Κατά τη διάρκεια του γάμου μας, η γυναίκα μου έχει διαμαρτυρηθεί για ποικιλία πραγμάτων. Ότι δεν βοηθάω στις δουλειές του σπιτιού, ότι περνάω πολύ χρόνο κάνοντας σπορ, ότι, ακόμα και στις διακοπές στο χωριό, πάω για τρέξιμο τα απογεύματα και ότι δεν αφιερώνω χρόνο σε εκείνη.
Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ένας σύζυγος με κατανόηση και με πολλές υποχρεώσεις που δεν μπερδέυω τους ρόλους μέσα στο σπίτι.
Καλώς ή κακώς, μεγάλωσα με την θρυλική-κλασσική Ελληνίδα μάνα, έμαθα όλες τις δουλειές του σπιτιού από πολύ μικρός, και ζώντας είκοσι σχεδόν χρόνια μόνος – εργένης ή σε συγκατοικήσεις, έχω αναλάβει τις “οικιακές” ευθύνες μου.
Αλλά τώρα βάλαμε στην εξίσωση και ένα μωρό.
Πριν έξι μήνες ήρθε στη ζωή μας ο Μάνος, ο πιο όμορφος μπέμπης, ένα υγιέστατο, χαμογελαστό, ενεργητικό και πανέμορφο πλάσμα.
Η έλευση του μωρού άλλαξε την ατζέντα της διαπραγμάτευσης. Ενώ η μοιρασιά ήταν δεδομένη, η γυναίκα μου επιμένει ότι πρέπει να αναλάβω περισσότερες δουλειές για να κερδίσει εκείνη χρόνο με το μωρό. Το καταλαβαίνω ότι το μωρό προτιμάει τη μητέρα του και νιώθει ασφάλεια μαζί της. Το βλέπω στο βλέμμα του όταν την ακουμπάει, το πως χαλαρώνει, το πως ηρεμεί, το πώς διασκεδάζει και χαμογελάει, το πώς ζει την κάθε στιγμή μαζί της, πως απολαμβάνει αυτή την ιδιαίτερη επαφή.
Αλλά, είναι και μια στιγμή που δε θέλω να τη χάσω. Μια αγκαλιά που τη χρειαζόμαι κι εγώ όσο εκείνη. Όχι, δε θέλω να μπω ανάμεσα τους, ούτε μπορώ άλλωστε, αλλά θέλω να δημιουργήσω τη δική μου σχέση, τις δικές μου αναμνήσεις και τις δικές μου στιγμές. Θέλω να μπορούμε να μένουμε οι δυο μας και να να μην έχουμε ανάγκη κανέναν άλλο.
Εκείνη, ζούσε με το παιδί μας ηδη 9 μήνες. Η δική μου εμπειρία ξεκινάει τώρα κι είναι συναρπαστική. Εχω δικαίωμα να τη ζήσω και να είμαι δίπλα στο παιδί μου από την αρχή.
Νομίζω είναι άδικο να θεωρεί ότι δε μπορώ ή δε γνωρίζω. Προφανώς δε γνωρίζω αλλά είμαι όσο “τυφλός” είναι κι εκείνη σε αυτή τη διαδικασία. ‘Οπως, όμως, μαθαίνει σιγά σιγά εκείνη, μπορώ να μάθω κι εγώ μαζί της. Και το σημαντικότερο, θέλω να μάθω.
Είναι γεγονός ότι ο ρόλος του μπαμπά μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται όσο περνάνε τα χρόνια. Είναι ο βασικός κοινωνός παραστάσεων και επιρροών. Ο άνθρωπος που θα κάνει το management και το mentoring του παιδιού από τη στιγμή που θα φύγει από την αγκαλιά και θα πατήσει τα ποδαράκια του στη γη. Είναι ο άνθρωπος που θα το πάει για ποδόσφαιρο και, όταν δεν θα του αρέσει ο προπονητής, θα του πει προσπάθησε να μπεις στο κλίμα και τη λογική της ομάδας αλλά κι ο άνθρωπος που θα βοηθήσει το παιδί να μπει στη λογική της ομάδας.
Ο μπαμπάς είναι στήριγμα για το μέλλον αλλά έχει δικαίωμα και στο παρόν.
Θέλω να πιστεύω ότι και οι δύο γονείς έχουμε τους ρόλους μας, οι ρόλοι του καθενός είναι σημαντικό να εκτελούνται στο ακέραιο, αλλά είναι διαφορετικοί.
Εντάξει μαμά;
