Η Εύα πια δεν ασχολείται άλλωστε μαζί μου, έχει σοβαρότερες δουλειές να κάνει στα 17 της, από το να περιμένει «πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς». Όταν λοιπόν η Έλενα θα πει ξερά ένα «γεια μπαμπά» και δεν θα κουνηθεί καν από τη θέση της, καταλαβαίνω ότι η δουλειά νίκησε την οικογένεια. Κι όσο και αν λες στον εαυτό σου, «μα δουλεύω για την οικογένεια μου» και ξέρεις ότι λες αλήθεια, αφενός μεν δεν μπορείς να πείσεις την Έλενα, αφετέρου δε αυτές οι ρημάδες οι τύψεις και οι ενοχές από την στενοχώρια του παιδιού που δεν σε βλέπει όσο θέλει, δεν φεύγουν ούτε για ένα… νανοσεκόντ από το μυαλό σου.
Και γίνονται ακόμη μεγαλύτερες, ναι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ, τις φορές που κάτι θα αφήσεις πίσω, σε κάτι θα ξεκλέψεις, κάτι θα ακυρώσεις και θα κερδίσεις λίγο περισσότερο χρόνο με τη φαμίλια. Μεγαλύτερες γιατί βλέπεις κυριολεκτικά κατάματα, πόσο πιο χαρούμενο είναι το παιδί σου, απλά και μόνο με λίγο περισσότερο χρόνο!
Αυτόν που όταν δεν τον βρίσκεις, ελπίζεις να τον… καλύψεις, παίζοντας πάντα τον «καλό αστυνομικό». Αυτόν που λέει σε όλα «Ναι». Από το «μπαμπά να πάω λίγο πιο αργά για ύπνο;» μέχρι το «μπαμπά να μείνω απόψε στο σπίτι της Χαράς;»… Ναι σε όλα. Σαν τις ψηφοφορίες στη Βουλή ένα πράγμα. Και χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα. Γιατί ακόμη και αν αφήσεις τη μικρή να κοιμηθεί το χάραμα και τη μεγάλη στη Χαρά, όταν πάλι δεν θα σε δουν όσο θα ήθελαν, όταν θα τους λείψεις, θα φτάσεις στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Εκείνες να έχουν μούτρα και εσύ να πνίγεσαι στις ενοχές.
Νίκος Συρίγος Διευθυντής του Onsports.gr / Ραδιοφωνικός παραγωγός στον ΜΟΥΣΙΚΟΣ 98,6
