουν ανάγκη ή πίσω από αυτή την επιμονή κρύβεται ένα αίτημα για διαφορετική σύνδεση μας μαζί τους;
Αξίζει να αναρωτηθούμε και να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση τους σκεφτόμενοι τις ανάγκες τους. Αυτό που ζητούν (το παιχνίδι, το γλυκό κλπ) δεν είναι ανάγκη, αλλά επιθυμία. Αυτό που έχουν ουσιαστικά ανάγκη είναι να περνούν χρόνο με τους γονείς τους και να γεμίζουν την ψυχούλα τους με αναμνήσεις που θα αποτελούν παρακαταθήκη για τα δικά τους παιδιά. Τι θα έχουν να θυμούνται μετά από χρόνια από την παιδική τους ηλικία; Σίγουρα όχι τα ακριβά δώρα, τους παιδότοπους ή τα πολλά παιχνίδια τα οποία μπορεί να είχαν στην παιδική τους ηλικία. Αυτό που πραγματικά μένει και το κρατούν ως φυλαχτό στην ψυχή τους, είναι οι στιγμές που πέρασαν μαζί μας, όπως τα παιχνίδια στο πάτωμα, τα γαργαλητά, τις βόλτες και όλες τις ξένοιαστες στιγμές που μας είχαν αποκλειστικά δικούς τους χωρίς το άγχος της δουλειάς ή των πραγμάτων που πρέπει να γίνουν στο σπίτι.
Επιλέγουμε να περνάμε τέτοιες στιγμές μαζί με τα παιδιά μας ή ο φόρτος δουλειάς και τα ωράρια είναι τέτοια που αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ατελείωτες για να καλύψουμε τις βιολογικές μας ανάγκες, με αποτέλεσμα να μην έχουμε τον ανάλογο χρόνο που τόσο έχουμε ανάγκη; Δυστυχώς ζώντας μια τέτοια πραγματικότητα, οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο αποσύνδεσης από τα παιδιά μας. Συνεπώς εφόσον δεν μπορούμε να αλλάξουμε τις συνθήκες γύρω μας και να δουλεύουμε λιγότερο εξασφαλίζοντας περισσότερο ελεύθερο χρόνο για εκείνα, ίσως να μπορούμε να τροποποιήσουμε το δικό μας πρόγραμμα αφού γυρίσουμε στο σπίτι. Ας μην είναι η πρώτη μας προτεραιότητα οι δουλειές, ούτε να γυρίσουμε κρατώντας κάτι, αλλά να γυρίσουμε στο σπίτι αφιερώνοντας όσο περισσότερο χρόνο γίνεται σε πιο αυθόρμητες στιγμές.
