Συχνά δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τη βαρύτητα και την ευθύνη κάποιων πραγμάτων
Το να γίνεις γονιός είναι μια δύσκολη απόφαση, για την οποία, εκτός των πρακτικών παραγόντων, χρειάζεται πολλή και ώριμη σκέψη.
Ίσως αυτό να ακούγεται παρωχημένο αλλά συχνά δυσκολευόμαστε να συνειδητοποιήσουμε τη βαρύτητα και την ευθύνη κάποιων πραγμάτων κι ας είναι πολλές φορές ειπωμένα.
Για την παραπάνω απόφαση, βασική προϋπόθεση είναι να υπάρχει σύμπνοια στο ζευγάρι!
Απαιτείται αγάπη κι αλληλοκατανόηση στην πράξη -όλοι εκεί υστερούμε- στα λόγια θριαμβολογουμε! Αλλά καπου διάβασα “είμαστε αυτό που κάνουμε κι όχι αυτό που λέμε πως κάνουμε”!!
Λοιπόν οφείλουμε να έχουμε μια στοιχειώδη παιδεία!
Σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν σκόπιμο να μην κάνουμε αυτό το βήμα.
Το παιδί το φέρνουμε στον κόσμο με στόχο να το μεγαλώσουμε και να το κάνουμε ανεξάρτητο, ελεύθερο κι ωφέλιμο άνθρωπο κι όχι για να καλύψουμε τα όποια κενά του εαυτού μας ή της σχέσης μας ούτε για να έχουμε κάποιον να μας “χρωστάει” και να του “χρωστάμε”!
Από τις καθημερινές μου επαφές με τους συνανθρώπους μου, διακρίνω συχνότατα το παραπάνω είδος γονιού και του αντίστοιχα “κακοαναθρεμμένου” παιδιού.
Με το πρόβλημα να ξεκινάει από τα πρώτα μας χρόνια και να συνεχίζεται…
Πόσες φορές ακούμε γονείς να λένε “δε μπορείς να κάνεις τίποτα μόνος σου, άσε, θα το κάνω εγώ”.
Μα πώς γίνεται να το κάνει μόνος του όταν έχει μάθει να μη κάνει τίποτα μόνος?
Πώς να είναι ευγενικός και οριοθετημενος οταν εμείς,ως γονείς, δεν είμαστε..
Πώς να βγει ενήλικας πια στη κοινωνία, στις σχέσεις, στην αγορά εργασίας, στην ψήφο, στους κανόνες του δρόμου κι άλλους, προερχόμενος απο ενα περιβάλλον που τον γαλουχεί με βάση το “εγώ” κι όχι το “εμείς”?
Πώς να μην αφήνει, μεγαλώνοντας, και το δικό του παιδί να μεγαλώσει ο δικός του γονιός, όταν έχει μάθει να περνάει τα δύσκολα μόνο με τη δική του βοήθεια?
Όπως είχε πει κι ο Σωκράτης “παν μέτρον άριστον”, σε όλα τα πράγματα χρειάζεται μέτρο.
Και πάνω απ’ όλα χρειάζεται μέτρο, στη φροντίδα και τη γενικότερη μεταχείριση ενός παιδιού. Κι αυτό είναι κάτι δύσκολο, γιατί στη σχέση με το παιδί μας, είναι πολύ λεπτά τα όρια… της υπερπροστασίας και της αδιαφορίας, της αποδοχής και της απόρριψης, της αυστηρότητας και της υποχωρητικότητας, του εγωισμού και της ανιδιοτελούς προσφοράς.
Και αρκετοί από εμάς κάπου τα χάνουμε…
Κι αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι είμαστε πιεσμένοι και μπερδεμένοι…
ανίκανοι να προσφέρουμε και να μοιραστούμε…
Μισοάδειοι…
Και οι συναισθηματικά ευφυής κι ανοιχτόμυαλοι τόσο λίγοι -κι ας περνιούνται για πολλοί!- που δε μπορούν να μας βοηθήσουν να πάμε μπροστά.
Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και πάλι ίσως να μην τα καταφέρουμε.
Αλλά αξίζει να προσπαθήσουμε!
