Δεν είστε με τα καλά σας! Μόνο αυτό θα πω.
Σε ποιούς απευθύνομαι; Στους μπαμπάδες που ανεβάζουν όπως να ‘ναι τα παιδιά τους επάνω στα παπάκια και τις μηχανές για να τα πάνε στο σχολείο.
Παιδιά έρμαια βιαστικών και αγχωμένων γονιών, που στο βωμό της πρωινής καθυστερημένης άφιξης στη δουλειά τους, παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα.
Παιδιά και γονείς δεν φοράνε κράνος, είναι με τις σαγιονάρες, τα αμάνικα μπλουζάκια και τα κοντά παντελονάκια, αφήνοντας εκτεθειμένο στην άσφαλτο σχεδόν όλο τους το κορμί.
Βιάζονται και τρέχουν, αδιαφορούν για τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθώς θεωρούν ότι είναι πεζοί επειδή έχουν 2 ρόδες και κινούνται ανάποδα στο μονόδρομο του σχολείου γιατί “Σιγά μην κάνω τώρα τον κύκλο”.
Αλλά το καλύτερο από όλα, είναι το οικογενειακό μηχανάκι.
Στρίβει από τη γωνία και δε μπορείς να το ξεχωρίσεις γιατί κρέμονται επάνω του ένα σωρό παιδιά, διαφόρων ηλικιών που προσπαθούν να πιαστούν το ένα από το άλλο και όλα μαζί να κρατήσουν τις τσάντες τους.
Νιώθουν ωραία γιατί ο μπαμπάς τους είναι cool τύπος και μοντέρνος. Γκαζώνει φεύγοντας και μας γεμίζει καυσαέρια ενώ τα άλλα παιδιά κοιτούν γοητευμένα.
Κανένα από αυτά τα παιδιά δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι συμμαθητές τους ζουν από καθαρή τύχη κι ότι κάθε ημέρα οι γονείς τους τα πετάνε στο λάκκο με τα φίδια.
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το μέσο, το οποίο χρησιμοποιώ 20 ολόκληρα χρόνια ως συνεπιβάτης, ούτε θεωρώ δεδομένο οτι όλοι οι γονείς έχουν αμάξι ή την άνεση να αγοράσουν καθισματάκια αυτοκινήτου και κράνη. Αλλά έχω πρόβλημα που αυτοί οι γονείς δεν επιλέγουν τα Μέσα Μαζικης Μεταφοράς ή ακόμα καλύτερα τα πόδια τους.
Ο νόμος λέει, θεωρητικά πάντα, ότι οι γονείς που μεταφέρουν ανήλικους πάνω σε δίκυκλο χωρίς κράνος οδηγούνται στο αυτόφωρο και παραπέμπονται κατόπιν εντολής του εισαγγελέα «με την κατηγορία της έκθεσης ανηλίκου σε κίνδυνο». Καθώς επίσης ανάλογη νομική διαδρομή ακολουθούν κι όσοι μεταφέρουν όλη τους την οικογένεια στη μηχανή ή βρέφη (το έχω δει και αυτό! το μωράκι ήταν στο μάρσιπο) αλλά και όποιοι έχουν συνεπιβάτες που δεν φτάνουν τα ποδαράκια τους στο μαρσπιέ και αιωρούνται επικινδύνως.
Τώρα εάν τα όργανα της τάξης, “γράφουν” τους παραβάτες ή απλά “γράφουν κανονικά” τις παραβάσεις, είναι μια άλλη ιστορία που προσωπικά δεν με αφορά.
Η ασφάλεια κι η ζωή των παιδιών μου είναι ούτως ή άλλως πιο σημαντική από οποιοδήποτε νόμο ή κλήση ή πρόστιμο ή αφεντικό που θα θυμώσει εάν αργήσω το πρωί.
Αναβάτες, ελπίζω και εύχομαι να βάλετε μυαλό ή απλά να κάτσετε να σκεφτείτε τις συνέπειες των πράξεων σας.
