Θυμάμαι ακόμη τη χρονιά που η μεγάλη μου κόρη πήγαινε στο νηπιαγωγείο και η γυναίκα μου είχε μόλις γεννήσει τον γιο μας. Με ένα νεογέννητο στο σπίτι, εκείνη τη χρονιά είχα αναλάβει εγώ να πηγαίνω τη μεγάλη μας στα συχνά παιδικά πάρτι των συμμαθητών της.
Το σκηνικό ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: απρόσωποι παιδότοποι, με ιδρωμένα παιδιά που χοροπηδούσαν καταϊδρωμένα σε έξαλλη κατάσταση μέσα σε παιχνίδια που ήταν κινητές εστίες μικροβίων, πλαστικά τυροπιτάκια και τούρτες – υπερπαραγωγή με θέμα τη Ντόρα η τα χελωνονιντζάκια. Θα μου πεις ρε φίλε «ξέρεις πολλά σπίτια να χωράνε 25 παιδιά;». Και σε αυτές τα ηλικίες πιστέψτε με, θέλουν όλη την τάξη. Τον παιδότοπο λοιπόν μάλλον δεν τον γλιτώνεις, αν και πάντα προτιμούσα 7-8 παιδάκια στο σπίτι παρά αυτά τα κονσερβοπάρτι.
Στο θέμα μας όμως. Αφού εμφανιζόμουν στον παιδότοπο και χαιρετούσα τους γονείς που μας είχαν καλέσει, η κόρη μου πέταγε τα παπούτσια της και έτρεχε να χωθεί στα πλαστικά παιχνίδια – φυλακές – παγίδες για ατυχήματα με τους φίλους της. Περνούσα τα επόμενα 5 λεπτά προσπαθώντας να βρω άδειο κάθισμα, συνήθως προς την πλευρά των αριθμητικά υπολειπόμενων μπαμπάδων. Γρήγορα κατάλαβα ότι αυτοί ήταν η πλευρά των χωρισμένων, για αυτό μάλιστα και εκείνη τη χρονιά οι περισσότεροι νόμιζαν ότι και εγώ είχα χωρίσει. Βλέπετε οι παντρεμένοι μπαμπάδες δεν συνόδευαν σχεδόν ποτέ τα πιτσιρίκια στα πάρτι, τις περισσότερες φορές έκαναν απλά τον σοφέρ για την άφιξη – παραλαβή. Η κουβέντα εκεί ήταν ή για μπάλα που ποτέ δεν γούσταρα ιδιαίτερα ή για τα λαμόγια τους πολιτικούς που μας φάγαν τα λεφτά, οπότε μετά τις πρώτες 2-3 φορές δοκίμασα να κάτσω και λίγο με τις μαμάδες.
Τα βλέμματα και οι ατάκες των μαμάδων χωρίζονταν σε 3 βασικές κατηγορίες:
A. “Τι γλυκούλης που βοηθάει τη γυναίκα του.”
Β. “Βρε τον κακομοίρη τι τραβάει, τα 2 πόδια σε ένα παπούτσι του έχει βάλει η τσαούσα η γυναίκα του»
Γ. “Μωρέ καλά του κάνει, όλα τα γουρούνια ίδια μούρη έχουν. Φαντάσου σε τι σημείο θα έχει φτάσει η γυναίκα…”
Την περίπτωση απλά να μοιράζεσαι με τη σύντροφό σου κάποιες δραστηριότητες πολύ λίγοι την σκέφτονταν.
Η δε θεματολογία στα μαμαδίστικα πηγαδάκια ήταν αποκλειστικά σχεδόν η δασκάλα, η συνοδός, ο διευθυντής του σχολείου, πόσα αγγλικά είχαν μάθει το πρώτο τρίμηνο (τα νήπια υπενθυμίζω) τι φαγητό τρώνε στο σχολείο και ποιο παιδάκι έδειρε ποιο την προηγούμενη εβδομάδα. Κάποιες είχαν όρεξη για να με ανακρίνουν, κάποιες με λυπόντουσαν και οι περισσότερες είχαν το υποτιμητικό ύφος του «και σιγά που θα αποφασίσουν οι μπαμπάδες». Κατέληξα να μιλάω στο κινητό με τη γυναίκα μου στα περισσότερα πάρτι, ενώ θήλαζε τον μικρό. Στην αρχή είχα εκπλαγεί, μετά τσαντιζόμουνα τρελά όποτε έβλεπα πρόσκληση, κανά – δυο φορές ένευα απλά καταφατικά σαν κατάδικος σε ότι άκουγα γύρω μου.
Τη μοναξιά που ένιωσα σε αυτά τα πρώτα πάρτι σε συνδυασμό με τη βαρεμάρα παίζει να την έχω ξαναπεράσει μόνο τον πρώτο μήνα στο φανταρικό. Με τον καιρό, ανακάλυψα 2-3 γονείς που ευτυχώς ήταν πιο κοντά στη λογική μου. Που με ρωτήσανε με ενδιαφέρον πώς την παλεύουμε με το 2ο μωρό στο σπίτι, που δεν έδιναν δεκάρα για τους βαθμούς του νηπιαγωγείου και είχαν και ζωή εκτός Ντόρας και Ντονατέλλο. Με αυτούς κάνουμε ακόμη παρέα. Για τους άλλους δυστυχώς τα νέα παραμένουν ίδια. 10 χρόνια, οι συζητήσεις τους ελάχιστα διαφέρουν. Και αυτό είναι από μόνο του τρομακτικό. Το καλύτερο πάντως το είχα ακούσει από μια μαμά, όταν πάνω στην κουβέντα είπα ότι τα βράδια σηκωνόμουν και εγώ να αλλάξω τον γιο μου κάποιες φορές: «Μπράβο, μπράβο… Αν και εγώ αυτά τα πολύ μοντέρνα τα φοβάμαι…»
Για αυτό κυρίες μου μην παραπονιέστε και πολύ για τις αυξημένες ευθύνες σας στο σπίτι και για το ότι εσείς κάνετε πάντα 2 δουλειές full-time – σπίτι και γραφείο. Αναρωτηθείτε λιγάκι και για το αν θα αντέχατε έναν σύντροφο ισότιμο σε όλα που πιθανά να μη σας έδινε το ψευδές κέρδος της ηρωίδας με το οποίο ταΐζετε το κοινωνικό σας προφίλ.
Τα σέβη μου.
Δημήτρης Γιαννόπουλος.
