H ιστορία που ακολουθεί είναι του Cori Gonzalez-Macuer, όπως τη διηγήθηκε στη Laetitia Laubscher για το Vice
Όταν σπούδαζα στο πανεπιστήμιο έπαθα κατάθλιψη. Ο μπαμπάς μου με βοήθησε να την ξεπεράσω. Όποτε ήμουν στα κάτω μου, ο μπαμπάς μου, μου μιλούσε για όταν ήταν νεότερος που είχε επίσης κατάθλιψη. Ήταν 22 ετών και ζούσε στη Χιλή, εν καιρώ πολέμου, χωρίς χρήματα. Είχε ανακαλύψει ότι η μαμά μου ήταν έγκυος σε μένα και βρισκόταν πραγματικά σε κατάθλιψη. Αλλά ξεκινούσε την οικογένειά του και πάντα μου έλεγε να βάζω την οικογένεια πάνω από τον εαυτό μου.
Μετακομίσαμε από τη Χιλή στη Νέα Ζηλανδία, 26 χρόνια προτού συμβεί. Οι γονείς μου δούλευαν για χρόνια σε συνεργείο καθαρισμού. Τελικά η μαμά βρήκε καλύτερη δουλειά επειδή τα αγγλικά της ήταν καλύτερα από του μπαμπά μου. Κι ο μπαμπάς τελικά βρήκε καλύτερη δουλειά με το πτυχίο του, αλλά του πήρε λίγο καιρό. Μπορούσε να διαβάσει και να γράψει καλά στα αγγλικά, αλλά ποτέ δεν έχασε την ξενική προφορά του. Ακουγόταν σαν τον Antonio Banderas, γεγονός που δυσκόλευε κάποιους να τον καταλάβουν. Μετά τη μετακόμιση από τη Χιλή, δεν είχε πραγματικά στενούς φίλους στη Νέα Ζηλανδία.
Ο μπαμπάς μου ήταν 53 ετών όταν αυτοκτόνησε. Πίστευε ότι δεν είχε κάποιον να μιλήσει γι’ αυτό.
Όταν το άτομο που εμπιστεύεσαι και θαυμάζεις περισσότερο κάνει κάτι τέτοιο. Χάνεις την πίστη στους ανθρώπους.
Ο Cori (δεύτερος από δεξιά) με το καστ της ταινίας «What We Do in the Shadows», την οποία γύριζε όταν πέθανε ο πατέρας του.
Μετά το συμβάν, όλα ήταν απλώς μια θολή ανάμνηση. Ολόκληρος ο χρόνος ήταν μια θολή ανάμνηση. Επέστρεψα στη δουλειά δύο μέρες μετά το συμβάν απλώς επειδή κάτι έπρεπε να κάνω. Πήρα την αδερφή μου στα γυρίσματα του What We Do in the Shadows. Σήμερα, όταν κοιτάω τις παλιές φωτογραφίες μας, φαινόμαστε τόσο φυσιολογικοί. Αλλά μόλις δυο μέρες νωρίτερα είχε συμβεί αυτό το φρικτό πράγμα και στη συνέχεια, την επόμενη μέρα, πήγαμε στην κηδεία του μπαμπά μου.
Ήταν περίεργη κατάσταση. Η ίδια μου η ζωή ήταν τόσο σκοτεινή και χάλια, αλλά τότε πήγαινα στη δουλειά για 12 ώρες την ημέρα σε ένα μέρος όπου υπήρχε γέλιο χωρίς σταματημό. Ήταν τα δύο μεγαλύτερα άκρα, αλλά κατά κάποιο τρόπο με βοήθησε.
Την επόμενη χρονιά ήμουν λίγο καλύτερα. Πήγα στο εξωτερικό. Γνώρισα τη σύντροφό μου. Έμεινε έγκυος και τώρα είμαι μπαμπάς. Αυτοί οι περισπασμοί είναι καλοί, αλλά δεν κάνουν τα πράγματα ευκολότερα. Τα τελευταία τρία χρόνια έπρεπε να συνεχίσω να κάνω κάτι: να εργάζομαι, να κάνω σόου, να βγαίνω έξω. Προτού γνωρίσω τη σύντροφό μου έβγαινα κάθε βράδυ για να μην είμαι μόνος μου στο σπίτι.
Σε αλλάζει. Όταν το άτομο που εμπιστεύεσαι και θαυμάζεις περισσότερο κάνει κάτι τέτοιο. Χάνεις την πίστη στους ανθρώπους. Προσεγγίζεις τα πάντα λίγο πιο προσεκτικά. Μερικές από αυτές τις αλλαγές είναι για το καλύτερο, αλλά κάποιες όχι και τόσο. Σίγουρα με έφερε πολύ πιο κοντά με την οικογένειά μου – την άμεση οικογένειά μου αλλά και την οικογένειά μου στη Χιλή. Ήμασταν πραγματικά πολύ δεμένοι πριν, αλλά τώρα τα πράγματα είναι απλώς διαφορετικά.
Ο Cori και ο μπαμπάς του. Η φωτογραφία παραχωρήθηκε ευγενικά από τον ίδιο.
Είναι κυρίως η σύντροφός και η κόρη μου που έχουν επηρεάσει αυτήν τη θετική αλλαγή. Μπαίνω στη θέση του πατέρα μου και ξέρω ότι συνέβη σχεδόν 30 χρόνια μετά τη γέννησή μου, αλλά απλώς δεν μπορώ να φανταστώ ποτέ –ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα– να μη θέλω να υπάρχω.
Συγχρόνως, ξέρω ότι ένιωσε έτσι όταν γεννήθηκα, οπότε κι αυτό είναι ένα πράγμα για το οποίο είμαι επιφυλακτικός. Ποιος ξέρει τι θα συμβεί σε 30 χρόνια από σήμερα;
Ο μπαμπάς μου ήταν εντάξει τύπος. Ήταν πραγματικά έξυπνος, ευφυής, αστείος, ένα πραγματικά τρυφερό πρόσωπο. Προήλθαμε από δύσκολο περιβάλλον, οπότε όταν ήρθαμε εδώ πάντα ήταν αρκετά ευαίσθητος με τους ανθρώπους που χρειάζονταν βοήθεια. Πέρα από όλα, ο πατέρας μου ήταν άρρωστος. Είχε μια ασθένεια και ποτέ δεν μίλησε σε κανέναν γι’ αυτή. Άκουσα τη μαμά μου να μιλά στον οδηγό του ασθενοφόρου και προφανώς έπαιρνε χάπια κατά του άγχους και για την κατάθλιψη και κανένας δεν γνώριζε γι’ αυτό. Δεν θα σκεφτόσουν ποτέ ότι θα το έκανε.
Αυτό είναι μέρος του προβλήματος. Στους ανθρώπους δεν αρέσει να δείχνουν οποιοδήποτε σημάδι αδυναμίας, οπότε δεν θέλουν να μιλήσουν, κάτι που το κάνει ακόμα χειρότερο. Είμαστε τόσο μπλαζέ για τα πάντα εδώ.
Σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είναι διαφορετικό εάν ο μπαμπάς μου είχε απλώς μιλήσει για το πρόβλημα. Δεν ήταν πολύ κοινωνικός, οπότε δεν είχε πολλούς φίλους. Αλλά εάν είχε μιλήσει σε κάποιον από εμάς – ίσως θα το είχε αποφύγει. Νομίζω ότι ντρεπόταν πολύ. Υπάρχει τέτοιο στίγμα γύρω από την αυτοκτονία. Το ίδιο κι εγώ˙ όταν είχα κατάθλιψη, και όταν ο μπαμπάς μου το έκανε αυτό, ντρεπόμουν – για την οικογένειά μου, τον μπαμπά μου και τον εαυτό μου. Αλλά πρέπει να καθίσουμε και να μιλήσουμε γι’ αυτό. Δεν είναι τόσο τρομακτικό.
Μου λείπει πολύ. Μερικές φορές λιγότερο, κάποιες περισσότερο, άλλες λέω στον εαυτό μου πως δεν μου λείπει. Απλώς προσποιούμαι ότι δεν μου λείπει επειδή θυμώνω μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα μου λείπει.
