Ένας μπαμπάς, ο Patrick Coleman, προσπαθεί να βρει τα όρια ανάμεσα στην υγιή σωματική δραστηριότητα και την εξάντληση.
Οι γιοι μου ενθουσιάστηκαν όταν τους είπα τα σχέδιά μου για ένα καθημερινό οικογενειακό πρόγραμμα άσκησης που θα διαρκούσε μία εβδομάδα. Ενθουσιάστηκαν τόσο, που άρχισαν αμέσως να μου δείχνουν πόσο σπουδαίοι είναι στα πουσάπς. Αν και η εκδοχή του τετράχρονου έμοιαζε περισσότερο με μια χορογραφία που μιμείτο την κίνηση του «σκουληκιού», καθώς ανασήκωνε τον κορμό του ενώ οι γοφοί του δεν ξεκολλούσαν από το χαλί.
«Έτσι κάνεις ένα πουσάπ», τον διόρθωσε ο 7χρονος αδερφός του. Ακούμπησε κάτω τα χέρια και τα πόδια του και άρχισε να ανεβοκατεβάζει τη λεκάνη του απότομα πολλές φορές. Μας κοίταξε περήφανος. Λέγεται «ο παράξενος σκύλος», μας είπε γεμάτος αυτοπεποίθηση.
Αν αυτά τα κόλπα αποτελούσαν κάποια ένδειξη, η επόμενη εβδομάδα της οικογενειακής γυμναστικής θα ήταν ξεκαρδιστική. Αλλά όχι και τόσο, όπως αποδείχθηκε.
Σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα γυμναστικής ειδικά σχεδιασμένο για οικογένειες από τον trainer Tony Horton, το οποίο ονομαζόταν Double Time. Το σχετικό βιντεάκι έδειχνε γονείς με μικρά παιδιά να ασκούνται ενώ ο Horton τους έκανε αστεία και τους ενθάρρυνε. Τέλειο.
Το τελευταίο βράδυ προτού το ξεκινήσουμε, ο 7χρονός μου μας προειδοποίησε ότι θα έπρεπε να πέσουμε για ύπνο νωρίς για να ξυπνήσουμε νωρίς. Το επόμενο πρωί ωστόσο, στις 7, ο ενθουσιασμός του είχε ξεθυμάνει. Για την ακρίβεια ο ενθουσιασμός όλων είχε ξεθυμάνει, εκτός από τον δικό μου. Κατέβηκα στο σαλόνι, έβαλα στην άκρη το τραπεζάκι και ενεργοποίησα το DVD. Η νυσταγμένη οικογένειά μου ακολούθησε. Η γυναίκα μου γέλασε ψεύτικα, σαρκαστικά, σαν να προσποιείται ενθουσιασμό, καθώς η έντονη μουσική της άσκησης άρχισε να ξεχύνεται από την τηλεόραση.
Τα προβλήματα δεν ξεκίνησαν από τα παιδιά μου, αλλά από τη γυναίκα μου. Δεν είναι ιδιαίτερα καλή στο συντονισμό των κινήσεών της, γεγονός που μας προκαλούσε σύγχυση και απογοήτευση καθώς προσπαθούσαμε να περάσουμε από άσκηση σε άσκηση στο στριμωγμένο χώρο του σαλονιού μας. Το μπέρδεμα χειροτέρεψε από τα αγόρια, που άρχισαν να τρέχουν ενθουσιασμένα ανάμεσά μας, κάνοντας πάσα το ένα στο άλλο την μπάλα της γυμναστικής, στην προσπάθειά τους να μιμηθούν τους ανθρώπους στην οθόνη.
Τελικά, ο 4χρονός μου δεν άντεχε άλλο και άρχισε να φωνάζει «Θέλω να κάνω τις δικές μου ασκήσεις!», προτού ξαπλώσει στο πάτωμα και αρχίσει να κλαίει.
Παρά το χάος, οι υπόλοιποι καταφέραμε να βγάλουμε το 17λεπτο workout. Μέχρι το τέλος, ήμασταν ιδρωμένοι, με κομμένη την ανάσα, εκνευρισμένοι ο ένας με τον άλλο, αλά σχετικά περήφανοι. Το υπόλοιπο πρωί πέρασε χωρίς απρόοπτα.
Την επόμενη μέρα επιλέξαμε να μην ξυπνήσουμε τον 4χρονο και, αντιθέτως, να τροποποιήσουμε τις ασκήσεις του προγράμματος έτσι ώστε να μπορούν να ολοκληρωθούν από τρία άτομα. Τα 17 λεπτά ήταν πολύ ευκολότερα. Η γυναίκα μου κατάφερε ακόμα και να γελάσει ειλικρινά καθώς πάσχιζε να κάνει με μεγαλύτερη άνεση τις κινήσεις. Βασικά, την υπόλοιπη μέρα έμοιαζε να είναι γεμάτη ενέργεια. Το ίδιο και ο 7χρονος γιος μου. Ίσως τελικά αυτό το πρόγραμμα γυμναστικής να έβγαινε σε καλό για την οικογένεια.
Αλλά την τρίτη μέρα, τα πάντα άρχισαν να καταρρέουν. Ενώ ξυπνούσαμε τον 7χρονο, διαμαρτυρήθηκε και ρώτησε μήπως μπορούσαμε να το αφήσουμε για σήμερα. Του απάντησα ότι δεν μπορούσαμε. Συνέχισε να γκρινιάζει και κάθισε στον καναπέ, τυλιγμένος σε μια κουβέρτα, απρόθυμος να συμμετάσχει. Ο 4χρονος, που είχε επιμένει να τον ξυπνήσουμε αντί να τον αφήσουμε να κοιμάται όπως την προηγούμενη μέρα, έκανε παρέα στον αδερφό του στον καναπέ, τυλιγμένος στη δική του κουβέρτα, και έμεινε εκεί για όλη τη διάρκεια της άσκησης.
Δεν αναστατώθηκα ιδιαίτερα που δεν συμμετείχαν. Αυτό έκανε το πρόγραμμα ευκολότερο για μένα και τη γυναίκα μου. Αλλά το σώμα μας πονούσε, ασυνήθιστο από την καθημερινή δραστηριότητα. Ξεφυσούσαμε και μουγκρίζαμε σε όλη τη διάρκεια των 17 λεπτών της επώδυνης άσκησης. Προσπάθησα να ενθαρρύνω τη σύζυγό μου. Τα αγόρια μας παρότρυναν με φωνές να συνεχίσουμε. Τα καταφέραμε, αλλά οριακά.
Εκείνο το βράδυ, η πλάτη της γυναίκας μου πιάστηκε. Χρειάστηκε να πάρει ένα μυοχαλαρωτικό φάρμακο και να πάει νωρίς για ύπνο, αφήνοντάς με υπεύθυνο για τις βραδινές υποχρεώσεις της οικογένειες. Το επόμενο πρωί, κανένας δεν μπορούσε να σηκωθεί. Το πείραμα είχε τελειώσει πρόωρα, με πονεμένους μυς, μια πιασμένη πλάτη, δύο νυσταγμένα παιδιά και ένα αίσθημα αποτυχίας.
Εγώ φταίω κυρίως για αυτό. Ήταν παράλογο να πιστεύω ότι η οικογένειά μου, που κανένα μέλος της δεν είχε βρεθεί σε γυμναστήριο για χρόνια, ήταν έτοιμη για μία εβδομάδα εντατικής άσκησης. Και το σημαντικότερο, είχα ξεχάσει τη σημασία μίας ημέρας ξεκούρασης. Αντίθετα, με το ζήλο μου είχα οδηγήσει την οικογένειά μου στο πεδίο της μάχης. Η μετριοπάθεια θα ήταν καλύτερη. Είναι πάντα καλύτερη. Αλλά δεν είναι το φόρτε μου. Ούτε στην άσκηση ούτε γενικά στη ζωή μου. Παραδόξως, εκείνη η εβδομάδα της άσκησης έδειξε πόσο παραπλανητική μπορεί να είναι η έλλειψη μετριοπάθειάς μου.
Είμαι των άκρων. Αν δεν τρώμε υγιεινά κάθε μέρα, πέφτω με τα μούτρα στην πίτσα για εβδομάδες. Αν δεν μπορούμε να κρατάμε το σπίτι καθαρό κάθε μέρα, το αφήνω να γίνει χάλια. Ποτέ δεν αφήνω την οικογένειά μου να βρεθεί κάπου στη μέση. Είναι «όλα ή τίποτα». Και όπως συνέβη με την εβδομάδα της άσκησης, οι καλές προθέσεις δεν μπορούν να προστατέψουν τη γυναίκα και τα παιδιά μου από την εξάντληση.
Χρειαζόμαστε μέρες ξεκούρασης. Όχι μόνο στην άσκηση, αλλά στα πάντα. Γιατί ο χρόνος ξεκούρασης, όπως και η προσπάθεια, μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε πιο δυνατοί. Στο τέλος της εβδομάδας, σκοπεύω να ξεκινήσω ξανά άσκηση με την οικογένειά μου. Αλλά αυτή τη φορά, με μέρες ξεκούρασης στο ενδιάμεσο. Και σκοπεύω να προσπαθήσω να εφαρμόσω την ίδια μετριοπάθεια και στην υπόλοιπη ζωή μου.
Με την ελπίδα αυτό να μας κάνει πιο δυνατούς, από πολλές απόψεις.
