Απογευματινός καφές σε συνοικιακό μαγαζί της περιοχής και το σκηνικό παραμένει το ίδιο με προηγούμενες φορές.
Ζευγάρια αγκαλιά, γυναικοπαρέες περιμένουν τα παιδιά τους να τελειώσουν από το απέναντι φροντιστήριο, πιτσιρικάδες κοζάρουν πιτσιρίκες που περνάνε.
Ένα τραπέζι όμως ξεχωρίζει. Ένας μεσήλικας μαζί με ένα αγόρι παίζουνε και γελάνε καθώς ο μικρός χάνει και ο μεγάλος το διορθώνει με υπομονή.
Ο σερβιτόρος βλέποντας το σκάλωμα που έχω φάει, μονολογεί καταλαβαίνοντας πως ψάχνω απαντήσεις.
«Κάθε απόγευμα έρχονται για δυο ώρες και παίζουν διάφορα παιχνίδια. Μάλλον ο κύριος δεν έχει άλλο χρόνο να αφιερώσει. Ίσως σχολάει αργά από τη δουλειά του»
Γεμάτος απορία για το σπάνιο της εικόνας δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω τους. Συνεχίζω να βλέπω τον προβληματισμό του μικρού όταν κάνει λάθος κίνηση και ο κουστουμάτος κύριος να τον προτρέπει να σκεφτεί παραπάνω.
Τους αφήνω στην ησυχία τους μετά από μερικά λεπτά, όπου έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του αγοριού και του πατέρα, σκεπτόμενος πως θα ένιωθα εγώ σε κάθε περίπτωση.
Οι μέρες περάσανε και μαζί τους έφυγε και η εντύπωση που μου έγινε τότε.
Μέχρι που πρόσφατα, λες και κάποιος άκουσε τις σκέψεις μου, τον συνάντησα και πάλι στο ίδιο μαγαζί.
Εκείνος στο τραπεζάκι, μόνος, έπινε τον καφέ του και διάβαζε ένα περιοδικό. Ο μικρός άφαντος και εκεί κατάλαβα πως ήρθε η ευκαιρία που ήθελα.
Συστήνομαι και ρωτάω αν μπορώ να κάτσω για λίγο και αφού απορημένος δέχεται, ρωτάω αν περιμένει τον γιο του.
Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίζεται όταν αναφέρω το αγοράκι και έτσι επιβεβαιώνω την μεταξύ τους σχέση.
«Δεν έχω δει πολλές φορές έναν πατέρα να περνάει συχνά χρόνο με το παιδί του» δηλώνω και ξεκινάω τη συνέντευξη.
«Είμαστε και οι δυο λάτρεις των επιτραπέζιων. Λόγω δουλειάς δεν έχω αρκετή ώρα να αφιερώσω όταν επιστρέφω σπίτι, όπου και συνήθως κοιμάται. Οπότε ξεκλέβω μερικές ώρες την μέρα για διάλειμμα και έρχομαι όταν σχολάει για να κάνουμε παρέα.»
«Δεν θεωρείτε όμως ότι είναι λίγος για την επαφή πατέρα-γιου;»
«Μπορεί και να έχεις δίκιο. Όμως σημασία έχει ο χρόνος που περνάς με τα παιδιά σου να είναι ποιοτικός. Θα μπορούσαμε να καθόμασταν σπίτι, πολύ περισσότερη ώρα, να μας χώριζαν μερικά μέτρα αλλά και πάλι η πραγματική μεταξύ μας απόσταση να ήταν ολόκληρα χιλιόμετρα. Ένα παιχνίδι γνώσεων, λίγο γέλιο και ένας χυμός σε ήρεμο περιβάλλον είναι πάντα μια ωραία ξεκούραση από το πρόγραμμα ενός παιδιού σήμερα.»
«Ο δικός σας πατέρας πως ήταν;»
«Ο δικός μου δεν επένδυσε ποτέ χρόνο σε μένα και τ’ αδέρφια μου. Δεν ήθελε; Δεν μπορούσε; Αυτό το ξέρει μόνο εκείνος. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως ένα αγόρι θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του αν είναι αντίθετος με αυτά. Αν και έχει επίπτωση η συμπεριφορά του, μην ξεχνάμε ότι το παιδί κάποτε ωριμάζει και μπορεί να σκεφτεί από μόνο του. Δεν είναι καταδικασμένο σε επαναλήψεις»
Καταλάβαινα τι εννοούσε όμως ήθελα να αντιληφθώ παραπάνω τον τρόπο σκέψης του. Τον ρώτησα λοιπόν τι εννοεί.
«Η πατρική φιγούρα έχει πολύ μεγάλο αντίκτυπο στη ψυχή ενός αγοριού. Η μάνα θα είναι η πρώτη γυναίκα με την οποία θα αναπτύξει συναισθήματα και θα του δείξει πως θα θέλει να είναι αργότερα η γυναίκα της ζωής του, αν τα πάνε καλά μεταξύ τους φυσικά.
Ο πατέρας όμως θα είναι πάντα το αρχικό πρότυπο για ένα αγόρι. Αργότερα θα έρθουν κι άλλα, αυτό είναι σίγουρο. Φίλοι, ανώτεροι στο στρατό, προϊστάμενοι στη δουλειά όλοι θα δώσουν κάτι για να υιοθετήσει ο άντρας στην πορεία της ολοκλήρωσής του.
Είναι αυτός που θα δώσει το προσχέδιο στην συμπεριφορά του. Χωρίς αυτό οι σχέσεις, η καριέρα ακόμα και η υγεία είναι ελάχιστα απ’ αυτά που θα πρέπει να ανακαλύψει αργότερα μόνο του.
Γι’ αυτό ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή του άντρα θα είναι πάντα ο πατέρας του. Οι επιλογές του, οι πράξεις, τα λόγια, ακόμα και ο τρόπος που κινείται θα είναι όλα ένα μάθημα για το αγόρι.
Είναι ο πρώτος ήρωας που θα υπάρχει έξω από τα παιδικά στην τηλεόραση και τα παραμύθια που διαβάζει. Το στήριγμά του όταν θα πρέπει να φανεί δυνατός. Εκείνος που θα του μάθει πως να είναι αργότερα πατέρας.»
Σε κάθε πρόταση του προσπαθούσα να συνδέσω όσα μπορούσα με τη δικιά μου ζωή και όσο σκεφτόμουν τόσο έβλεπα καθαρά τη σημασία της φιγούρας αυτής.
Ο πατέρας.
Ο προστάτης του σπιτιού. Ο πάροχος της επιβίωσης. Ο πρώτος που θες να είναι περήφανος για σένα.
Ο μόνος που όταν σου λένε ότι του μοιάζεις δεν νιώθεις μια κατώτερη απομίμηση. Αλλά περηφάνια να σε εξισώνουν έστω και λίγο μαζί του.
Εκεί που θα καταφεύγεις όταν όλα γύρω σου καταρρέουν και χρειάζεσαι κάποιον να σε συμβουλέψει.
Το αγοράκι έρχεται και κάθεται μαζί μας. Καθώς σηκώνομαι να φύγω ο πατέρας συνεχίζει.
«Κάθε παιδί είναι η καλύτερη, η πιο ανεπτυγμένη έκδοση των γονιών του. Όταν το καταλάβει αυτό ο πατέρας τότε όλη του η συμπεριφορά γίνεται μια υποστήριξη. Ένας δρόμος για το καλύτερο της οικογένειας και μόνο»
Χαιρετώντας γυρνάω την πλάτη μου και το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι μερικά ευχαριστώ που δεν μπόρεσα ποτέ μου να προφέρω.
Και κυρίως το γιατί δεν μπόρεσα.
Δεν μπορούσα; Δεν άξιζε;
Αυτό το ξέρω μόνο εγώ.
