Η σχέση με τα παιδιά μας αποτελεί ένα νέο τρόπο “αυτογνωσίας” και “αποκάλυψης” του εαυτού μας, και συγχρόνως γίνεται ένα μονοπάτι προς την ωριμότητα.
“Αυτογνωσία” με την έννοια ότι η παρουσία του παιδιού μας κάνει να σκεπτόμαστε τον εαυτό μας και την σχέση μας με τον κόσμο με ένα νέο τρόπο.
“Αποκάλυψη” διότι με αυτό το νέο τρόπο, παρατηρούμε καινούργια χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά μας δηλαδή είμαστε αναγκασμένοι να “αλλάξουμε” και αυτή η αλλαγή μας οδηγεί στο να διαφοροποιήσουμε τα μέχρι τώρα δεδομένα μας και το σπουδαιότερο, να αποδεχτούμε αυτή τη διαφοροποίηση!
Κατ αρχάς η σχέση με το παιδί μας, καταργεί μονομιάς ο γεγονός ότι είμαστε παιδιά. Βέβαια θα πείτε ότι έχουμε ενηλικιωθεί και δεν ήμασταν καθόλου “παιδιά” όταν αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην τεκνοποίηση. Συμφωνώ όμως, θα μου επιτρέψετε να πω ότι, η παρουσία των γονιών μας διατηρούσε, όχι μόνο στο λόγο, αλλά και στο συναίσθημα την εντύπωση ότι είμαστε ακόμα “παιδιά”. Όταν το παιδί έρθει στην ζωή, αυτή η αίσθηση αποδυναμώνεται, ο ρόλος του γονιού καταλαμβάνει την θέση του “παιδιού” μέσα μας. Δηλαδή η παρουσία του παιδιού, μας “πετάει” θα τολμούσα να πω, σ’ ένα χώρο/χρόνο που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, από τον οποίο δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά και τον οποίο πρέπει να κατακτήσουμε.
Σε αυτό το νέο χώρο/χρόνο το πρώτο που ζητείται από εμάς είναι η σταθερότητα, μετά η αποφασιστικότητα και τελικά η ανάληψη της ευθύνης του ενήλικα, στην οποία μέχρι τώρα μπορεί να μην της δίνουμε και τόση μεγάλη σημασία. Από την στιγμή όμως που το παιδί είναι εδώ, όλα αυτά που ξέραμε μέχρι τώρα… επαναπροσδιορίζονται!
Επαναπροσδιορίζεται η σχέση με τον εαυτό μας καθώς και η σχέση μας με το περιβάλλον τόσο το οικογενειακό όσο και το κοινωνικό.
Η σχέση με τον εαυτό μας
Η σχέση με τον εαυτό επαναπροσδιορίζεται διότι καλούμαστε να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητες μας. Δηλαδή να αναστοχαστούμε κριτικά την σχέση μας με εμάς τους ‘ίδιους και να αναγνωρίσουμε τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε για να δημιουργήσουμε μέσα μας το “χώρο” για την παρουσία του παιδιού. Η παρουσία του μας βοηθά να κατανοήσουμε περισσότερο τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας με όρους διαφορετικούς από αυτούς που είχαμε πριν την έλευσή του.
Επίσης μας δίνει την ευκαιρία να δούμε το παρελθόν μας με ένα “άλλο μάτι”, από ένα άλλο πρίσμα, από μια καινούργια διάσταση την οποία δεν είχαμε την δυνατότητα να υιοθετήσουμε μέχρι τώρα. Είναι η “διάσταση” του Γονέα.Από αυτή την διάσταση χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ότι τους όρους πλέον, τους θέτει η παρουσία του! Αυτή η αναγνώριση είναι μια κατάχτηση, νομίζω για τον καθένα μας διότι μας εισάγει σε μια σχέση πολύ διαφορετική από αυτές που είχαμε συνκατασκευάσει με τους άλλους μέχρι τώρα.
Αν αυτό δεν έχει αφομοιωθεί τότε, τόσο εμείς όσο και το παιδί μας μπαίνουμε σε μια δυσλειτουργία όπου ούτε το παιδί μεγαλώνει άλλα ούτε και εμείς. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και εμείς μεγαλώνουμε όπως και το παιδί, ότι και εμείς αναπτυσσόμαστε σε αυτό το νέο χώρο/χρόνο που δημιούργησε η παρουσία του. Αναπτυσσόμαστε διανοητικά, συναισθηματικά και οργανικά όπως και εκείνο.
Δηλαδή χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι όσο αφορά τα θέματα αλληλεπίδρασης στην σχέση με το παιδί είμαστε ίσοι. Δηλαδή με τον ίδιο τρόπο και ισχύ που ένας γονέας επιδρά στο παιδί του, επιδρά και το παιδί στο γονέα. Έτσι το παιδί δεν είναι εδώ μόνο για να το μεγαλώσει ο γονιός αλλά είναι εδώ για να μεγαλώσει και αυτό το γονιό!
Η σχέση με τους άλλους
α) Στο ζευγάρι
Η παρουσία του παιδιού διαφοροποιεί και την σχέση μας με τους άλλους. Κατ’ αρχάς διαφοροποιεί την σχέση μας με τον “άλλον” του ζευγαριού. Η παρουσία του διαμορφώνει την ερωτική μας σχέση και τις δίνει μια καινούργια δυναμική, στην καλύτερη περίπτωση, ή την αποδυναμώνει, στην χειρότερη.
Η παρουσία του παιδιού αποκαλύπτει, από την μια χαρακτηριστικά του συντρόφου μας και από την άλλη χαρακτηριστικά δικά μας, τα οποία δεν ήταν ορατά πριν από την έλευσή του, και τα οποία ζητούν μια αλλαγή και μια καινούργια αντιμετώπιση στην μέχρι τώρα σχέση.
Αυτή η αλλαγή μπορεί να λειτουργήσει θετικά αλλά και αρνητικά, το ζήτημα είναι ότι η παρουσία του παιδιού διαμορφώνει και εισάγει την σχέση του ζευγαριού σε κάτι καινούργιο όπου και τα δυο μέλη της καλούνται να αντιδράσουν ενεργητικά για να μπορέσει να αναπτυχθεί.
β) Στην ευρύτερη οικογένεια
Στην ευρύτερη οικογένεια, σε αυτούς που ονομάζουμε συγγενείς και περιλαμβάνει τους γονείς των γονιών, τους θείους και τις θείες, τα ξαδέλφια κ. λ. π., η έλευση του παιδιού έρχεται να προσθέσει καινούργια στοιχεία στην μέχρι τώρα σχέση μας μαζί τους.
Αυτή η αλλαγή όμως συμβαίνει περισσότερο στην σχέση με τους γονείς μας, όπου η ιδιότητα μας σαν γονέας μας δίνει την αίσθηση μιας καινούργια “ισοδυναμίας” μαζί τους και όπως είπαμε και πριν, καταργεί την αίσθηση που είχαμε του ”παιδιού” απέναντί τους και περνάμε στην ενηλικίωσή μας αποδεδειγμένα πλέον.
Αυτό, μερικές φορές οι γονείς μας δεν το αναγνωρίζουν! Ποντάροντας στο γεγονός ότι είμαστε νέοι γονείς, αρέσκονται να επεμβαίνουν και να επαναλαμβάνουν αυτό που λέγανε όταν ήμασταν παιδιά “ εσύ δεν ξέρεις ακόμα, άστο σε εμένα”.
Έτσι μερικές φορές προσπαθούν να διατηρήσουν την αίσθηση ότι είμαστε ακόμα παιδιά κάτι που το πετυχαίνουν, αλλά αυτό δεν είναι καλό για τα παιδιά μας. Πρέπει να ξέρουμε ότι τα παιδιά μας θέλουν ένα γονέα δυναμικό, αποφασιστικό και υπεύθυνο, κάτι που μπορεί να μην αρέσει στους γονείς μας. Καλύτερα όμως είναι να στεναχωρηθούν αυτοί παρά τα παιδιά μας να νιώσουν ότι είμαστε αναποφάσιστοι. Δηλαδή να αισθανθούν ότι κάνουμε αυτό που λέει η “μαμά” μας και τελικά δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας απέναντί τους.
Άρα η παρουσία του παιδιού μα καλεί να κάνουμε – αν δεν το έχουμε κάνει μέχρι τότε – τον “απογαλακτισμό από την οικογένεια καταγωγής μας!
γ)Στο κοινωνικό περιβάλλον
Στο κοινωνικό περιβάλλον η παρουσία του παιδιού αλλάζει την ιδέα που έχουν οι άλλοι για εμάς. Τόσο στο φιλικό, όσο και στο εργασιακό περιβάλλον, ο ρόλος του γονέα έρχεται να προσθέσει μια διαφορετική αντιμετώπιση από τον καθένα. Θεωρούμαστε πιο “σοβαροί”, “υπεύθυνοι”, “ κατασταλαγμένοι”, οικογενειάρχες, με λίγα λόγια…
Άρα, για να κλείσουμε αυτό το σύντομο άρθρο, θα έλεγα ότι η παρουσία του παιδιού στην ζωή μας, όχι μόνο μας “μεγαλώνει”, μας ωριμάζει, μας κάνει ενήλικες, αλλά μας προσφέρει την ευκαιρία να ξεφύγουμε από τον “εγώ” μας και να δημιουργήσουμε μια σχέση, η οποία μπορεί να μας ανοίξει καινούργιους ορίζοντες, όσον αφορά την αίσθηση, αλλά και την πραγμάτωση του εαυτού μας.
ΥΓ.
Δηλαδή, θα μπορούσε να μου πει κάποιος, αυτοί που αποφάσισαν να μην κάνουν παιδιά δεν μπορούν να πραγματωθούν;
Θα απαντούσα ότι ο καθένας μπορεί και είναι ελεύθερος να αποφασίσει από “μόνος;” του για το πως και που θα οδηγήσει την πραγμάτωση τη ζωής του και εύχομαι να είναι ευτυχισμένος με αυτή του την απόφαση.
Θα πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι δεν μπορώ να μιλήσω με την ίδια ευκολία για κάποιον που δεν έχει παιδιά, διότι εγώ έχω, και θεωρώ ότι η παρουσία του, με βοήθησε να γράψω αυτό το άρθρο και το ευχαριστώ.
Κερεντζής Λάμπρος
kerentzis.blogspot.gr
