Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος ποιος επινόησε τον όρο «τρομερά δύο» (Terrible Twos), αλλά έκαναν λάθος: το τρία είναι μια πολύ χειρότερη ηλικία και σίγουρα αξίζει τη δική του φράση που προκαλεί τρόμο. Μην με παρεξηγείτε – τα 2χρονα, ειδικά στα τελευταία στάδια που πλησιάζουν τα 3, είναι πολύ δύσκολα, αλλά κάτι σκοτεινό και άσχημο μπαίνει βαθιά στο μυαλό τους μετά από αυτά τα 3α γενέθλια.
Δεν μπορείτε να το ονομάσετε επίγνωση. Μοιάζει περισσότερο με μια αόριστη κατανόηση και μια διεστραμμένη απόλαυση που απολαμβάνουν στην προσπάθειά τους να μας διαλύσουν σχεδόν με κάθε ψυχικό και σωματικό τρόπο. Δεν ξέρουν πραγματικά ότι συμβαίνει αυτό, αλλά έχουν κάποια ιδέα ότι μισούμε σχεδόν τα πάντα σχετικά με αυτό που κάνουν – και είναι εντάξει με αυτό.
Αυτή η ιστορία υποβλήθηκε από κάποιον μπαμπά αναγνώστη. Οι απόψεις που εκφράζονται στην ιστορία δεν αντικατοπτρίζουν τις απόψεις του mpampades.eu ως δημοσίευμα. Το γεγονός ότι τυπώνουμε την ιστορία, ωστόσο, αντανακλά την πεποίθηση ότι είναι μια ενδιαφέρουσα και αξιόλογη ανάγνωση.
Περισσότερο από ωραία, φαίνονται αναγκασμένοι να επαναλάβουν το ίδιο λάθος. Ωθημένοι να πάρουν την ίδια χαρά στην ανυπακοή και να αντιταχθούν σε αυτό που ξέρουν ότι πρέπει να κάνουν ούτως ή άλλως (επειδή ξέρουν τη βασική ρουτίνα μέχρι τώρα). Με ώθηση να αγνοήσω την ευγενική ερώτηση, την απαλή επανάληψη, την τρίτη ερώτηση, τη σταθερή ερώτηση, την πέμπτη δυνατή ερώτηση, την αφήγηση, την σκληρή ειδοποίηση, την ικεσία, την παθιασμένη ικεσία, την απειλή, την απαίτηση, την απαίτηση που φώναξε — δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι τόσο σκληρό και επαναλαμβανόμενο.
Θέλει να του φωνάξουν το 3χρονο που κλαίει; Θυμούνται τόσα πολλά, αλλά δεν μπορούν να θυμηθούν ότι πρέπει να φορούν εσώρουχα στον παιδικό σταθμό; Ή κάλτσες στον παιδικό σταθμό; Ή ρούχα στον παιδικό σταθμό; Ή ότι πρέπει να πάει στον παιδικό σταθμό; Ο παιδικός σταθμός είναι μόνο ένα παράδειγμα. Υπάρχει μια ρουτίνα — βούρτσισμα δοντιών, λήψη ρούχων, ντύσιμο, τουαλέτα. Και υπάρχουν οι ερωτήσεις — για το πρωινό, τον προορισμό της, τους προορισμούς των αδελφών της, τα μαλλιά της, τα παπούτσια της. Και κάθε ένα από αυτά, και συχνά συνδυασμοί, μπορεί να τροφοδοτήσουν την παγίδα εκείνης της ημέρας.
Το 3χρονο παιδί χαίρεται λέγοντας ποτέ και όχι, και μπορείτε να το δείτε. Μπορείτε να το δείτε στη λάμψη, ή τη σπίθα της κόλασης, σε αυτά τα διαβολικά μάτια και τα στρογγυλά λακκάκια. Μπορείτε να το δείτε σε αυτά τα σηκώματα των ώμων όταν τους ρωτάτε πώς και γιατί θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο όταν ξέρουν ότι είναι λάθος. Ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω. Όταν σφίγγουν τα χέρια τους μεταξύ τους στην αγκαλιά τους και συστρέφονται ελαφρά στο σώμα τους, ενώ δεν χαμογελούν σε κανέναν και κοιτάζουν ψηλά στο ταβάνι λέγοντας: «Δεν ξέρω…», να βγαίνει με ψηλό τόνο πονηρά αναποδογυρισμένα χείλη, κουλουριασμένα σε ένα χαμόγελο.
Ακόμη και η σκέψη της επερχόμενης μάχης για την σημερινή πρωινή περίοδο ανοησίας και πείσματος με έκανε να δουλέψω και να με λούζει κρύος ιδρώτας. Είναι τόσο αναπόφευκτο όσο ο ήλιος που ανατέλλει, αν και χωρίς τη ζεστασιά και την υπόσχεση που μπορεί να φέρει μια νέα μέρα στους αμύητους.
Είμαι βέβαιος ότι συγκεκριμένα παραδείγματα δεν είναι απαραίτητα, αφού οποιοσδήποτε με παιδιά έχει περάσει από αυτήν την τρομερή και κακή φάση. Όλοι γνωρίζουν, σε διάφορους βαθμούς, τις απογοητεύσεις που περιέγραψα. Η μόνη μου ελπίδα για σένα είναι ότι αυτές οι μέρες έχουν τελειώσει, και βρίσκονται σε παλιές φωτογραφίες και μακρινές αναμνήσεις, και ότι το κούνημα του κεφαλιού που κάνεις οφείλεται στην αναπόληση και όχι στην καθημερινότητά σου.
Λοιπόν, ας ρίξουμε φως σε αυτή την κρυμμένη αλήθεια για τους μελλοντικούς γονείς. Ας μην τους αφήσουμε να προσβλέπουν σε ένα ανύπαρκτο μέλλον ελπίδας και φωτεινότερο αύριο. Ας τους προετοιμάσουμε για αυτό που θα έρθει τόσο φυσικά όσο τα δάκρυα και οι φωνές που σχηματίζουν αυτή την φάση.
Θα δουλέψω πάνω σε αυτή τη νέα φράση, η οποία πρέπει να αναγνωριστεί για να επικυρώσει την κατάστασή μας. Τότε όλοι θα καταλάβουν τα μούτρα μας, την ατημέλησή μας, τα στραβά βλέμματα και τις συμπεριφορές μας. Πρέπει να πούμε στον κόσμο ότι αυτή η συμπεριφορά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτήν την ηλικία. Επειδή έχω ένα παιδί 18 μηνών που πλησιάζει γρήγορα την επικίνδυνη ζώνη, θα έχω αρκετό χρόνο να το δουλέψω.
