Όλοι οι γονείς έχουν πέσει στην παγίδα της σύγκρισης του παιδιού τους με άλλα παιδιά. Από την πρώτη σχεδόν μέρα της γέννησης του, κάθε παιδάκι μπαίνει σε μια -συχνά ασυνείδητη- διαδικασία σύγκρισης είτε με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του είτε με άλλα παιδάκια του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος.Και αν στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του οι συγκρίσεις περιορίζονται στο πόσο έφαγε, πόσο κοιμήθηκε, πότε έβγαλε τα πρώτο του δοντάκι, πότε περπάτησε ή ποτέ είπε την πρώτη του λεξούλα, καθώς το παιδί μεγαλώνει, οι συγκρίσεις περνούν σε άλλο επίπεδο, που μπορεί να έχει πολλές αρνητικές συνέπειες για το ίδιο.
Οι περισσότεροι γονείς αρνούνται ότι συγκρίνουν το παιδί τους και υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιούν τα άλλα παιδάκια ως θετικό παράδειγμα, σε μια προσπάθεια να ενθαρρύνουν το δικό τους παιδί να τα μιμηθεί. Ωστόσο αυτή η τακτική έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτό που επιδιώκουν.Αν λέτε συνεχώς σε ένα παιδί ότι δεν είναι τόσο καλό, φρόνιμο, έξυπνο όσο το αδερφάκι του ή ότι δεν τα καταφέρνει τόσο καλά στο σχολείο και στις δραστηριότητες όσο κάποιο άλλο παιδάκι, τότε το μόνο που πετυχαίνετε είναι να πληγώνετε τα αισθήματα του και να μειώνετε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση του.
Το παιδί απογοητεύεται και νιώθει πώς ό,τι κι αν κάνει, όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να σας ικανοποιήσει, αφού το άλλο παιδάκι τα καταφέρνει πάντα καλύτερα. Έτσι, σταδιακά πιστεύει ότι δεν έχει νόημα να προσπαθεί και σταματά κάθε προσπάθεια να βελτιωθεί.Το πιο σημαντικό, όμως, στοιχειο είναι ότι δημιουργείτε στο παιδί αρνητικά συναισθήματα για το άλλο παιδί, όπως ζήλια, θυμός ή ακόμα και μίσος. Και έτσι αντί να καλλιεργήσετε μια ευγενή άμιλλα, όπως νομίζατε, στην πραγματικότητα ενθαρρύνετε έναν άσχημο ανταγωνισμό και πολλές συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών.
Να θυμάστε ότι κάθε παιδί είναι μοναδικό και δεν μοιάζει με κανένα άλλο, γι’ αυτό αποφύγετε τις συγκρίσεις και προσπαθήστε να ενθαρρύνετε τα ταλέντα και τις δεξιότητες του παιδιού σας.
