Πότε πέρναγες πιο ωραία όταν πήγαινες βόλτα, θυμάσαι; Όταν ήσουν παιδί, που ήσουν ξέγνοιαστος ή τώρα ως ενήλικας, που έχεις περισσότερες επιλογές και δυνατότητες; Μη βιαστείς να μου απαντήσεις. Ξέρω ότι αμέσως θα σκεφτείς πως ως παιδί τα πάντα ήταν πιο ωραία, πιο απλά, ότι απολάμβανες το παιχνίδι χωρίς να ανησυχείς για το μέλλον. Και σωστά όλα αυτά, αλλά έχω να σου πω ότι κάποια πράγματα τα απολαμβάνεις πολύ περισσότερο ως ενήλικας. Έχεις συναίσθηση του τι κάνεις, επιλέγεις την παρέα και μπορείς να δοκιμάσεις τα πάντα, αν όχι με κανένα, τότε με ελάχιστους περιορισμούς.
Κλασικό παράδειγμα: λούνα παρκ. Ο ναός των παιδιών. Τόσα φώτα, χρώματα, ήθελες πάντα να τα δοκιμάσεις όλα. Να μπεις στη μεγάλη ρόδα, να ανέβεις στο πιο τρελό τρενάκι, να κάνεις σκοποβολή μόνο για να κερδίσεις το πρώτο και καλύτερο δώρο, να πάρεις και μαλλί της γριάς. Και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, να οδηγήσεις για πρώτη φορά μόνος σου κι ας είναι στα συγκρουόμενα, να κερδίσεις τον αδερφό σου στα ηλεκτρονικά και να γυρίσεις ευτυχισμένος και ξεθεωμένος στο σπίτι, απ’ τη χαρά, το γέλιο και τη διασκέδαση.
Σε πολλές περιπτώσεις, γύρναγες κι απογοητευμένος. Γιατί; Γιατί το πρώτο δώρο που ήθελες εσύ δεν ήταν τόσο εύκολο τελικά και πήρες ένα άλλο, γιατί στο τρενάκι που ήθελες να μπεις δε σε άφησαν, γιατί δεν έφτανες ακόμα στο κατάλληλο σημείο, γιατί μπορεί να κέρδισες στα ηλεκτρονικά, αλλά θα ήθελες να μείνετε λίγο ακόμα κι ίσως λίγο παραπάνω κι από αυτό.
Και ξαφνικά, βρίσκεσαι ενήλικος, στη δουλειά, στο σπίτι, στα ταξίδια, κινούμενος ανάμεσα σε όλους αυτούς τους ρόλους που αναλαμβάνουμε καθημερινά, είτε εκούσια είτε ακούσια, έχοντας ξεχάσει τι πραγματικά σημαίνει να χαίρεσαι την κάθε στιγμή με την ψυχή σου, όπως ακριβώς τα παιδιά. Κι αυτό πολλές φορές είναι και το θεμιτό, εκτός απ’ το αναπόφευκτο. Αλλά ποιος μας λέει ότι απαγορεύεται να κάνουμε ένα διάλειμμα στη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνειά μας και να διασκεδάσουμε, όπως ο παιδικός εαυτός μας; Ποιος θα είναι εκεί –εκτός απ’ τους δικούς μας ανθρώπους– να μας κρίνει, σε περίπτωση που παρεκκλίνουμε απ’ την εικόνα που δείχνουμε στους υπόλοιπους ενήλικες γύρω μας;
Κανείς επί της ουσίας, γι’ αυτό σου λέω κι εγώ να το δοκιμάσεις. Δοκίμασε να βγεις, με την κατάλληλη παρέα πάντα, και να διασκεδάσεις όπως τότε. Μπες στο τρενάκι που δεν κατάφερες τότε με την πρώτη γιατί έπρεπε να ψηλώσεις λίγο ακόμα. Μπες για να δεις ότι αυτό που δεν μπορούσες να εξηγήσεις τότε ότι συμβαίνει εκεί πάνω, πλέον ξέρεις ότι περιγράφεται με μία και μόνο λέξη: αδρεναλίνη. Η αίσθηση ελευθερίας που αποκτάς για δυο-τρία λεπτά, η ταχύτητα, το ύψος, σαν να αιωρείσαι για λίγες στιγμές στον αέρα.
Όλα αυτά ανεβάζουν την αδρεναλίνη στο κόκκινο και μαζί σου κόβουν την ανάσα και κάνουν την καρδιά σου να χτυπά σαν τρελή απ’ την εμπειρία που μόλις έζησες. Σίγουρα τώρα μπορείς να μου πεις ότι δεν έχει καμία σχέση η ανάμνηση που είχες στο μυαλό σου με αυτό που μόλις έζησες και που δίχως σκέψη είσαι έτοιμος να το ζήσεις ξανά.
Συνέχισε, λοιπόν, κι ακολούθησε όλο το παλιό σου πρόγραμμα. Παίξε σε όλα τα παιχνίδια και μην εγκαταλείψεις το χώρο παρά μόνο όταν θα έχεις ξεθεωθεί πια και θα έχεις απολαύσει έναν άλλο μαγικό κόσμο που είναι κρυμμένος τόσο καλά μέσα στην πόλη μας. Πού ξέρεις; Μπορεί σήμερα να κερδίσεις εκείνο το αρκουδάκι στη σκοποβολή, ή ακόμα καλύτερα, να αντέξεις μέσα στο «ταψί» ή την «μπαλαρίνα», χωρίς να ανακατεύεσαι για μια ώρα μετά.
Το μοναδικό σίγουρο, όμως, είναι ότι θα είσαι για μερικές ώρες το ίδιο ξέγνοιαστο παιδί, ότι θα περάσεις μοναδικά με τους φίλους σου και κυρίως θα ανακαλύψεις ότι κάποια πράγματα που προορίζονται για τα παιδιά, δεν είναι και τόσο αμιγώς παιδικά τελικά.
