Όχι άλλο μάθημα, μπαλέτο, ρυθμική, χορό, μπάσκετ, πιάνο και λοιπά εξωσχολικά.
Μέσα στην εβδομάδα, τα απογεύματα, εκεί από τις πέντε και μετά, μία ιδιότυπη κυκλοφορία παρατηρείται στους δρόμους της πόλης. Αγχωμένοι μπαμπάδες και μαμάδες τρέχουν να διαμοιράσουν τα βλαστάρια τους στις διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ακαδημίες ποδοσφαίρου, μπάσκετ, καράτε, κολυμβητήρια, μπαλέτα, σκάκι, ζωγραφική, θεατρικές ομάδες, μουσική, ξένες γλώσσες, θα μπορούσα να συνεχίσω μέχρι αύριο…
Καθηγητές ξένων γλωσσών, χοροδιδάσκαλοι, προπονητές των πιο απίθανων αθλημάτων μιλούν με μεγάλο πάθος και απόλυτη σοβαρότητα για το πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να έχει πάρει το Proficiency στα 12, πόσο καλά μπορεί να χορέψει salsa ένα 5χρονο ή για το πόσο μικρός πήγε ο Messi στην Μπάρτσα. Άσε που, αν δεν ξεκινήσεις aikido από το προνήπιο, μπορεί να μην καταφέρεις να γίνεις ο νέος Steven Seagal.
Οι γονείς, όντας άσχετοι οι περισσότεροι, τρέχουν και δε φτάνουν. Πάνω από όλα πληρώνουν. Πληρώνουν αδρά. «Λες το καμάρι μου να είναι τεράστιο ταλέντο στο φλάουτο με ράμφος και να μην το ανακαλύψω εγκαίρως; Συμφορά!»
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να χαραμίζουμε την παιδική ηλικία των ανθρώπων. Το σχολείο είναι αρκετό. Και υπάρχει και το καθημερινό διάβασμα. Που είναι το πιο σημαντικό. Και που όταν έχουμε φορτωμένο πρόγραμμα μειώνεται δραστικά. Και που χρειάζεται καλή διάθεση για να είναι αποτελεσματικό. Πας σχολείο, γυρνάς στο σπίτι, τρως, μελετάς για την άλλη μέρα. Φτάνει! Μέχρι εκεί! Μετά έξω για παιχνίδι, γέλιο, χαρά και παρέα με φίλους.
Τα υπόλοιπα άσε να έρθουν από μόνα τους και στην ώρα τους…
Γιάννης Οικονόμου
athensvoice.gr
