Όπως όλοι ξέρουν, ο Anthony Bourdain πέθανε. Ήταν 61 ετών. Η αιτία ήταν, προφανώς, αυτοκτονία. Όπως συμβαίνει με κάθε αυτοκτονία, νομίζω ότι η ενστικτώδης αντίδραση κάποιου είναι να αναζητήσει για σημάδια, να επανεκτιμήσει την εικόνα που είχε για κάποιον που αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, να αναρωτηθεί: α) μου διέφευγε κάτι; Και β) μήπως τα πάντα –η χαρά, η υγεία, η επιτυχία– ήταν μια προσποίηση; Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα συμβεί και με τον Tony. Εγώ έχω μπει ήδη σε αυτή τη διαδικασία. Με τον Tony είχα αναπτύξει μια κατά το ήμισυ επαγγελματική και κατά το ήμισυ φιλική σχέση για πάνω από μία δεκαετία, στη διάρκεια της οποίας έμαθα πολλά από αυτόν.
Πολλοί έχουν μοιραστεί ιστορίες για τον Bourdain, και ο καθαρός όγκος αυτών των ιστοριών είναι από μόνος του μια συνεισφορά, μια απόδειξη ότι άγγιξε τις ζωές πολλών ανθρώπων. Θα αναφέρω μόνο μία ιστορία, για τον Bourdain ως πατέρα. Όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο μαγειρικής του, το «Appetites», το 2016, του πήρα μια συνέντευξη για το καναδικό περιοδικό NUVO. Δεδομένου ότι το βιβλίο παρουσιάζει την οικογενειακή ζωή του —την κόρη του, Ariane, και την τότε γυναίκα του, Ottavia Bourdain— ήταν αναπόφευκτο η συζήτηση να στραφεί στα παιδιά. Όλα αυτά προτού ξεκινήσουμε το Fatherly, προτού μιλήσω σε οποιονδήποτε διάσημο και επιτυχημένο για το δύσκολο, ευχάριστο, παράξενο και ικανοποιητικό καθήκον του να είσαι πατέρας.
Αλλά ο Tony πήγε τη συζήτηση εκεί με το δικό του, αμίμητο τρόπο. Μίλησε για το φαγητό που έφτιαχνε για το παιδί του, για τον τρόπο που οργάνωνε τα γεύματα τον οποίο αποκαλούσε «κυκλικό μενού» από αλληλοσυνδεόμενα πρωινά και μεσημεριανά ώστε να εκμεταλλεύεται τα περισσεύματα. «Είμαι η τρελή Εβραία μάνα, με την έννοια ότι έτσι προσπαθώ να δείξω αγάπη», είπε. «Το καημένο μου το παιδί, ίσως δεν έχει όρεξη κάποια μέρα για τσίζμπεργκερ. Αλλά εγώ της φτιάχνω τσίζμπεργκερ. Αν το μενού περιλαμβάνει αχνιστά μύδια, σκέφτεται: “Γαμώτο, έχουμε αχνιστά όστρακα παρόλο που τώρα είναι η εποχή του καλαμποκιού!”. Βασικά, αναπαράγουμε τη δική μου παιδική ηλικία και καθώς κάνω αυτό το συναισθηματικό ταξίδι, την πιέζω να απολαύσει όλες τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δικής μου νιότης».
Μου είπε ότι η κόρη του θεωρούσε τον Alton Brown [Αμερικανό παρουσιαστή εκπομπών μαγειρικής] πιο κουλ από εκείνον και πως όταν ο Bourdain επισκέφτηκε το σχολείο της, τα παιδιά τον ρωτούσαν μόνο για τον [σεφ] Andrew Zimmern. «Όλοι ασχολούνται με αυτόν τον καταραμένο Andrew Zimmern», σχολίασε ο Bourdain, καλοπροαίρετα. «Τα παιδιά τον βλέπουν σαν θεό που τρώει σκαθάρια, φίδια και ένας θεός ξέρει τι άλλο. Είναι θρύλος».
Ο Tony είπε ότι φτιάχνοντας τηγανίτες για την κόρη του, όταν εκείνη επίστρεφε από σπίτια φίλων της, άλλαξε γνώμη για εκείνον τον παλιό μπελά, το brunch. Μου μίλησε για το πώς τον άλλαξε ριζικά η γέννηση της κόρης του. «Όταν κάνεις παιδί, δεν είσαι πια ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Μπορεί να είμαι πολυάσχολος και να ταυτίζομαι με τη δουλειά μου, αλλά αυτή τη στιγμή ολόκληρο το σύμπαν μου γέρνει προς τα δεξιά ή τα αριστερά. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό είναι μια τεράστια ανακούφιση και χαρά για μένα». Να τος λοιπόν, αυτός ο τύπος με τα τατουάζ και τους μυς, ο ψηλός και γοητευτικός, που –αληθινή ιστορία– το προηγούμενο βράδυ είχε παρτάρει με τον Iggy Pop, να γίνεται ένας φανταστικός μπαμπάς.
Εκείνη τη στιγμή ταυτίστηκα μαζί του –όχι ότι τα καταφέρνω σε τίποτα από αυτά… ούτε καν φτιάχνω πρωινό ή ξέρω να αχνίζω μύδια– με την έννοια ότι είχα απέναντί μου κάποιον με μια πολύ ξεκάθαρη δημόσια εικόνα, που είχε γίνει συνώνυμο ενός πλήθους κακών αποφάσεων, ο οποίος αντιμετώπιζε την πατρότητα με τον ίδιο ενθουσιασμό με τον οποίο όταν ήταν νεώτερος μισούσε το brunch. Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς.
Ποτέ δεν το είπα στον Tony και δεν το θεώρησα πρέπον, αλλά εκείνη η μιάμιση ώρα της κουβέντας μας με επηρέασε βαθιά ως πατέρα. Είμαι –ας το παραδεχτώ– ένα κακό αντίγραφο του Bourdain, λιγότερο επιτυχημένος, λιγότερο γοητευτικός, ωστόσο ντόμπρος. Το να βλέπω ότι κάποιος μπορούσε να είναι μαλακός, χωρίς αυτό να του στερεί ούτε ίχνος της αλήτικης γοητείας του, ήταν για μένα ένα πολύτιμο μάθημα, από έναν άνθρωπο που θα μου λείψει πολύ.
