Κανείς μας δεν έλεγε τίποτα αλλά μπορούσα να διαισθανθώ οτι σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα. Ξαπλωμένη δίπλα-δίπλα στο σκοτάδι, το χάσμα μεταξύ μας μεγάλωνε. Λαχταρούσα να έρθει στο κρεββάτι η γυναίκα μου και να την πάρω αγκαλιά αλλά κάτι με σταματούσε.
Πάγωνα, το στομάχι μου γινόταν κόμπος, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Το πρόβλημα;
Δεν είχαμε σεξουαλική επαφή για περισσότερο απο ένα χρόνο και όσο το αφήναμε τόσο μεγαλύτερο γινόταν το εμπόδιο.
Το χειρότερο ήταν πως ήμασταν κι οι δυο πολύ νευρικοί για να μιλήσουμε για αυτό.
Εδώ και 10 χρόνια η σεξουαλική μας ζωή ήταν μεγάλη. Στη συνέχεια όμως η Diana γέννησε τον γιό μας, Sonny.
Μπορεί να σκεφτείτε οτι η απώλεια της λίμπιντο με τον ερχομό ενός μωρού δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Οι περισσότερες γυναίκες εστιάζουν τις ενέργειες τους στα νεογέννητα και είναι πολύ κουρασμένες για να σκεφτούν κάτι άλλο.
Η έλλειψη οικειότητας όμως μετά απο 10 χρόνια γάμου ήταν κάτι που με έριξε πολύ ψυχολογικά.
Αισθανόμουν αμηχανία, ντροπή και ήταν ειρωνικό το γεγονός οτι απο την ημέρα που έγινα πατέρας, έγινα λιγότερο άντρας.
Μετά απο καιρό συνειδητοποίησα οτι δεν ήμουν μόνος…..
Σε έρευνα ιστοσελίδας αναφέρεται οτι τα 3\4 των ζευγαριών κάνουν έρωτα λιγότερο απο οτι πριν να έχουν παιδιά. Μέρος του προβλήματος ; Οι μεταβαλλόμενες προσδοκίες των αντρών.
Είναι τόσα πολλά τα ζευγάρια που γνωρίζουμε, φίλοι, γνωστοί μας τα οποία χωρίζουν μετά την απόκτηση ενός παιδιού. Πιστεύω ακράδαντα οτι τα ζευγάρια θα είχαν περισσότερες πιθανότητες αν δεν έμπαιναν οι άντρες στις αίθουσες τοκετού. Η κλινική ψυχολόγος Dr. Rachel Andrew λέει οτι οι άντρες που πάσχουν απο τραύματα τοκετού είναι σύνηθες φαινόμενο. Βιώνουν έντονα συναισθήματα αμηχανίας, απελπισίας και ενοχής.
Το γεγονός αυτό μπορεί να έχει άμεσες και βαθιές συνέπειες για την λίμπιντο τους. Και να φανταστεί κανείς οτι εγω ήμουν που ήθελα παιδιά σαν τρελός που κάθησε και διάβασε όλα τα βιβλία για γονείς και δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός απο το να είμαι παρών στον τοκετό.
Η Diana υπόμεινε ώρες ταλαιπωρίας για να γεννήσει φυσιολογικά. Μισούσα να την βλέπω να υποφέρει. Μετά απο 36 ώρες μια ομάδα γιατρών έκτακτης ανάγκης βρέθηκε δίπλα της. Ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου. Ο μαιευτήρας μας είπε οτι η επιλογή της καισαρικής ήταν η μόνη που είχαμε.
Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αλλά ήταν φρικιαστικό αυτό που έζησα στο χειρουργείο. Δεν ξεχνιέται εύκολα. Ο Sonny χρειάστηκε δεύτερη ομάδα εκτάκτου ανάγκης αμέσως μόλις γεννήθηκε σχεδόν δεν ανέπνεε. Το γεγονός ότι στερείσαι ύπνου και ξεκούρασης είναι δεδομένο.
Αυτό που κανείς δεν λέει, είναι το πως βλέπουμε τον τοκετό, μας αφήνει μια μόνιμη εντύπωση για έναν άνθρωπο και εμφανίζονται οι πρώτες ρωγμές.
Οι μνήμες του τοκετού ήταν ακόμα νωπές, το σώμα της Diana εμφανώς αλλαγμένο, οι ουλές απο τη καισαρική φρέσκιες. Η ίδια κρυβόταν πίσω απο φαρδιά ρούχα κι εγώ έχασα την πρώτη θέση στην καρδιά της. Ο Dr. Andrew λέει πως οι άντρες αναφέρουν συμπτώματα μετατραυματικού στρες.
Κι αυτό γίνεται χειρότερο γιατί δεν έχουν βοήθεια, σε αντίθεση με τις γυναίκες. Στην αρχή υπήρχε ένταση, νευρικότητα αισθανόμουν ένοχος για ότι είχε περάσει και δεν την πλησίαζα.
Βρήκα όμως το θάρρος και της μίλησα με τον καιρό για τα συναισθήματα μου. Ήμασταν τυχεροί σε σχέση με φίλους μας που δεν το ξεπέρασαν.
Η Diana είναι πάλι στο προσκήνιο για μένα. Θα έλεγα στους άντρες να προστατεύονται απο την φρίκη του τοκετού και να μη αγνοούν τα συναισθήματα τους.
Μην αφήσετε τίποτα να απειλήσει τα θεμέλια του γάμου σας.
