Συζητούσα κάποτε με την γυναίκα μου για τα ατελείωτα βράδια που περνούσαμε με το μωρό, και της είπα «τουλάχιστον σηκώνομαι εγώ. Πολλοί άντρες δεν σηκώνονται. Θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων.»
Ήμουν κουρασμένος. Και της το είπα σαν να είναι τρομερά τυχερή που με έχει. Σαν να ήμουν καλύτερος γονιός από εκείνη.
Η λίγο μετά τις 7 το πρωί. Η Mel σταμάτησε να μιλά για μια στιγμή και έγειρε πίσω στην καρέκλα της – ο Aspen κοιμόταν στον ώμοτης. Τα μάτια της ήταν κόκκινα και τα καστανά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια χαλαρή αλογοουρά. Κράτησε το μωρό λίγο πιο σφιχτά και σκέφτηκε αυτό που της είπα. Περίμενα ότι θα συμφωνούσε μαζί μου. Συχνά μιλούσαμε για τους μπαμπάδες που δεν ξυπνούσαν ποτέ τη νύχτα για τα μωρά τους. Θεωρούσαν οτι αυτό είναι δουλειά της μαμάς.
Δεν συμφώνησε, όμως.
Αντίθετα, η Mel σταύρωσε τα πόδια της, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «θα ήθελα να σταματήσεις να το λες αυτό».
Η Mel εκείνη την περίοδο ήταν φοιτήτρια, μαμά τριών παιδιών και εθελόντρια σε σχολείο (ήταν προϋπόθεση για να δεχτούν τα παιδιά στο συγκεκριμένο σχολείο). Περνούσε ώρες ολόκληρες καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, πάνω από ένα πληκτρολόγιο, με ένα μπλοκάκι στα δεξιά της, και τουλάχιστον ένα παιδί στο πόδι της. Και παρά την αφοσίωσή της στις σπουδές της, και τη δική μου βοήθεια, συχνά παραπονιόταν για την πίεση που ένιωθε προκειμένου να κρατήσει το σπίτι καθαρό, να πάει τα παιδιά στον γιατό, να μαγειρέψει, να πάει τα παιδιά για αθλητισμό και σε άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες, να φροντίζει ώστε να είναι καθαρά και υγιή και να ελέγχει την συμπεριφορά τους δημόσια.
Ήταν και φοιτήτρια και μαμά, αλλά τρομακτική πίεση της προκαλούσε η φροντίδα των παιδών μας. Και εγώ, απλά να θρέφω τις προσδοκίες μου αναφέροντας την βοήθειά μου τα βράδια, σαν να ήταν μία τρομερά γενναιόδωρη προέκταση του ρόλου μου ως πατέρας.
Φυσικά, δεν τα κατάλαβα όλα αυτά εκείνη την στιγμή. Προσπαθούσα απλά να την κάνω να καταλάβει την συνεισφορά μου στον γάμο μας. Ως πατέρας, συχνά νιώθω σαν να περήφανος που βοηθάω ουσιαστικά στο σπίτι. Όταν γυρίζω από την δουλειά καθαρίζω. Ξυπνάω τα βράδια για το μωρό και κάνω πολλά άλλα πράγματα για να βοηθήσω να διατηρήσουμε τη συντροφικότητα στο γάμο μας. Αλλά για κάποιον λόγο, ένιωθα οτι χρειαζόμουν ιδιαίτερη προσοχή επειδή έκανα πράγματα που θεωρούνταν δουλειές της μαμάς.
Φορούσα ένα παντελόνι δουλειάς και ένα κολλαριστό πουκάμισο. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα μία μωβ τσάντα με το μεσημεριανό μου. Σταμάτησα μια στιγμή, έκανα ένα βήμα πίσω και της είπα «Γιατί; Θέλω να πω, είναι αλήθεια. Κάνω πολλά πράγματα που άλλοι μπαμπάδες δεν τα κάνουν. Είμαι καλός σύζυγος!»
Η Μel σηκώθηκε, με το μωρό στην αγκαλιά της. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μας κοιμόντουσαν ακόμα, οπότε μιλούσαμε ψιθυριστά. «Γιατί δεν με κάνει να νιώθω σα να ήμαστε συνεργάτες. Με κάνει να νιώθω σαν να πρέπει να σε ευχαριστώ κάθε φορά που ξυπνάς το βράδυ για το μωρό.Είναι και δικό σου μωρό, ξέρεις!»
Μιλήσαμε για λίγη ώρα. Μου είπε πόσο πραγματικά εκτιμούσε όσα κάνω για να την βοηθάω στο σπίτι, αλλά οτι μισούσε τον τρόπο που φερόμουν – σαν να κάνω κάτι τρομερά σπουδαίο, ενώ στην πραγματικότητα κάθε πατέρας θα έπρεπε να τα κάνει αυτά!
Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να τσαντιστώ. Ήθελα να της κάνω μία λίστα με όσους μπαμπάδες που ξέραμε, φίλους και γνωστούς, οι οποίοι πιστεύουν στους ρόλους του κάθε φύλου. Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω, αλλά σταμάτησα. Σκέφτηκα τι ένιωθα εκείνη τη στιγμή και προτίμησα να φύγω για την δουλειά πριν πω κάτι που δεν θα έπρεπε.
Έτσι, οδήγησα μέχρι την δουλειά μέσα στα νεύρα.
Είχα οδηγήσει σχεδόν 20 λεπτά από την 30λεπτη διαδρομή, όταν θυμήθηκα την τελευταία φορά που έπλυνα τα πιάτα. Θεωρούσα ότι θα έπρεπε να με επαινέσει γι’αυτό, να μου δώσει κάποια επιβράβευση, όμως για πρώτη φορά αναρωτήθηκα, «Γιατί; Έφαγα κι εγώ σε αυτά τα πιάτα». Μετά σκέφτηκα τότε που έβαλα σκούπα, ή που έβαλα πλυντήριο και άπλωσα τα ρούχα, και συνειδητοποίησα ότι είχα τις ίδιες προσδοκίες για επιβράβευση και για αυτές τις δουλειές και ξαφνικά ένιωσα εντελώς ηλίθιος.
Πίστευα τόσο πολύ ότι η Μel είναι η υπεύθυνη για την φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού, που ανέβαζα τον εαυτό μου σε ένα βάθρο κάθε φορά που έκανα κάτι τόσο απλό, όσο το να βοηθάω την γυναίκα μου με το μωρό μας τα βράδια.
Μέχρι να παρκάρω και να περπατήσω ως το γραφείο, είχα αρχίσει να νιώθω πολύ μικρός.
Τηλεφώνησα στη Μel από την δουλειά και της είπα ότι λυπάμαι. «Έχεις δίκιο», της είπα. «Είμαστε συνεργάτες σε όλο αυτό και δεν θα πρέπει να φέρομαι σαν να κάνω κάτι εξαιρετικό, επειδή ξυπνάω τα βράδια. Θα σταματήσω.»
Η Μαίρη σώπασε για μια στιγμή. Μετά μου είπε «ευχαριστώ».
babyradio.gr
