Τις προάλλες, η μαμά έπαιξε ένα καινούργιο παιχνίδι με το τρίχρονο αγοράκι της. Δε φανταζόμουν σε καμιά περίπτωση την κατάληξη, αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή για να καταλάβουμε κάποια πράγματα εμείς οι μπαμπάδες.
Κάθισαν λοιπόν στο πάτωμα, πλάτη με πλάτη, η μαμά με το γιο της. Κατόπιν, άρχισε η μαμά να αναφέρει άσχετες λέξεις, χωρίς να τον κοιτάζει, και το παιδί απαντούσε μονολεκτικά και αυτόματα, ό,τι του έρχονταν στο μυαλό, πχ. Καλοκαίρι-Θάλασσα, Νύχτα-Φεγγάρι, Μήλο-Κόκκινο κλπ. Όταν όμως η μαμά ανέφερε τη λέξη «μπαμπάς», το αγοράκι απάντησε «αγκαλιά» και όταν είπε «μαμά», το αγοράκι απάντησε «αγάπη»… και εκεί, όπως καταλαβαίνετε, τελείωσε το παιχνίδι (για ευνόητους λόγους)!
Πιστεύω ότι αυτό το παιδάκι ανήκει στα ευτυχισμένα. Έχει όσα θέλει ένα παιδί. Έναν άνθρωπο που τον αισθάνεται και τον υπεραγαπάει και έναν έμπιστο άνθρωπο-λιμάνι να τον στηρίζει και να του παραστέκεται.
Είναι πολύ σπουδαίο για έναν μπαμπά, να ακούει από το ίδιο του το παιδί, ότι κατέχει τέτοια εξέχουσα θέση. Πολλοί, χαίρονται, εκτιμούν και πολλές φορές διασκεδάζουν αυτή τη σχέση μου με το παιδί μου και τους ευχαριστώ πολύ. Άλλοι πάλι, χαζογελάνε ειρωνικά και άλλοι κρυφο-ζηλεύουν, αν και σίγουρα δε θα έπρεπε.
Δυο σκέψεις θα μοιραστώ μαζί σας για τους τελευταίους:
Αγαπητοί μπαμπάδες που, στα αλήθεια αναζητείτε τρόπο να εκφράσετε τα συναισθήματά σας στο παιδί σας και ακόμα δεν τα καταφέρατε (αποκλείεται να υπάρχουν τέτοιοι μπαμπάδες).
Το κλειδί είστε εσείς οι ίδιοι. Βρείτε μόνοι σας το δρόμο που ήδη ξέρετε και βαριέστε να ακολουθήσετε. Δεν έχει σχέση ούτε με την κρίση, ούτε με χρήματα. Σίγουρα, αυτό που ψάχνουμε δεν έχει σχέση με την απουσία σας από το σπίτι. Αυτή η θεωρία του «λίγου, αλλά εποικοδομητικού χρόνου με το παιδί μου» μάλλον δεν επαρκεί.
Μη ψάχνετε να δικαιολογήσετε στον εαυτό σας τις παραλήψεις σας, απλά αναπληρώστε τες και περάστε χρόνο με το παιδί σας. Τα παραπανίσια δώρα και τα πολυκαταστήματα δεν επαρκούν.
Μη προσπαθήσετε να παραστήσετε τη μαμά του, γιατί απλά, δεν είστε η μαμά του. Μη ντρέπεστε και αφήστε το παραπανίσιο αντριλίκι για την ώρα της δουλειάς και παίξτε μαζί του. Κοιτάξτε το παιδί σας σαν συμπαίκτη στο ίδιο παιχνίδι, όπως θα παίζατε μαζί του αν θα ήσασταν συνομήλικοί του. Δείξτε του το δρόμο για την αγκαλιά σας, αφήστε απ έξω τις άσκοπες φωνές, τις παράλογες απαιτήσεις. Δώστε λύσεις με σοβαρότητα, στα προβλήματα που νομίζει ότι αντιμετωπίζει. Πείτε του ιστορίες και παραμύθια, σαν αυτά που λέτε στους φίλους σας. Βγείτε οι δυο σας μια βόλτα να τα πείτε περπατώντας. Απαντήστε σε όλες τις ερωτήσεις που θα ακούσετε. Δείξτε του ότι είστε εκεί γι αυτό και μόνο. Ότι είστε δεδομένο του. Αδειάστε το μυαλό σας από τα σκουπίδια της καθημερινότητας και γεμίστε το με το παιδί σας.
Να έχετε υπόψη σας ότι το κάθε παιδί είναι σαρωτικό και θα κάνει μόνο του τα υπόλοιπα…
