Ποιος είπε πως τα κορίτσια πρέπει να φοράνε μόνο φουστάνια και να βάζουν κορδελίτσες στα μαλλιά; Ποιος έθεσε κανόνα τα κορίτσια να φορούν μόνο ροζ και να κρατούν σκήπτρο πριγκίπισσας; Είδατε κάπου γραμμένο πως τα κορίτσια παίζουν μόνο πιάνο και κάνουν μόνο μπαλέτο;
Κι εκείνα τα κορίτσια που προτιμούν τα φούτερ και τα τζιν; Εκείνα που κάνουν skateboard και παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια; Κι εκείνα τα κορίτσια που παίζουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, κι έχουν σημαδεμένα τα γόνατά τους από τις τούμπες του ποδήλατου; Αυτά τα κορίτσια τα βάζουμε σε άλλη κατηγορία ή τα βάζουμε στο περιθώριο;
Αποδεκτό είναι μόνο το όμοιο; Και το διαφορετικό τι το κάνουμε, το αφήνουμε στην άκρη; Το θλιβερό είναι πως τις περισσότερες φορές τη διαφορετικότητα, όπως κι αν εκφράζεται, την αποδοκιμάζουμε και την απομονώνουμε, σαν κάποια αρρώστια, που πρέπει να θεραπεύσουμε άμεσα. Η διαφορετικότητα, σχεδόν πάντα, δε γίνεται αποδεκτή και κάνουμε κάθε τι για να επανέλθουμε στο φυσιολογικό, στη ‘νόρμα’, να εξαγνίσουμε τη διαφορά και να επιστρέψουμε στο όμοιο, στην ομάδα. Η περίπτωση των κοριτσιών που ντύνονται ‘διαφορετικά’ είναι, ίσως, από τα πιο ‘light’ παραδείγματα διαφορετικότητας. Σε άλλες περιπτώσεις, η απόκλιση από το κοινό, το «φυσιολογικό», είναι περισσότερο επίπονη για αυτόν που διαφέρει και το άτομο αυτό βιώνει απόρριψη, πόνο και έντονη κριτική και αποδοκιμασία, ανεξαρτήτου ηλικίας.
Επιστρέφοντας στα «διαφορετικά» κορίτισια, αυτή η αποδοκιμασία, η απόρριψη ή ακόμα και η απομόνωση, αφού έχει στεφθεί από μία ωραιότατη κριτική του τύπου «μα είσαι κορίτσι, άσε τα μαλλία σου κάτω» ή «τα κορίτσια δε φέρονται έτσι ή αλλιώς», θα ενισχυθεί από τη στέψη της ταμπέλας «είσαι αγοροκόριτσο». Και αυτό το κορίτσι θα διχαστεί ανάμεσα σ’αυτό που της αρέσει και σ’αυτό που ίσως επιλέξει για να είναι αποδεκτό. Ανάμεσα στο τζιν που την κάνει να είναι ο εαυτός της και τη φούστα που της πηγαίνει τόσο ωραία, αλλά είναι κάτι ξένο για την ίδια. Ανάμεσα στην ατημέλητη αλογοουρά της και στις επιμελημένες μπούκλες, ανάμεσα στη χαρά και τα γέλια παίζοντας και λερώνοντας τα ρούχα της και στη στεγνή αποστειρωμένη συμπεριφορά του καθως πρέπει, του λιπ γκλος και της χρυσόσκονης. Κι όχι δεν έχουν τίποτα το περίεργο τα ροζ συννεφάκια, τα κορδελάκια και οι πριγκιπισσες. Ίσα ίσα είναι πολύ χαριτωμένα. Από την άλλη, όμως, δεν κρύβουν τίποτα περίεργο τα σορτς, τα αθλητικά και η σπορ εμφάνιση.
Τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι τι θέλουμε τελικά εμείς οι γονείς; Να μεγαλώσουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, ευτυχισμένους ανθρώπους ή δυστυχισμένα πανομοιότυπα ενός τυποποιημένου καθωσπρέπει μοντέλου; Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο; Το παιδί μας να είναι ένα με τη μάζα ή να αναπτύξει την προσωπικότητά του, διατηρώντας την ατομικότητά και τη διαφορετικότητά του, όντας μέρος του συνόλου; Ο καθένας, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ας δώσει την απάντηση με ειλικρίνεια στον εαυτό του.
Έχω μια κόρη που είναι διαφορετική. Όπως ακριβώς διαφορετική και μοναδική είναι η κόρη κάθε πατέρα. Έχει από μικρή ηλικία απορρίψει τις φούστες και τα καλσόν. Δε θα κάτσει πολλή ώρα μπροστά από τον καθρέφτη για να φροντίσει την εμφάνισή της. Θα πιάσει τα μαλλιά της μια γρήγορη κοτσίδα κι όταν χαμογελάσει θα φωτίσει ο κόσμος όλος. Το ύψος της, δεν της έδωσε ποτέ τη χάρη που απαιτείται για να ασχοληθεί με το μπαλέτο. Τη βοήθησε, όμως, να ξεχωρίζει και σε συνδυασμό με τη βροντερή φωνή της, να είναι η συσκευή εντοπισμού της μέσα στο πλήθος. Της αρέσει να κάνει ποδήλατο και τώρα τελευταία πειραματίζεται με το skateboard. Δεν έπαιξε με κούκλες, παρά με lego και παιχνίδια κατασκευών.
Με εκπλήσσει κάθε φορά με τη γρήγορη σκέψη της, με συναρπάζει με τη φαντασία της και γελάω απίστευτα με το χιούμορ της. Αγαπώ την ευαισθησία της και θαυμάζω τη δημιουργικότητά της! Ποτέ δεν ένιωσα μειονεκτικά γιατί έχει διαφορετικό στυλ από τα κορίτσια της ηλικίας της, ούτε την πίεσα να μοιάσει σε αυτά. Δεν ένιωσα πως θα εισπράξω αρνητικά σχόλια για την ανατροφή της εκείνες τις στιγμές που ξεστόμισε μια «απαγορευμένη λέξη» ή ένα σόκιν ανέκδοτο. Βλέπεις η αρχή της εφηβείας είναι γεμάτη δοκιμές και δοκιμάζει αντοχές. Το μόνο που μπορώ να της δίνω είναι αγάπη και αποδοχή, γι’ αυτό που είναι, γι’αυτό που γίνεται μέρα με τη μέρα και για τις επιλογές της. Μόνο έτσι θα αναπτύξει μια υγιή προσωπικότητα. Γιατί μόνο έτσι, θα είναι πραγματικά ευτυχισμένη.
Η αλήθεια είναι πως δεν έγραψα αυτές τις γραμμές για να σου πω πόσο εξαιρετικό είναι το παιδί μου, μέσα στη διαφορετικότητά του. Γιατί εξίσου εξαιρετικό είναι και το δικό σου παιδί και το παιδί του διπλανού. Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε παιδί είναι μοναδικό, διαφορετικό. Ας του δώσουμε το χώρο που χρειάζεται για να αναπτυχθεί, να δοκιμάσει, να δημιουργήσει.
Ένα κορίτσι δεν το ορίζει ο τρόπος που ντύνεται, το ορίζει ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνει…
