Πριν από έναν μήνα το Σμαρτάκι μου έμεινε από μπαταρία στη Γλυφάδα. Ήταν γύρω στις 11.30 το βράδυ.
Το έσπρωξα στην άκρη και περίμενα την οδική βοήθεια.
Ήταν Σάββατο…περίμενα 30 λεπτά.
Μισή ώρα φάτσα με έναν φωτεινό(τατο) σηματοδότη μιας διασταύρωση.
Δύσκολης διασταύρωσης…καρμανιόλα…τα αυτοκίνητα έπαιρναν σήμα για να στρίβουν δεξιά…αριστερά και φυσικά ευθεία και από την άνοδο και απο την κάθοδο.
Άνοιξα το κινητό μου και περίμενα…. ξέρετε τώρα messenger…Instagram και τέτοια….
Κόκκινο… πορτοκαλί…. πράσινο και άντε πάλι από την αρχή….
Και τότε το είδα.
Είναι απίστευτο πόσοι οδηγοί πέρασαν με κόκκινο.
Στα ίσια. Στη ψύχρα…
Διαβάστε το νούμερο και κρατηθείτε:
23 μέσα στο 10λεπτο που άρχισα να μετράω.
Είκοσι τρεις οδηγοί πέρασαν με κόκκινο ευθεία ή κάθετα…προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σας διαβεβαιώνω: χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο. Έτσι για να μη σταματήσουν…ή μάλλον (στην καλύτερη) έκοβαν ταχύτητα … έβλεπαν αν έρχεται κάνεις (που συχνά ερχόταν) υπολόγιζαν αν προλάβαιναν…έβλεπαν αν τους έβλεπε κανείς και τσουπ περνούσαν.
Δεν μέτρησα αυτούς που κάνανε (με πράσινο) επιτόπου στροφή και από τα 2 φανάρια (άνοδος/κάθοδος) ενώ απαγορευόταν.
Όχι η διασταύρωση δεν ήταν κεντρική, αλλά δεν ήταν και απομακρυσμένη.
Είχε σχετική κίνηση…
Όχι δεν έγινε κανέναν ατύχημα.
Όμως 23 παραβάσεις του κόκκινου σε 10 λεπτά… φαντασθείτε τι γίνεται επί 24ωρου βάσης.
Είμαστε σιχαμένος λαός…συμφωνείτε υποθέτω.
Δεν μπορεί να βιαζόντουσαν του θανατά και οι 23… δεν γίνεται αυτό…
Με μια μεγάλη δόση υπερβολής θα έλεγα ότι αυτοί που σεβάστηκαν το κόκκινο ήταν ίσα νερά ίσα βάρκα με αυτούς που το έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια.
Αν ήμασταν στην Σκανδιναβία και συνέβαινε αυτό (που ΔΕΝ θα συνέβαινε ποτέ) θα είχα σημειώσει τους αριθμούς εκείνων που περνούσαν το κόκκινο και θα τους έδινα στην Τροχαία.
Επειδή ζούμε στην Ελλάδα αν το έκανα αυτό θα ήμουν καταδότης.
Νομίζω ότι τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα. Γιατί είσαι καταδότης αν προστατεύεις τη ζωή ενός αμέριμνου (άγνωστου) ανθρώπου;
Την ιστορία μου την έχει διηγηθεί ένας άνθρωπος που του συνέβη στη Βόρειο Γερμανία.
Πεζός. Στεκόταν στο φανάρι δίπλα δίπλα με μια γιαγιά.
Κοιτάζει δεξιά κανένα αυτοκίνητο…. κοιτάζει αριστερά κανένα αυτοκίνητο.
Τίποτα ερημιά….
Κάνει κρύο… αποφασίζει να περάσει ενώ το φανάρι δεν του δίνει αυτή τη δυνατότητα.
Με το που πατάει το πόδι του στον δρόμο η γιαγιά τον σταματά.
-Μα δεν έρχεται κανείς…της λέει.
-Σύμφωνοι… αλλά αυτό το βλέπετε εσείς που είστε ενήλικας και μπορείτε να κρίνετε.. τι θα συμβεί όμως αν στη θέση σας είναι ένα μικρο παιδί που δεν μπορεί να κρίνει το ίδιο καλά; Αυτό το παράδειγμα του δίνετε; Αν περάσετε θα σας καταγγείλω.
Άγαλμα ο γνωστός μου.
Προχθές πήγα να βάλω βενζίνη στο αυτοκίνητο.
Περιμένω…
Δεξιά μου ο υπάλληλος ελέγχει τον αέρα στα λάστιχα ενός άλλου Σμαρτ.
Κοιτάζω καλύτερα.
Στη θέση του οδηγού η μαμά.
Στη θέση του συνοδηγού η γιαγιά… και πίσω (!!!) στον μικρο χώρο/πορτμπαγκάζ που διαθέτει τα Σμαρτ ένα κοριτσάκι.. 10-12 ετών… ΣΤΟ ΠΟΡΤΜΠΑΓΚΑΖ?
Ξεκινάνε και φεύγουν τριαλαρουμ.
Θεέ μου, ηλίθιοι άνθρωποι.
Είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν προσεκτικά…. είμαι βέβαιος… αλλά πόσο σίγουρες είναι ότι θα οδηγεί προσεκτικά και αυτός που τους ακολουθεί;
Πώς ξέρουν ότι άμα τύχει και φρενάρουν ή σταματήσουν στο φανάρι αυτός δεν θα τους τρακάρει από πίσω;
Όχι εκείνη την ημέρα;
Μπα; Πως έτσι; …με τον Θεό έκαναν συμβόλαιο;
Την έχετε την εικόνα αν τυχόν (κούφια η ώρα) ένα π.χ. τζιπ τους κτυπήσει με δύναμη από πίσω;
Γιατί;
Μα για χίλιους λόγους.
Όχι δε θέλω να κάνω την περιγραφή. Ανατριχιάζω μόνο και με τη σκέψη..
Αυτές ίσως να ζήσουν με τις τύψεις τους…. το κοριτσάκι όμως πως θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του; Αν ζήσει βεβαία…. Τι δικαιολογία θα του πουν;
Είμαστε σιχαμένος λαός σας λεωωωωωω.
ΥΓ. Λόγω του Σμαρτ …κάθε φορά που έρχονται τα δυο παιδιά μου στην Αθήνα, υποχρεώνομαι σε φίλους και γνωστούς να ανταλλάξουμε αυτοκίνητα…να τους δώσω το διθέσιο Σμαρτ και να μου δώσουν το 4θεσιο δικό τους… Πιστέψτε με δεν είναι εύκολο…. αντιθέτως είναι πολύ δύσκολο. Την τελευταία φορά που ΄ρθαν …τα βάζω στα καθισματάκια τους και την ώρα που πάω να δέσω τον μικρο μου λέει.
-Μα μπαμπά αφού εδώ δίπλα θα πάμε….
-Ε, και;
– Ο παππούς που μας πηγαίνει το πρωί σχολείο δεν μας δένει γιατί το σχολείο είναι δίπλα.
Θεέ μου, πού να ουρλιάξω;
sdna.gr
