Τις προάλλες είχαμε πάει Σαββατοκύριακο καλεσμένοι σε ένα γάμο στη Μεθώνη με τα παιδιά μας, 5 και 7 ετών. Η διαδρομή ήταν υπέροχη με εκπληκτικές εικόνες μέσα στη φύση. Ξαφνικά στα αριστερά μας είδαμε ένα κοπάδι αγελάδες να βόσκουν αμέριμνες και ο 5χρονος γιος μου άρχισε να ουρλιάζει «αγελάδααααα, αγελάδαααα» δείχνοντάς την με ενθουσιασμό. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αγελάδα από κοντά.
Αρχίσαμε να μιλάμε για την αγελάδα και τα υπόλοιπα ζώα μιας φάρμας κατά τη διαδρομή, ήταν μια ωραία αφορμή άλλωστε και κάπου εκεί, στη μέση της κουβέντας συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου δεν είχαν δει ποτέ αγελάδα από κοντά. Αυτό ήταν έναυσμα για να σκεφτώ ότι τα περισσότερα παιδιά είναι αποκομμένα από τη φύση. Οι νέες γενιές- και ειδικά αυτές που μεγαλώνουν στις πόλεις μπορεί να ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά πώς δουλεύει ένα κινητό τηλέφωνο , μπορεί να σερφάρουν με χαρακτηριστική άνεση στο ίντερνετ και να είναι πρωταθλητές στο να κατεβάζουν προγράμματα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αλλά συνήθως έχουν μαύρα μεσάνυχτα σε βασικά ζητήματα της ζωής που δεν έχουν σχέση με τις ψηφιακές οθόνες τους.
Μέσα στο αμάξι σκέφτηκα πως κάθε παιδί περνά περίπου τουλάχιστον 12 χρόνια στα θρανία. Κι όμως ύστερα από ατελείωτα βιβλία και κεφάλαια, εργασίες ή πειράματα σε εργαστήρια είναι ζήτημα αν ξέρουν βασικά πράγματα που έχουν να κάνουν με τη φύση, όπως να αντιδράσουν αν τα τσιμπήσει μια σφίγγα, ή ένα φίδι, να σβήσουν μια μικρή φωτιά, να βοηθήσουν κάποιο από πνιγμό ή το πιο απλό που δεν περιλαμβάνει κίνδυνο, να φυτέψουν ένα λουλούδι.
Τα παιδιά μας μαθαίνουν απ’ έξω ημερομηνίες και λεπτομέρειες από την ιστορία του Βυζαντίου, βίους αγίων και τόσα ακόμα αλλά δεν ξέρουν το κυκλάμινο, το μελτέμι, τον σαργό…
Οι καλοκαιρινές διακοπές, γιατί εκεί θέλω να καταλήξω, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να φέρουμε τα παιδιά μας κοντά στη φύση. Μπορούμε να ανοίξουμε μαζί αχινούς, να πάμε για ψάρεμα, να τους μιλήσουμε για τα μελτέμια, να τους δείξουμε από κοντά κατσίκες, κότες, γαϊδουράκια, να μαζέψουμε χόρτα, να φυτέψουμε έναν βασιλικό, να επισκεφτούμε έναν μελισσοκόμο για να μας δείξει την τέχνη του και τόσα πολλά ακόμα…
Η επαφή με τη φύση φέρνει ευτυχία και «ανοίγει τη ψυχή» των παιδιών. Τα κάνει πιο ανέμελα και πιο χαρούμενα. Δεν είναι τυχαίο που μελέτες που συνέκριναν παιδιά κοντά στη φύση με αυτά της πόλης και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα έχουν περισσότερη ενέργεια, χαρά και κέφι από τα υπόλοιπα. Είναι λογικό η ζωή μας να μην μας επιτρέπει τέτοιες εξορμήσεις, όμως ας εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται για μια επαφή με τις ομορφιές ενός δάσους, μιας παραλίας, μιας κτηνοτροφικής μονάδας. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας.
