Ακόμα και η πιο απαλλαγμένη από στερεότυπα γυναίκα θα το παραδεχτεί: η σχέση με τον μπαμπά είναι ξεχωριστή. Όχι επειδή η σχέση με τη μαμά δεν είναι εξίσου (ή και περισσότερο) κομβική για τη διαμόρφωση δεκάδων πτυχών της προσωπικότητάς της, αλλά επειδή ο μπαμπάς είναι ο πρώτος άντρας στη ζωή της, κι αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι θα αγαπηθούν παράφορα, θα παρεξηγηθούν εκατομμύρια φορές και θα τη «σημαδέψει» με χίλιους τρόπους.
Γράφουμε λοιπόν για να θυμίσουμε στους εαυτούς και τους μπαμπάδες μας ότι η σχέση μας, παρά τις συγκρούσεις και τις διαφωνίες, είναι μοναδική. Γράφουμε για να πούμε «σ’ αγαπώ», χωρίς να πούμε «σ’ αγαπώ».
Γιατί λοιπόν τα κορίτσια έχουμε τόσο ξεχωριστή σχέση με τους μπαμπάδες μας;
Γιατί μας έκαναν (σχεδόν) όλα τα χατίρια
Τον μπαμπά μας τον λατρεύουμε, γιατί στην ερώτηση «να το πάρω αυτό;» η απάντηση ήταν θετική ακόμη κι όταν στο τέλος των λεφτών του… περίσσευε πολύς μήνας. Γιατί στο super market, όταν μας έπαιρνε μαζί του, μας άφηνε να αγοράσουμε σοκολάτες και να τις ανοίξουμε πριν πληρώσουμε στο ταμείο. Γιατί όταν η μαμά έλειπε από το σπίτι επιτρεπόταν να κοιμηθούμε στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση και να φάμε μπισκότα για βραδινό και να περπατήσουμε ξυπόλητες.
Γιατί ο μπαμπάς ήταν ξεκάθαρα ο «καλός» αστυνομικός
Η μαμά έχει σε μια οικογένεια ρόλο ρυθμιστικό -είναι, ας πούμε, το γράμμα του νόμου, που φροντίζει για την ισορροπία και την εξασφάλιση των δικαιωμάτων μας, αλλά αναγκαστικά, συχνά μας περιορίζει με τον εκνευριστικότερο τρόπο. Ο μπαμπάς από την άλλη, είναι συχνά σαν την ημέρα που παίρνεις ρεπό ή σαν το κενό στο εφτάωρο του σχολείου: οι κανόνες μαζί του χαλαρώνουν. Οι μπαμπάδες μας, κάπως πιο αδύναμοι και ευαίσθητοι από τις μαμάδες, “τσιμπούσαν” (κι ακόμη “τσιμπάνε”) όταν τους κοιτάζαμε με κουταβίσιο βλέμμα και με δυο γλυκά φιλιά είχαμε σοβαρές πιθανότητες να γλιτώσουμε μια τιμωρία που, αν η μαμά μας αναλάμβανε τα ινία, θα ήταν αναπόφευκτη.
Γιατί, κατά καιρούς, θέλουμε να τους δολοφονήσουμε
Ο μπαμπάς είναι ο πρώτος άνθρωπος άλλου φύλου με τόση επιρροή στη ζωή μας. Στέκει αμήχανος μπροστά στα γυναικολογικά μας προβλήματα, λούζεται από κρύο ιδρώτα όταν ο πρώτος έρωτας κάνει την εμφάνισή του και τον πιάνει τεταρταίος πυρετός στη σκέψη και μόνο ότι κάποιος μας εκμεταλλεύεται/ κακομεταχειρίζεται/ ταλαιπωρεί -λες και δεν ξέρει ότι όλοι κάποιου τη ζωή κάνουμε μαρτύριο. Έτσι, λοιπόν, μοιραία η σχέση μπαμπά-κόρης είναι ταυτισμένη μ’ ένα κάρο συγκρούσεις, που έχουν ως αφορμή το μήκος της φούστας μας, το τσιγάρο που τολμήσαμε να αρχίσουμε (παρά το ότι εκείνος καπνίζει σαν το φουγάρο της Δ.Ε.Η. στο Κερατσίνι), το πόσο δεσποτικός και ελεγκτικός γίνεται, το πόσο δεν καταλαβαίνει ότι πια μεγαλώσαμε, τα εφηβικά μας νεύρα και τις ενήλικες ανησυχίες μας. Η γενίκευση μοιάζει να ισχύει: τα κορίτσια είμαστε πολύ συναισθηματικά και σχετικά δραματικά και ο μπαμπάς μας είναι αναγκασμένος να το υποστεί.
Γιατί με τη βοήθειά τους είμαστε περισσότερο δυναμικές και λιγότερο «ντελικάτες»
Οι μπαμπάδες μας, μας έμαθαν να ρίχνουμε μια βολή της προκοπής στο μπάσκετ. Μας έμαθαν να κάνουμε ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες και ήταν εκεί για να μας δώσουν φιλάκι όταν πέφταμε. Μας έμαθαν τάβλι και σκάκι και νιώσαμε πιο περήφανες από Ολυμπιονίκες όταν τους κερδίσαμε για πρώτη φορά. Τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, μας έμαθαν πώς να κάνουμε βουτιές και μακροβούτια και ήταν διαθέσιμοι για ατελείωτο παιχνίδι, όταν η μαμά μας ήθελε για λίγο να λιαστεί διαβάζοντας το βιβλίο της. Οι μπαμπάδες είναι οι πρώτοι άντρες φίλοι μας -και όλα τα κορίτσια ξέρουμε ότι οι άντρες φίλοι είναι μεγάλο λαχείο.
Γιατί μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ξεχωριστές είμαστε γι’ αυτούς
Τους μπαμπάδες μας τους αγαπάμε όσο λίγους ανθρώπους κι αυτό ίσως συμβαίνει στη βάση… των συναισθηματικών ανταλλαγών που διέπουν την ανθρώπινη φύση. Μ’ αγαπάς πολύ, σ’ αγαπάω κι εγώ. Ακόμα και οι πιο «βαρείς» άντρες -αυτοί που λένε λίγα λόγια, που περιμένουν το τραπέζι να στρωθεί απ’ την καλή τους, που σπάνια εκφράζονται με συναισθηματισμούς και σχεδόν ποτέ δεν τους βλέπεις να γίνονται τρυφεροί- μπροστά στην κόρη τους μεταμορφώνονται. Νιαουρίζουν «σ’ αγαπώ» και δίνουν μικρά φιλιά, λιώνουν από αγάπη και, καμιά φορά τους ξεφεύγει κανένα μικρό δακρυάκι. Ε, πώς να μην τον αγαπάς;
Γιατί μας κάνουν να νιώθουμε Μις Κόσμος κάθε φορά που μας κοιτάζουν
Και για τις μαμάδες ισχύει το ίδιο: στα μάτια τους είσαι το ομορφότερο πλάσμα που περπάτησε σε τούτον τον κόσμο, το εξυπνότερο, το πιο χαρισματικό, το πιο χαριτωμένο, το καλύτερο των καλύτερων. Με τους μπαμπάδες και τις κόρες όμως το πράγμα «ανεβαίνει επίπεδο». Δεν είναι η μαμά σου που μοιράζεστε ρούχα και συμβουλές αισθητικής που σου λέει ότι το καινούριο σου φουστάνι σού πάει. Είναι ένας άντρας -μεγάλος, ώριμος, τρυφερός- που σε κοιτάζει και μπορείς στα μάτια του να διακρίνεις ότι βλέπει τη Μονρόε, την Παναγία και την Σοφία Λόρεν μαζί. O μπαμπάς μας νομίζει ότι είμαστε ένα εύθραυστο μπιμπελό εκατομμυρίων και είναι αξιολάτρευτο.
…Και γιατί μας φρόντισαν με τον πιο γλυκά αδέξιο τρόπο
Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν είναι περισσότερο αστείο ή γλυκό να βλέπεις έναν μπαμπά να προσπαθεί να συνδυάσει φουστανάκι με καλσόν επιτυχώς ή να ακούει οδηγίες για το ποιες ακριβώς σερβιέτες να αγοράσει από το super market ή να προσπαθεί με αγωνία και αδεξιότητα να πετύχει την κοτσίδα που του ζήτησε η κόρη του. Οι μπαμπάδες μας δεν ήξεραν τι διαφορά έχει η σερβιέτα από το σερβιετάκι, δεν είχαν ιδέα τι είναι η «τιάρα» και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη Σταχτοπούτα απ’ την Πεντάμορφη, μέχρι που μας γνώρισαν. Και η αμήχανη, γλυκιά φροντίδα τους είναι αναμφίβολα το πιο χαριτωμένο στοιχείο της σχέση μας.
Γιατί είναι τρομακτικά ίδιοι με τους άντρες που ερωτευόμαστε
Τόμοι, διατριβές, μελέτες και χιλιάδες επιστημονικά άρθρα έχουν γραφτεί για τη σχέση πατέρα-κόρης και το πόσο αυτή καθορίζει τη σεξουαλικότητα των γυναικών και τις μετέπειτα ερωτικές επιλογές της. Αλλά και ούτε σταγόνα μελάνι να μην είχε χυθεί γύρω από το ζήτημα, η πραγματικότητα το υπογραμμίζει διαολεμένα συχνά: τα κορίτσια έχουμε ερωτευτεί τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας έναν σωσία (σωσία από… μέσα και απ’ έξω) του μπαμπά μας!
Γιατί παρέα ζήσαμε μικρές περιπέτειες
Μας πήραν στους ώμους τους για να παρακολουθήσουμε την πρώτη μας συναυλία, δεν δίστασαν ούτε στιγμή να γελοιοποιηθούν προκειμένου να σκάσουμε ένα χαμόγελο, μας επέτρεψαν να βγούμε μαζί τους, να φάμε τρεις τόνους παγωτό και ένωσαν δυο καρέκλες για να κοιμηθούμε στην ταβέρνα, όταν νυστάξαμε. Παρόλο τον αθεράπευτο φόβο τους μήπως κάτι κακό μας συμβεί, μαζί τους ζήσαμε μερικές από τις πιο αστείες, αξιομνημόνευτες, περιπετειώδεις στιγμές των παιδικών μας χρόνων.
Και γιατί η αγκαλιά τους είναι η πιο ζεστή φωλιά
Δεν φοβόμαστε να γίνουμε μελό: ναι, φωλιά! Όταν ο παλιόκοσμος και η παλιοκοινωνία σε έχουν πληγώσει και το μόνο που θέλεις είναι να κλάψεις και να κοιμηθείς, η αγκαλιά του μπαμπά σου θα σου θυμίσει όσο τίποτα ότι «είσαι καλό κορίτσι» τελικά. Και ότι σου αξίζουν όλες οι αγκαλιές του κόσμου. Κι ότι, ό,τι κι αν συμβεί αυτός θα τους νικήσει τους κακούς που σε πλήγωσαν. Γιατί ο μπαμπάς σου, είναι πολύ δυνατός.
